Latest post of the previous page:

Moim zdaniem to dobry tekst, choć miałeś lepsze.

Które? ^ ^

Gorgiasz pisze: płomień świec nigdy nie ma tego koloru. Jest żółty –pomarańczowy (orange) – cynobrowy, ewentualnie szkarłatny. Rażące dla kogoś znającego się na kolorach. Zmienił bym na orange lub szkarłat, bo cynober to jakoś „nie brzmi” literacko.

Tu nie chodzi o to, że płomień świecy ma taki kolor, tylko o to, że w "ciemnej nawie" jest tak samo jaskrawy jak jej płaszcz na szarej stacji W życiu bym nie pomyślał, że to może być niezrozumiałe, jeśli mam być szczery.

Nie przypominam sobie, abym gdzież widział lub słyszał o budynku dworcowym, zwłaszcza małym, wybudowanym w stylu secesji.

Praha Hlavni Nadrazi, joł. Chociaż faktycznie nie jest to mała stacja.

Zresztą nie musiałeś słyszeć. Słyszałeś o jakimś dworze książęcym, na którym zabierano by laptopy i telefony? :p

Które? ^ ^

Jeszcze szukać muszę... Temat: Niewidzialny Templariusz; Temat: "Zbawienny wpływ prostytucji i zapachu lawendy";

tylko o to, że w "ciemnej nawie" jest tak samo jaskrawy jak jej płaszcz na szarej stacji

Karmin nie jest jaskrawy, a szczególnie w „ciemniej nawie”, bo sam jest ciemny.[img]http://emotikona.pl/emotikony/pic/11icon_devil.gif[/img]

W życiu bym nie pomyślał, że to może być niezrozumiałe, jeśli mam być szczery.

No i widzisz, życie jest pełne uroczych niespodzianek. A poza tym to nie wiesz, że czytelnik to stworzenie często nierozumne i czepialskie na dokładkę?
[img]http://emotikona.pl/emotikony/pic/wampir.gif[/img]

Zresztą nie musiałeś słyszeć. Słyszałeś o jakimś dworze książęcym, na którym zabierano by laptopy i telefony?

Licentia poetica. Tutaj to pewnie będzie miało swoje uzasadnienie, bez zamierzonego celu tego byś nie napisał, a w przypadku opisu stacji nie służy niczemu tj nie jest istotne dla treści, formy czy akcji.

Wszystko już chyba zostało powiedziane, ale skoro przeczytałam, to może i ja dorzucę od siebie słów kilka.

Co do metafory z nawą, świecą i karminem, to wydaje mi się ona być najlepszym fragmentem tekstu. Wprowadza w klimat. Tym bardziej, że takie miejsce jak kościół - zimne, ponure, olbrzymie, niewygodne, ciemne kojarzyć ma się właśnie z Bogiem - opiekunem, tak samo jak ta stacja, na której miał czekać jej wujek - protektor, nowy opiekun.

Podoba mi się starcie różnych światów i wypadkowa, jaka z nich się klaruje.

Nie wiem, czy to wada, czy nie, ale nie potrafię z tekstu określić, w jakim wieku jest główna bohaterka i jej wujek. Raz według mnie ona zachowuje się jak dwunastolatka, innym razem jak osiemnastolatka.

Nie przemawia tez do mnie do końca postać wujka. Jak choćby to, że po dłuuuugaśnej podróży i po próbie gwałtu, on zaczął jej truć przy kolacji o szkole, nauce walca, języków, zaraz po tym jak odebrał jej komputery i telefony. Jakoś tak... za mało taktu, jak na księcia...

Ale co ja tam wiem o księciach

Duże tak za narrację :-)

A mi się określenie stacji dżdżysta przypadło do gusty, choć w tym kontekście się tego słowa może nie używa ;-)
Do momentu wkroczenia do akcji obleśnego stróża, miałam wrażenie, że czytam coś w stylu opowieści dla młodych dziewcząt spod znaku Musierowicz,a le potem rzecz jasna to znikneło. Sam stróż nieco przerysowany, natomiast pojawienie się wujka i przedstawienie tej postaci - podobało mi się bardzo. Także to, jak wprowadzasz kolejne elementy dziwności miejsca, w którym Joasi przyjdzie mieszkać.

Pisz dalej koniecznie.