Słowo od redakcji:

po pierwsze: bardzo dziękuję Autorom! Chyba pierwszy raz wszystkie (poza jednym z bloga Sepa Imprimatura - warto tam zaglądać!) powstały dla DNN, specjalnie i dla nas - dlatego tak dobrze się ten numer układało i ... powiem: wyszedł piękny. Dziękuję! Każdy tekst z tego DNN - to perełka, każdy ma osobowość literacką, choć wiele miniatur jest poszukiwaniem nie tylko w oryginalności treści i motywów, ale i form narracji, dalekich od literackiego popcornu czy ulicznego fastfoodu.

po drugie: chciałam powiedzieć, że Redakcja DNN jest niesamowitym zespołem. Iiiitam, zaraz niesamowitym! - jest po prostu dobrą drużyną. Dziękuję.

zresztą florencki mistrz w swojej epoce nie miał po prostu narzędzi do przedstawień realistycznych.

A skąd to twierdzenie rozciągnięte na całą epokę?

Aktegev pisze:

zresztą florencki mistrz w swojej epoce nie miał po prostu narzędzi do przedstawień realistycznych.

A skąd to twierdzenie rozciągnięte na całą epokę?

Też mnie to właśnie zastanowiło. Trzeba wziąć pod uwagę dwie rzeczy:

1. Nie każdy malarz za wszelką cenę poszukiwał realizmu i kompletnego odwzorowania, Botticelli np. dążył do dekoracyjności kosztem wierności naturze, w pewnych stopniu wycofując się w ten sposób z tendencji renesansowych (jego linearność, wydłużone proporcje, "esowate" sylwetki)

2. Nawet jeśli mowa ograniczymy się nie do renesansu, ale do II połowy XV i początków XVI wieku, pojawiali się twórcy którzy malowali wybitnie realistycznie. Domyślamy się jednak, że pełna wierność naturze nie była, kolokwialnie mówiąc, "w cenie". Stąd idealnie oddające rzeczywistość dzieła są w głównej mierze prywatnymi szkicami. Przykładowo trompe-l'œil Leonarda (załączam na dole) albo studia Durera ( -> http://totallyhistory.com/wp-content/up ... g_Hare.jpg , http://faculty.etsu.edu/kortumr/HUMT232 ... flarge.jpg)

Znakomicie czytało mi się ten numer, a w szczególności artykuł do którego się odniosłem wyżej - nie dość, że traktujący o sztuce, to jeszcze inspirowany piękną Simonettą (moja niespełniona miłość ).

Pewnie, że znakomicie się czyta. Fantastyczne, absolutnie "wiktoriańsko odjechane" teksty. Mistrzostwo świata Chii w "Farsie za dwa pensy" Tylko ona tak potrafi :wink: Po wiktoriańskiu powściągliwa Chryzostoma i rozbrykany, pełen pary Bari. Znakomity Marcin. A "Post mortem" mnie rozchybotało zupełnie . I cała fantastyczna reszta... Kto nie czytał, niech żałuje

No co tu komentować? Wysokie progi, nie da się przelecieć wzrokiem w pięć minut, to i dobrze, podpisuję się pod wymagalną odrobiną umysłowego wysiłku okołorecepcyjnego.

Bari jest niewiarygodnym świntuchem (i pijakiem - sam zeznał!), czyli już kwalifikowanym artystą, a Chii dalej mnie przeraża.

Chciałem tylko powiedzieć, że nie jestem taki przystojny, jak na rysunku :-( a po zawale to już wcale :-P

Dziękuję za uwagi. Stwierdzenie o realizmie to najzwyklejsze na świecie uproszczenie, Imprimitura jest blogiem niezbyt ściśle trzymającym się metodologii.

Świetny numer! Baribal sprośny, to fakt, ale też stuprocentowo wiktoriański

dziko pisze:Świetny numer! Baribal sprośny, to fakt, ale też stuprocentowo wiktoriański

Dziękujemy, dziko. Bardzo!

Kto pisze te skróty numerów?? Są co najmniej dziwne i zniechęcające

Bartosh16, w sumie piszą nasi wrogowie. Ale czasami ja

Wygląda na to, że wrogowie, że wam życzą. Albo czasami Ty

Bartosh16, nasi wrogowie mają fanów. Piszą nam że lubią tak zapowiadane numery

Lubimy tak zapowiadane numery
Podpisano: fanka wrogów. Ale cicho sza.