Latest post of the previous page:

Należę do tego wąskiego grona ludzi, którzy podczas pisania w dużej mierze improwizują.

Skąd Ci przyszło do głowy, że to wąskie grono osób?
Wystarczy zajrzeć do tekstów do zweryfikowania, żeby nabrać podejrzeń, że to nie jest rzadka praktyka;).
Ale w końcu natchnienie nie wybiera więc trzeba być zawsze gotowym:)
Inna sprawa, że jak ktoś nie jest Kingiem i pisze co mu ślina do głowy przyniesie to nie zawsze musi się dać to czytać. Facet wydał jednak parę poczytnych książek. Ma talent, wytrwałość, i doświadczenie wynikające z milionów znaków ze spacjami. My niekoniecznie wszystkie te warunki spełniamy na raz:(.
Ale ponieważ jednak wiedza nie boli to może nie zaszkodzi znać parę sposobów i technik.
Mnie się to jakoś czasem sprawdza. Jak jeden sposób nie działa, to wybieram inny. Jak nie drzwiami to oknem.

Bartosh16, mnie też zdarza się w ostatniej chwili zmienić zakończenie

Przeważnie siadam z ogólnym zarysem danej historii w głowie, przenoszę się do tego świata i opisuję, to co widzę.

No w sumie ja też tak mam, bo konspekty, które spisuję, są zawsze dosyć ogólne, a to, co dokładnie dzieje się w kolejnych scenach, wychodzi dopiero "w praniu", podczas ich pisania. Dla mnie to, co odróżnia "pisanie przez zszywanie kawałków" od "pisania jednym ciągiem" to pisanie scen nie po kolei, zamiast od początku do końca.

Thana, ida - o, czyli jest nas więcej, dobrze wiedzieć!

Niby proste pytanie : Z jakiej litery powinno się pisać określenia pan/pani (Pan/Pani) w luźnych dialogach. Przykładem może być rozmowa dwóch sąsiadów. W listach, czy pismach jest to oczywiste, ale w książce ... nie mam pojęcia. I pyta o to była studentka filologii polskiej - zabawne.

Mandragora pisze:Niby proste pytanie : Z jakiej litery powinno się pisać określenia pan/pani (Pan/Pani) w luźnych dialogach. Przykładem może być rozmowa dwóch sąsiadów. W listach, czy pismach jest to oczywiste, ale w książce ... nie mam pojęcia. I pyta o to była studentka filologii polskiej - zabawne.

Z małej.

Mandragora pisze:Z jakiej litery

Sepryot pisze:Z małej.

Zły przyimek. Właściwy to: od. Od jakiej i od małej.

Od małej, od wielkiej to bodajże spolszczony rusycyzm (ros. iz - od, z, iz balszoj - z wielkiej), a poprawnie - z tego, co ja słyszałem - jest małą i wielką literą.

Małą i wielką też jest dobrze, oczywiście. Ale "od wielkiej (lub dużej!) litery" to nie jest spolszczony rusycyzm. Zaczyna się przecież od czegoś.

U mnie w szkołach, w rodzinie mówiło się zawsze "z jakiej litery", dlatego pytanie sformułowane tak a nie inaczej. Myślę więc, że to zależy do regionu, choćby wielkopolskie " coś/ktoś jest DO góry" mnie np. bardzo to razi bo przecież mówi się " U góry lub NA górze" ciągle staram się przywyknąć do tego sformułowania, choć sama go nie używam.

Nie tego dotyczyło jednak pytanie. Jedna osoba napisała mi, że z małej, czy ktoś jeszcze może to potwierdzić, tak tylko dla pewności. Jestem tak uczulona na tę kwestię bo przez moje ręce, tydzień w tydzień przewijają się stosy pism gdzie wszystkie Panie i Panowie mają wielkie P na przedzie .

Małą o ile nie jest to np. nazwa własna (Pan Bóg).

Tu masz potwierdzenie:

http://poradnia.pwn.pl/lista.php?id=642

rubia pisze:Tu masz potwierdzenie:

http://poradnia.pwn.pl/lista.php?id=642

Dzięki rubia . O coś takiego właśnie mi chodziło.

Mandragora, bo istota jest właśnie w tym "wyrażaniu szacunku". Dlatego teraz, gdy piszę do Ciebie (!) na forum to piszę "Ciebie". Podobnie: "Szanowny Panie, uprzejmie zawiadamiamy, że został Pan wylosowany".
Zdarza się też, że ludzie piszą np. w mailu "Dziś osiemdziesiąte urodziny mojej Mamy, organizujemy przyjęcie." - ale w dialogu w książce jednak napisałabym tu "mamy".
Nadużywanie wielkich liter przy zaimkach i tych wszystkich Paniach i Panach to moim zdaniem błąd wynikający z mylenia zasad grzecznościowych w KORESPONDENCJI (skierowanej do KOGOŚ) z "normalnym" zapisem w prozie.

Wiem, że Ty nie podawałaś tego przykładu, ale jakoś wyjątkowo mrozi mnie w tym kontekście forma "Mnie", z którą się spotkałam kilka razy...

W jakiej książce jest scena, w której oficer smaruje poparzonego żołnierza kremem łagodzącym na oparzenia i modli się żeby wreszcie żołnierz umarł? Bo mu spalona skóra odchodzi od kości. W ten scenie tak czuje się winny, gdy na obnażoną kość żebra, wypływa kropla krwi. Żołnierz też patrzy zdziwiony na tę czerwoną kroplę na białej kości.
Oficer powtarza w myśli: umrzyj już wreszcie...

Kurczę, na pewno angielskiego pisarza. II wojna na pewno. Kojarzy mi się Pacyfik? Konwoje? ... ?

Ktokolwiek czytał, ktokolwiek wie...

[ Dodano: Pon 14 Paź, 2013 ]
Odwołuję alarm.
Okrutne morze. Monsarrat. Tylko nie mam książki, nie sprawdzę.

Dziękuje wszystkim, którzy grzebali w pamięci.

jest podobna scena w powieści R.Taylora "Podróże Jimiego MacPetersa".

[ Dodano: Pon 14 Paź, 2013 ]
ja słowo niemcy zawsze piszę małą by okazać im brak szacunku. Podobnie małą piszę nazwiska rozmaitych świń - ale redaktorzy i tak uparcie poprawiają :(

ja piszę polska z małej często.

A ja uważam, że to nie temat do takich wyznań. Więc wystarczy ;]