Latest post of the previous page:

Czytam czasem Twoje posty i jak pojawia się w nich coś związanego z warsztatem, to zawsze coś tam pobudza to we mnie i sprawia, że trwający już chyba siedem lat okres oczekiwania na tzw. natchnienie mam ochotę przerwać, napisać jakiś, jakikolwiek tekst i wstawić go w odpowiednim dziale tego forum. Powoli dopuszczam do siebie takie myśli, że o ile mogę mieć rację z tym, iż bariery emocjonalne mogą odpowiadać za kiepską jakość tekstów, to jednak praca nad nimi w innych obszarach niż pisanie, choć przecież ściśle dotyczą pisania, może być nieskuteczna. Wiesz, o co mi chodzi?

Chciałem też zapytać o tę powieść obyczajową, bo właściwie przeczytanie, że masz ją w planach, skłoniło mnie do napisania postu. Zdradzisz trochę więcej na jej temat?

Mam wybitnie praktyczne podejście do sprawy: historie, które krążą w głowie, trzeba "wysiedzieć". Nie ma innego sposobu na pozbycie się ich niż opisanie ich, poprawienie, ponowne poprawienie, odłożenie na jakiś czas, ponowne poprawienie
Dlatego jeśli czujesz, że chciałbyś pisać, to droga wiedzie tylko przez ćwiczenia, czasem mozolne, ale mało rzeczy, które przychodzą szybko i łatwo, niesie ze sobą dużą wartość. W pisaniu chodzi również o zbudowanie fundamentów. Jeśli mam być szczery, ja nie wierzę w natchnienie - dla mnie wena czy natchnienie to błysk, jakiś pomysł, który się pojawia w sekundę czy minutę. Ale potem zawsze trzeba nad nim pracować, jeśli ma być coś wart...

A ta moja powieść obyczajowa... Tak naprawdę są dwie, tylko nie mam czasu do nich siąść, bo teraz pracuję nad scenariuszami do serialu animowanego, a o życie dopomina się co najmniej jedna powieść sf, chociaż ta też mocno obyczajowa
Natomiast kiedy już wygospodaruję czas, chciałbym dokończyć (bo mam fragmenty) historię kłopotów pewnego mężczyzny w średnim wieku. Bo jest masa powieści obyczajowych, których autorkami i bohaterkami są kobiety - świat oczyma kobiet, rzekłbym. I nawet jeśli pisarka wciela się w bohatera-mężczyznę, to zwykle jest to nieudolna kopia. Trochę tak, jak pisarze-mężczyźni rzadko umieją stworzyć naprawdę wiarygodną postać kobiety. A mój bohater to czterdziestoletni mężczyzna, który zaczyna mieć problemy ze zdrowiem (poważne), z firmą, z rodziną, ale przede wszystkim z samym sobą. Planuję takie studium choroby i postaci - oparte zresztą na prawdziwych historiach, chociaż tak zmiksowanych, aby nikt się nie rozpoznał zamierzenie niekomercyjne, być może do kosza, ale mam zamiar w tym roku się z tym uporać, w drugiej połowie

Romek Pawlak pisze: Mam wybitnie praktyczne podejście do sprawy: historie, które krążą w głowie, trzeba "wysiedzieć". Nie ma innego sposobu na pozbycie się ich niż opisanie ich, poprawienie, ponowne poprawienie, odłożenie na jakiś czas, ponowne poprawienie
Dlatego jeśli czujesz, że chciałbyś pisać, to droga wiedzie tylko przez ćwiczenia, czasem mozolne, ale mało rzeczy, które przychodzą szybko i łatwo, niesie ze sobą dużą wartość. W pisaniu chodzi również o zbudowanie fundamentów. Jeśli mam być szczery, ja nie wierzę w natchnienie - dla mnie wena czy natchnienie to błysk, jakiś pomysł, który się pojawia w sekundę czy minutę. Ale potem zawsze trzeba nad nim pracować, jeśli ma być coś wart...

pod tym to i ja bym się podpisała....szacuneczek

A ta moja powieść obyczajowa... Tak naprawdę są dwie, tylko nie mam czasu do nich siąść, bo teraz pracuję nad scenariuszami do serialu animowanego, a o życie dopomina się co najmniej jedna powieść sf, chociaż ta też mocno obyczajowa
Natomiast kiedy już wygospodaruję czas, chciałbym dokończyć (bo mam fragmenty) historię kłopotów pewnego mężczyzny w średnim wieku. Bo jest masa powieści obyczajowych, których autorkami i bohaterkami są kobiety - świat oczyma kobiet, rzekłbym. I nawet jeśli pisarka wciela się w bohatera-mężczyznę, to zwykle jest to nieudolna kopia. Trochę tak, jak pisarze-mężczyźni rzadko umieją stworzyć naprawdę wiarygodną postać kobiety. A mój bohater to czterdziestoletni mężczyzna, który zaczyna mieć problemy ze zdrowiem (poważne), z firmą, z rodziną, ale przede wszystkim z samym sobą. Planuję takie studium choroby i postaci - oparte zresztą na prawdziwych historiach, chociaż tak zmiksowanych, aby nikt się nie rozpoznał zamierzenie niekomercyjne, być może do kosza, ale mam zamiar w tym roku się z tym uporać, w drugiej połowie

to mój pierwszy post padnie tutaj...
"być może do kosza" ??? tutaj się zatrzymałam i powiem że największe skarby często chcemy wyrzucić

Nie, nie chodzi o to, że ja będę chciał wyrzucić, tylko że wydawcy mogą nie być zainteresowani opublikowaniem, o ile uznają, że nie zainteresuje to czytelniczek (w większości to one czytają taką prozę ). Liczę się po prostu z dużym ryzykiem, ale i tak zamierzam to napisać, bo kto jeśli nie ja

Zasadniczo ja tu rzadko coś wrzucam, bo nie chcę Was katować książkami dla dzieci, ale... oni żyją, znaczy, wciąż działam, piszę, publikuję
No i stwierdziłem, że i nie tylko w sb, ale i tu się pochwalę. Dobry portal o grach umieścił "Miłka z Czarnego Lasu" w propozycjach książek czy światów, z których można stworzyć grę :
Cały artykuł: https://www.gry-online.pl/S018.asp?ID=1541
O Miłku, na stronie 7: https://www.gry-online.pl/S018.asp?ID=1541&STR=7

Zabawne, ta mała książeczka daje mi wciąż tyle radości, że aż wierzyć się nie chce

Tak jak wcześniej pytałem. Masz talent, zasób wiedzy, z powodzeniem mógłbyś pisać książki dla dorosłego czytelnika. Piszesz dla dzieci, czym jest kierowany ten wybór ?
Od siebie dodam, że często wracam do literatury młodzieżowej i dziecięcej przy różnych okazjach z przyjemnością.

Pisałem dla dorosłych, nawet z powodzeniem, ale pierwsza książka dla dzieci, "Miłek z Czarnego Lasu", otworzyła mi oczy na właściwy kierunek natarcia. Chociaż gdybym słuchał podpowiedzi Marty Tomaszewskiej, to znacznie wcześniej bym zaczął pisać dla młodszych, bo ona jeszcze w latach dziewięćdziesiątych, zanim w ogóle wydałem pierwszą książkę dla dorosłych, namawiała mnie na spróbowanie.
No ale jak zacząłem - przeżyłem szok i naprawdę musiałem iść do lasu pogadać z dębami bo ta książka nie dość, że zdobyła nagrodę IBBY, to jeszcze pokazała, jak potrafią reagować czytelnicy w tym wieku... A wreszcie okazało się, że na podstawie tej książki powstał film, będzie ciekawe audio, może jeszcze coś...
W największym skrócie: fantastyka dała mi warsztat, to jest gra idei, która bardzo lubię - i dlatego jej nie porzucam. Ale po "Miłku" dotarło do mnie, że to w tej literaturze, dla dzieci i młodzieży, mogę książki nie tylko publikować i sprzedawać, ale powiedzieć coś ważnego. A ja jestem starej daty - i wizja książki jako wyłącznie produktu jest dla mnie z lekka obrzydliwa, uważam, że przynajmniej od czasu do czasu warto mieć coś do powiedzenia. No i chyba mam?
Wiesz, tak bardzo osobiście: nie ma niczego piękniejszego dla mnie niż czytelnik/czytelniczka, którzy piszą albo przychodzą z wyznaniem, że lektura jakiejś mojej książki pomogła sobie poradzić z problemem albo coś zrozumieć.
No więc dla doroślaków czasem piszę, ale zdecydowanie ważniejsza jest dla mnie ta pisanina dla młodszych, amen
(Tak wiem, poczucie misji, cóż zrobić... zażywam odpowiednie tabletki.)

Romek Pawlak pisze: Pisałem dla dorosłych, nawet z powodzeniem, ale pierwsza książka dla dzieci, "Miłek z Czarnego Lasu", otworzyła mi oczy na właściwy kierunek natarcia. Chociaż gdybym słuchał podpowiedzi Marty Tomaszewskiej, to znacznie wcześniej bym zaczął pisać dla młodszych, bo ona jeszcze w latach dziewięćdziesiątych, zanim w ogóle wydałem pierwszą książkę dla dorosłych, namawiała mnie na spróbowanie.
No ale jak zacząłem - przeżyłem szok i naprawdę musiałem iść do lasu pogadać z dębami bo ta książka nie dość, że zdobyła nagrodę IBBY, to jeszcze pokazała, jak potrafią reagować czytelnicy w tym wieku... A wreszcie okazało się, że na podstawie tej książki powstał film, będzie ciekawe audio, może jeszcze coś...
W największym skrócie: fantastyka dała mi warsztat, to jest gra idei, która bardzo lubię - i dlatego jej nie porzucam. Ale po "Miłku" dotarło do mnie, że to w tej literaturze, dla dzieci i młodzieży, mogę książki nie tylko publikować i sprzedawać, ale powiedzieć coś ważnego. A ja jestem starej daty - i wizja książki jako wyłącznie produktu jest dla mnie z lekka obrzydliwa, uważam, że przynajmniej od czasu do czasu warto mieć coś do powiedzenia. No i chyba mam?
Wiesz, tak bardzo osobiście: nie ma niczego piękniejszego dla mnie niż czytelnik/czytelniczka, którzy piszą albo przychodzą z wyznaniem, że lektura jakiejś mojej książki pomogła sobie poradzić z problemem albo coś zrozumieć.
No więc dla doroślaków czasem piszę, ale zdecydowanie ważniejsza jest dla mnie ta pisanina dla młodszych, amen
(Tak wiem, poczucie misji, cóż zrobić... zażywam odpowiednie tabletki.)

To misja i szacunek za to, z doświadczenia wiem, że książki które czytałem mając naście lat nauczyły mnie czegoś wyjątkowego, to wielka odpowiedzialność pisać dla dzieci i młodzieży.

Jest to trudne, ale czasem bywa nieziemsko wprost satysfakcjonujące. Bo dorośli często są spętani konwenansami, nie powiedzą, jak im się nie podoba, ale też w drugą stronę czasem uważają, że nie wypada za bardzo chwalić. Brak w tym równowagi, czasem/często brak szczerości.
A dzieci mają to gdzieś. Jak się nie podoba, rzucą w kąt po trzeciej stronie. Jak się podoba, będą czytać w nocy pod kołdrą, świecąc sobie komórką szczere emocje. Uwielbiam to!

Romek Pawlak pisze: Jest to trudne, ale czasem bywa nieziemsko wprost satysfakcjonujące. Bo dorośli często są spętani konwenansami, nie powiedzą, jak im się nie podoba, ale też w drugą stronę czasem uważają, że nie wypada za bardzo chwalić. Brak w tym równowagi, czasem/często brak szczerości.
A dzieci mają to gdzieś. Jak się nie podoba, rzucą w kąt po trzeciej stronie. Jak się podoba, będą czytać w nocy pod kołdrą, świecąc sobie komórką szczere emocje. Uwielbiam to!

Jak Szklarskiego czytałem to komórek nie było, latareczka, albo świeczka

Romek Pawlak pisze: Ale po "Miłku" dotarło do mnie, że to w tej literaturze, dla dzieci i młodzieży, mogę książki nie tylko publikować i sprzedawać, ale powiedzieć coś ważnego. A ja jestem starej daty - i wizja książki jako wyłącznie produktu jest dla mnie z lekka obrzydliwa, uważam, że przynajmniej od czasu do czasu warto mieć coś do powiedzenia. No i chyba mam?
Wiesz, tak bardzo osobiście: nie ma niczego piękniejszego dla mnie niż czytelnik/czytelniczka, którzy piszą albo przychodzą z wyznaniem, że lektura jakiejś mojej książki pomogła sobie poradzić z problemem albo coś zrozumieć.
No więc dla doroślaków czasem piszę, ale zdecydowanie ważniejsza jest dla mnie ta pisanina dla młodszych, amen
(Tak wiem, poczucie misji, cóż zrobić... zażywam odpowiednie tabletki.)

Nie zażywaj tych tabletek, bo masz to, co najważniejsze
Jesteś po prostu pisarzem, a nie producentem gniotów pisanych na akord! Bo jak mówią znawcy przedmiotu, dla dorosłych trzeba pisać dobrze, a dla dzieci - super dobrze.

Juliahof pisze: Jesteś po prostu pisarzem, a nie producentem gniotów pisanych na akord! Bo jak mówią znawcy przedmiotu, dla dorosłych trzeba pisać dobrze, a dla dzieci - super dobrze.

Dałbym lajka ale nie mogę znaleźć przycisku

A propos moich wczorajszych enuncjacji, życie dopisało dziś puentę
Film (animacja) na podstawie "Miłka z Czarnego Lasu" przeszedł sito i dostał się do konkursu: http://www.polskaanimacja.pl/ To w głównej mierze zasługa Eweliny, czyli znanej tutaj wszystkim Aktegev, ale i ja dołożyłem swój skromny wkład.

Romek Pawlak pisze: Film (animacja) na podstawie "Miłka z Czarnego Lasu" przeszedł sito i dostał się do konkursu: http://www.polskaanimacja.pl/ To w głównej mierze zasługa Eweliny, czyli znanej tutaj wszystkim Aktegev, ale i ja dołożyłem swój skromny wkład.

Rewelacja! Bardzo się cieszę
Gratulacje dla Was!

Dzięki, to naprawdę fajna wiadomość z rana
Motywująca

Ja qń srary jestem zakolegowany z Miłkiem (córa na Miłku wychowana)

Trzymam kciuki:)