Latest post of the previous page:

Będzie to długi komentarz. Ale zważywszy na okoliczności - iris - należy się.

Autorka, jak na „Niemoc twórczą”, ma jednak twórcze myśli. Powyższy utwór pokazuje mi, że można w ciekawy sposób zabić ową „niemoc”. Zabić Słowem.

Kocham pisanie. Kocham Słowo. I zabawę Słowem kocham. Nie twierdzę, że jestem geniuszem, ciągle się uczę.
Celowo piszę "Słowo" z wielkiej, bo w ślad za iris, idę.
Dlatego powiem:
Gorgiasz, –– komentarz trafiony w dziesiątkę. Lepiej bym tego nie ujął.

Jest jednak jeszcze jeden komentarz, który zwrócił moją szczególną uwagę. Chciałbym się wypowiedzieć o nim, w nawiązaniu do powyższego utworu. Chcę to zrobić, ponieważ uważam, że ów komentarz jest po prostu dalece niewłaściwy i nie sposób, bym przeszedł obok niego obojętnie.
Komentarz ten jest Użytkownika MAREL, a że dotyczy on powyższego utworu, tudzież nawet dotyka osoby samej Autorki, postanawiam zabrać głos, cały czas trzymając się przy tym tematyki utworu:

MAREL pisze: tekst jest napisany gdzieś tak na poziomie piątej klasy szkoły podstawowej

Nie zgadzam się.

Uzasadnienie:
To jest Forum Literackie. Celem tego Forum jest edukacja, a nie prezentacja utworów pretendujących na przykład do Nagrody Nobla, stąd - podchodzenie do tekstów w ten sposób na tym Forum jest po prostu pomyłką.
Nie zapominajmy - GDZIE jesteśmy. I po co.

MAREL pisze: pisanie paszkwili to wyzwanie nie lada.

Zgadzam się.

Uzasadnienie:
Napisanie czegoś, co byłoby złośliwością na jakiś temat, w dodatku przykuwającą uwagę(!) wymaga sporych umiejętności umysłowych oraz wyobraźni. Nie wystarczy "naklepać" kilkanaście linijek, by otaczały nas "ochy" i "achy", trzeba się, jak wspomniałem, wysilić, aby wypowiedź miała SENS i pokrywała się Z PEWNYMI REALIAMI...
Jednak przy powyższym cytacie, nasuwa się pytanie: czy powyższy utwór jest PASZKWILEM?
Z takim stwierdzeniem: nie zgadzam się.
Kilka osób płci męskiej wypowiedziało się powyżej, żaden z nich nie odbiera tego utworu aż tak osobiście...

MAREL pisze: Pierwszą podstawową rzeczą wprost niezbędną do tego jest doświadczenie.

Zgadzam się.

Uzasadnienie:
Powiem raz jeszcze: jak na niemoc twórczą, Autorka wykazała się wyjątkową twórczością, co daje wiele do myślenia na temat jej doświadczenia literackiego i radzenia sobie w trudnych literacko momentach. I w tym momencie przed oczami jawią mi się słowa Andrzeja:

Andrzej Pilipiuk pisze: niemoc twórcza jest dla mięczaków - przestańcie uprawiać czarnowidztwo - i walcie do roboty.
Samo się nie napisze.

Samo sie nie napisało... Zrobiła to iris.

MAREL pisze: Drugą umiejętność wiązania faktów

Cóż, kto dołki kopie...

MAREL pisze: trzecią zaś błazeński(???) talent, a nie nawyk gdakania.

Nikt nie jest doskonały, zatem... nie rozumiem.

MAREL pisze: Niestety, mamy tutaj sztandarowy przykład, dlaczego czytelnictwo w tym pięknym kraju leży na mordzie, kwiczy i obrzygane jest z siebie zadowolone.

Nie zgadzam się.

Uzasadnienie:
To, o czym wspomniałem nieco wyżej: jesteśmy na Forum Literackim o charakterze EDUKACYJNYM, SZKOLENIOWYM. Ten jeden utwór, w dodatku pisany w "afekcie niemocy twórczej" nie może być wyznacznikiem poziomu czytelnictwa w Polsce! Ogromne nieporozumienie!

MAREL pisze: Tak długo, jak tego typu teksty będą wychwalane ludzie, w tym ja, wybiorą flaszkę zamiast książki, a w zamykanych ekspresowo małych księgarniach osiedlowych otwierane będą całodobowe sklepy monopolowe.

Nie zgadzam się.

Uzasadnienie:
Kolejna pomyłka. Samo wychwalanie utworów - nawet szkoleniowych - nie ma żadnego wpływu na czytelnictwo w Polsce. Kto będzie chciał - wybierze książkę, kto inny kupi sobie flaszkę. Wolny wybór.

MAREL pisze: Skandalem pozostaje fakt, że nikt nie zwrócił uwagi na podstawowy, elementarny, logiczny wprost błąd popełniony na autorkę. Z głowy nie może wyjść Słowo,

Z tym "skandalem" zdecydowanie przesadziłeś. Rozumiem "intencje" takich środków wyrazu, ale nie sądzę, aby takie kwestie robiły tutaj na kimkolwiek wrażenie.
Wyrażając się na temat, iris, za bardzo się pośpieszyła z tym "wychodzeniem Słowa", ponieważ:

iris pisze: Z mojej głowy wreszcie wyszło Słowo. Akurat wtedy, gdy z torbą zakupów pod pachą próbowałem otworzyć drzwi na klatkę. Zanim dobiegłem na drugie piętro, zniknęło. Rzuciłem mleko i bułki w progu, złapałem komputer i… Słowa nadal nie było. Tylko kursor migał. Irytująco. Jakby mnie pytał szyderczo: i co, znowu nic?

Cóż, moim zdaniem to niedopatrzenie. Autorko iris, pilnuj takich nieścisłości, bo na moje oko, to Słowo wtedy JESZCZE "nie wyszło". Nastąpiło to nieco później.

MAREL pisze: Z głowy nie może wyjść Słowo, bo to nie jest macica(!), żeby coś w niej powstało.

To zdanie bardzo wiele mówi o samym Autorze tych słów. Ale to nie wątek na to...
Powiem inaczej: ja rozumiem, nie każdy musi znać budowę i funkcje ludzkiego mózgu, ale sęk w tym, że Słowo najpierw powstaje właśnie W GŁOWIE. Z prostej przyczyny, że mózg, którym myślimy, znajduje się w niej właśnie. To, jak się ów Słowo wydostaje na zewnątrz, to kwestia innej natury - mogą to być usta (i tu: głowa), dłonie; palce, a nawet nogi - czubkiem buta możemy napisać np. na plaży jakieś Słowo. Ale ZAWSZE Słowo powstaje najpierw W GŁOWIE i to z GŁOWY Słowo wychodzi ZA POŚREDNICTWEM czegoś. To nie jest żadna filozofia, to biologia w czystej postaci. Nie będę tu tłumaczył, na czym to polega, jak funkcjonują neurony, aksony, dendryty, synapsy i szczeliny pomiędzy nimi - poczytaj na ten temat, MAREL, a przekonasz się, że zarzuty wobec iris, w tym kontekście były nieprzemyślane i zbyt pochopne.

MAREL pisze: Rozumiem, uproszczenie, ktoś powie, dodając, zrozumiałe dla inteligentnych.

Metafory nie muszą trafiać do każdego. Do mnie też nie wszystkie przenośnie trafiają, z niektórymi nawet kategorycznie się nie zgadzam. Czy jestem tylko z tego powodu intelektualnie uboższy? Nie sądzę. Odbiór utworów, nie jest bowiem wyznacznikiem naszej inteligencji, raczej bym się tego wyznacznika doszukiwał w tym, jak reagujemy w pewnych sytuacjach, jak interpretujemy fakty...

MAREL pisze: Otóż! Idąc albo brnąc dalej natrafiam wkrótce na opis niesienie torby z zakupami...pod pachą.

Chciałbym przypomnieć, że bohater utworu:

iris pisze: Akurat wtedy, gdy z torbą zakupów pod pachą próbowałem otworzyć drzwi na klatkę.

Jak widzisz, nie chodzi o niesienie torby z zakupami pod pachą przez cały czas, tylko o okoliczność, w której się ów torba pod tą pachą znalazła. Powiedzmy, że to Twoje, MAREL, przeoczenie...

MAREL pisze: Niezgodności jest więcej

Zgadzam się. Ale sęk w tym, że te niezgodności nie dotyczą utworu iris, tylko w znacznej większości Twoich wywodów, MAREL.

MAREL pisze: Latarnia na plaży

To wcale nie rzadkość.

MAREL pisze: ciężka chociaż pusta głowa

Czy nie odczułeś nigdy, że od myślenia aż głowa boli? Myślisz, myślisz, i nic? To tak powszechne, że szkoda nawet czasu na drążenie tego. iris, używając tego sformułowania, trafiła w punkt.

MAREL pisze: fałdy z policzka przemieszczające się w kierunku skroni ( dobrze, że nie z tyłka)

Dobrze, że nie.
Org. za iris, :

iris pisze: Oparłem ciężką, chociaż pustą głowę na ręce. Czułem, jak fałdy skóry z mojego policzka przemieszczają się w kierunku skroni.

To chyba nazbyt oczywiste...

MAREL pisze: Każdy z wymienionych elementów wskazuje na zamiar stworzenia inteligentnego paszkwilu

CO? Po prostu... serio... mnie aż ze zdziwienia:

iris pisze: fałdy skóry z mojego policzka przemieszczają się w kierunku skroni.(!)

MAREL pisze: Na koniec pozostawiam najbardziej widoczną wpadkę autorki. Do każdego prostego mężczyzny prędzej czy później dociera, że pierwszym, najważniejszym, jedynym wartym poznania słowem jest " DUPA" .

To tylko kwestia perspektywy. Jeśliby mówić o dojrzewających nastolatkach, to może. Choć i tutaj, wszystkich nie wrzucałbym do "jednego worka". A tak w ogóle, to: "sól życia" i te sprawy. Samą solą się nie najesz. Życie weryfikuje, które Słowo jest, dla którego faceta najważniejsze...

MAREL pisze: Pozostaje mi na koniec zaapelować do autorki kilkoma słowami: Dziecko. Kończ szybko szkołę, czytaj ile, co i gdzie się da i ucz się najpierw życia, potem pisania, bo w odwrotnej kolejności będą właśnie takie efekty.

Skąd ta wiedza o iris? Wszak - NIKT NIKOMU DO GŁOWY NIE ZAGLĄDA.

Zdumiewające jest dla mnie, że osoba pisząca, pokrewna nam wszystkim tutaj na Wery, w tak łatwy sposób próbuje storpedować tak świetny pomysł na miniaturkę, której w rzeczywistości głównym bohaterem staje się myśl; SŁOWO.
Zaczynam się zastanawiać, czy to aż tak dobry pomysł, że daje to dziwne "ukłucie", myśl pt. "dlaczego nie ja?"...
(na to wpadłem)

Jeśli chce się komuś zrobić krzywdę, zranić, obrazić - trzeba bardzo uważać, bo można zrobić czasem krzywdę samemu sobie. Nie każdy zdaje sobie z tego sprawę, jak widać.

Podsumowanie:
iris, wykonałaś kawał solidnej roboty. Jako kobieta opisałaś mężczyznę. Zrobiłaś to sprawnie i bez sentymentów. Po prostu to zrobiłaś.

Perełeczki:

iris pisze: Przesiedziałem tak godzinę, albo dziesięć minut.

Idealnie. Nie, to nie jest słodzenie pod adresem Autorki, my się nawet nie znamy - po prostu to zdanie pokazuje, jak można stracić w danych okolicznościach poczucie czasu. Zdanie pozornie zabawne, ale jest po prostu idealne.

iris pisze: Słowo do mnie wróciło i zostało na tyle długo, bym zdążył je zapisać. Zapisałem więc.

Właśnie ujrzałem siebie i te różne okoliczności temu podobne.

Na koniec doczepię się owych "kilku butelek". Nie sądzę, by to był dobry "doping" dla twórczego umysłu. Kiedyś tu nawet przeczytałem i chyba Andrzej Pilipiuk to mówił, że ma (miał?) kilku znajomych, co to swoje talenty umysłowe dosłownie przepili...
Więc może lepiej, że główny bohater nie pamiętał, co to były za butelki?
W związku z tym, iris, dostajesz 5-.
Gdyby było kilka flaszek mniej, albo gdyby tematyka była inna, niż tematyka Słowa - byłoby 5+.

Utwór nie każdemu może się podobać, ale...
Czy nie szkoda łez?

No dobrze. Napisałem, co myślę o miniaturze Iris pomny faktu, iż twórczość prezentująca jakiś poziom, przy czym dająca nadzieję na przyszłość, wymaga wsparcia i życzliwości ze strony czytających. Wydarzenia rozwinęły się tak, jak się rozwinęły, do tego mam przyjemność wypowiadać się na forum, gdzie ćwiczy się pewne umiejętności, zatem pozwolę sobie rozwinąć wcześniejszą wypowiedź.

Utwór jest najnormalniejszą w świecie humoreską, od pamfletu (o paszkwilu nie wspominając) dzielą go lata świetlne. Kanwę stanowi problem niemocy twórczej pisarza, znany najpewniej każdemu, kto bawi się w przelewanie myśli na papier (bądź jakikolwiek inny trwały nośnik), a elementem humorystycznym wydaje się charakterystyczny raczej dla męskiej (niż żeńskiej) części populacji, sposób na radzenie sobie z tą dolegliwością. Przewrotność zaś polega na tym, iż akurat w opisywanym przypadku sposób okazał się genialny, za to niemożliwy do powtórzenia z kompletnie absurdalnego powodu.

Być może „Niemoc twórcza” jest napisana odrobinę niedbale, jednak błahostki, do których autorzy nie przywiązują większej wagi, które piszą „na rozruch” czy „na przełamanie” zyskują (czasem oczywiście) dzięki temu pewien atut w postaci lekkości. Iris udało się coś z pogranicza magii, co jest istotą dobrego pisania: przy użyciu niewielkiej liczby słów mówi obrazami, które na domiar układają się w bardzo ładną kompozycję, czystą, klarowną i sugestywną. Obdarzoną równie ładnie wyciągniętą puentą.

Z tego punktu widzenia nieważne jest kompletnie, czy racjonalnym jest trzymanie (nie niesienie!) pod pachą torby z zakupami, człowiek nie jest istotą w pełni racjonalną, a osobiście widziałem dziesiątki ludzi, miotających się w przedziwnych pozach przed drzwiami do klatki schodowej swojego bloku. Obraz się liczy. I przemawia do mnie. Zresztą jakość toreb wydawanych w osiedlowych sklepikach bywa różna i zdarza się, że zakupy trzeba właśnie targać pod pachą, przytrzymując je drugą ręką. A przy okazji - „do klatki”: to jest jeden z drobiazgów, które należałoby poprawić.

Owa kompozycja (nie wchodzę tu w rozważania, czy planowana, czy osiągnięta mimochodem, to temat na inną bajkę) jest wartością dodaną, nie wystarczy podjęcie tego samego tematu, nie pomoże posiłkowanie się podobnym schematem i słownictwem, bez iskry bożej, zwanej też talentem, zamiast obrazów powstają co najwyżej gównobarwne bohomazy.

Wspomnianą magię da się odnieść i do Słowa, w moim odczytaniu całkiem prawidłowo wychodzącego z głowy, lecz z nadaną mu przez Autorkę kocią naturą, nijak niepodlegającą woli bohatera, wręcz przeciwnie: wolną i samorządną. Przez co Słowo jest kapryśne – choć się stało, przychodzi i odchodzi, kiedy chce, a akurat stan trunkowego nadużycia z jakiegoś powodu mu odpowiada.

Last but not least: do głowy by mi (dla odmiany) nie przyszło spoglądanie na tę miniaturę przez pryzmat płci bohatera, czy autora. Nie to stanowi o jakości utworu. Przy całej świadomości indywidualnego charakteru czytania czyjegoś dzieła, podobna interpretacja przypomina ślepotę na las kogoś, kto potrafi zarejestrować wyłącznie pojedyncze drzewa.

I tak dzięki Marelowi dyskusja się ożywiła Leszek Pipka słusznie zauważył - to jest zwykła humoreska. Trochę mniej zwykła dla mnie, bo pisałam w "nieswoim" rodzaju Napisana pod wpływem chwili, jako podsuma dyskusji o tzw. wenie twórczej. Nie poprawiałam jej dziesięć razy, nie nadawałam szlifów. Ot, przyszedł do mnie taki obrazek - zapisałam. Słowo w tym tekście rzeczywiście jest czymś magicznym - jest symbolem tej mocy, której wszyscy chyba szukamy (na różne sposoby, ale jednak) - jakiegoś nieuchwytnego, złośliwego czegoś, co pojawia się i znika, gdy ma ochotę. Jeśli ktoś się uśmiechnął, czytając, cieszę się. A co do płci - tak sobie wyobraziłam niemoc w wydaniu męskim. Sądzę, że kobieta cierpiąca na twórczą niemoc prędzej umyje wszystkie okna w domu, niż sięgnie do barku (no chyba, że się zmęczy tymi oknami, wywoskuje podłogi, upiecze ze dwa ciasta - wtedy kieliszeczek winka, jak najbardziej). PS. Rzeczywiście - wchodzenie "do klatki" niewłaściwe, ale za to, jakie dosłowne Dzięki za opinie.

Jeśli chodzi o sam sposób w jaki MAREL odnosi się do autorki, to przesadził. Nie powinien jej obrażać. Natomiast ma rację mówiąc, że utwór jest słaby. Nie ma w nim nic oryginalnego i rzeczywiście jest trochę infantylny. Część błędów, które MAREL wyłuszczył - pełna zgoda. Poza tym też nie rozumiem tych przesłodzonych komentarzy. Jeżeli naprawdę mamy weryfikować, to piszmy szczerze. Sama autorka na tym skorzysta. Trzeba oczywiście zachować umiar w krytyce, bo "recenzja" MARELA jest na żenującym poziomie. Życzę Iris powodzenia i nie zaprzestawania dalszej pracy nad warsztatem.