WWW - A gdyby nie przeżył pan tego, co przeżył, i gdyby dać panu szansę pozostania sobą, to kim byłby dzisiaj?
Marek uniósł głowę. Znał odpowiedzi na pytania dotyczące życia i śmierci, lecz nie pojmował, jak bardzo są one osobiste, jak bardzo rozgraniczone subiektywizmem i przekonaniami.
- Uważa pan – ciągnął nieznajomy – że pozbawić się przeszłości to stracić siebie?
Marek wpił w niego wzrok. Za późno, by jakkolwiek uważać, i za wcześnie, żeby o tym opowiadać.
Nowo napotkany wstał.
- Milczy pan – powiedział. – Ale dlaczego? Z obawy czy ochoty? Tak – uśmiechnął się i spojrzał na przybrudzoną kurtkę – nie wyglądam poważnie, ale być może mam coś, co pan utracił.
Marek pokręcił głową.
***
WWWUliczki cmentarzyka wiły się jeszcze bardziej niż za dnia, kiedy barwne porosty oplatały nagrobki i zaglądały pod marmurowe płyty.
WWWTo, co sprawiło, że się tam znalazł, przyszło po cichu, jak gdyby chcąc ukazać własną podłość i podstępność. W języku ulicznym dawało się określić mianem katastrofy i szczęściarza.
- Jak to było? – pytano, na co Marek odpowiadał, że dziwnie, najpierw jakby przed burzą, by potem się rozrosnąć i uderzyć. Zaczynał bredzić, co chwila pociągając z butelki kupionej na spółkę.
- Ale dlaczego – dociekano – nie może pan pisać? To niezrozumiałe: żyć i tworzyć, a tu nagle bęc i po wszystkim? Co z talentem, przecież nie uciekł.
Mógłby odpowiedzieć, że zdolności dostajemy przypadkiem i że odchodzą równie łatwo, jak się w nas wtapiają, jednak zdawał sobie sprawę, że słuchacze nie dopuszczą do siebie ani słowa. Dla ludzi, którym cele wyznacza pogoda, wszelkie ubytki w psychice powodowane czymś tak zdawałoby się błahym, jak uszkodzenia mechaniczne, bywają zaprzeczeniem wielkości człowieka. Bo jak inaczej? – Rozmyśla pijaczek. Żył i osiągnął sukces, pisarz z renomą, bohater. Ktoś, kto udzielił dziesiątek wywiadów, z dnia na dzień traci osobowość i niknie. Ginie, jak gdyby był nikim, jak gdyby nie wyróżniał się spośród przeciętności.
WWWSpecjaliści mówili wyraźnie – wyleczyć się da, lecz dopiero wówczas, gdy się spróbuje. Jeżeli się nie spróbuje, nie ma nad czym myśleć, co najwyżej oddać Stwórcy Jego potęgę poprzez modlitwę.
- Paciorek rano, wieczorem – powiedział któryś z medyków. Ale nic – wypowiadał te słowa z naciskiem – nie zrekompensuje straty.
Niewierzący, pomyślał Marek, lecz wobec poglądów oraz ich prawdziwości mieli identycznie prawa.
WWWPróba ocalenia talentu Marka polegała na odbudowaniu uszkodzonej partii mózgu.
- Odtworzymy uszkodzoną część – wyjaśniali lekarze. – Dajemy osiemdziesiąt procent pewności. Prawdopodobieństwo powodzenia jest bardzo wysokie.
WWWOd tamtej pory przesiadywał na poniemieckim cmentarzyku. Niekiedy samotnie, niekiedy w gronie tych, których jak dotąd jedynie mijał, obok których przechodził, jedynie delikatnie im się kłaniając.
A kiedy pytali, w czym podłoże jego lęku, odpowiadał, że w duszy.
- Po prostu się wypaliłem.
Tłumaczył to tak, jak gdyby szło wyłącznie o psychikę i decyzję, którą rzekomo podjął.
- Zastanówmy się – mówił – skoro nie mamy nic do powiedzenia, zamilknijmy.
Wówczas szyjka butelki przymykała mu usta i ci, co z nim przebywali, kiwali głowami z szacunkiem.
- Mądrze pan to ujął.
Wznosili toasty, ich zdaniem najświętsze, przypijali wzajemnie, wreszcie się upijając. I siedzieli tak, pochyleni, wykrzywieni, bez celu oraz przyjemności.
Potem znikali, jeden po drugim. Aż tego wieczora ostał się tylko jeden. Przysiadł przy Marku i zatopił w świadomości.
- Nie wiem, co pan o tym myśli, ale proszę mnie wysłuchać.
Więc Marek słuchał, choć nie był już pewien, czy to rzeczywistość, czy rausz.
- Wydaje się panu, że wie, ale to bujda. Bo co my wiemy? Tyle, że się można tanio napić i pokłócić z babą – wzruszył ramionami. – Pan powinien wiedzieć, że to, co uciekło, najwyraźniej nie było pana warte.
Wtedy Marek przypomniał sobie cały swój ból. Przed wypadkiem pisał pięknie, bawił się słowem – on, stwórca tysięcy postaci, samozwańczy bożek, nad którym kontrolę sprawują panienki z powieści. Później zdarzył się wypadek i panienki spakowały wszystko, czym je obdarzył – nie było już więcej panienek.
Po całodziennym biegu przystopowywał przy kartce, w ślepej wierze, że w końcu napisze chociaż jedno dobre zdanie. Mylił się, nie napisał już nic.
WWW- A gdyby nie przeżył pan tego, co przeżył, i gdyby dać panu szansę pozostania sobą, to kim byłby dzisiaj?
- Pisarzem – odpowiedział.

minojek pisze:Znał odpowiedzi na pytania dotyczące życia i śmierci,

Jak ja mu zazdroszczę!

minojek pisze:Znał odpowiedzi na pytania dotyczące życia i śmierci, lecz nie pojmował, jak bardzo są one osobiste, jak bardzo rozgraniczone subiektywizmem i przekonaniami.

Zrobiłam sobie wybór, odrzucając niektóre części i wyszło mi:
Znał odpowiedzi, lecz nie pojmował, jak bardzo są rozgraniczone subiektywizmem. I stawiam pytanie - O co biega? Co to są odpowiedzi rozgraniczone subiektywizmem? Wiem, że to co zrobiłam, to chamski zabieg, ale jednak... co to znaczy?

minojek pisze:pozbawić się przeszłości to stracić siebie

hmmm? Problem podobny. Niby chwytam głębie, ale jak zaczynam rozmyślać, to ląduję na mieliźnie.

minojek pisze:Za późno, by jakkolwiek uważać, i za wcześnie, żeby o tym opowiadać.

Czego ta sentencja dotyczy?

minojek pisze:W języku ulicznym dawało się określić mianem katastrofy i szczęściarza.

Nie rozumiem. Co w języku ulicznym ( a może lepiej języku ulicy?) dawało się określić ( też nie rozumiem tego wyrażenia) za jednym zamachem i katastrofą i szczęściarzem?

minojek pisze:co najwyżej oddać Stwórcy Jego potęgę poprzez modlitwę.

To pojęłam, ale i tak widzę tu zbyt wielki skrót myślowy. Co oddać - honor, pokłon?

minojek pisze:lecz wobec poglądów oraz ich prawdziwości mieli identycznie prawa.

Mieli identyczne prawo wobec poglądów oraz ich prawdziwości - znaczy się, że co?

Resztę jako tako pojęłam. I nawet mi się te rozważania spodobały. Tzn motyw, problem jest interesujący. Kawałek mózgu uszkodzony mechanicznie i talent fiuuu! poleciał w zaświaty. To pewnie by tak było. A my się zachwycamy, że ktoś ma wenę. A to tylko trochę zwojów i trochę chemii.

Sposób napisania mnie zniechęca. Zawiłość niektórych wyrażeń nie zachęca do wnikliwej lektury. Odsyła do czegoś innego. Prostszego.

Pozdrawiam.

Marek wpił w niego wzrok. Za późno, by jakkolwiek uważać, i za wcześnie, żeby o tym opowiadać.

masło maślane - skoro nie ma zdania, to tym bardziej nie może o tym opowiadać (odpowiedzieć na pytanie...)

Uliczki cmentarzyka wiły się jeszcze bardziej niż za dnia, kiedy barwne porosty oplatały nagrobki i zaglądały pod marmurowe płyty.

czyli, że zmieniały położenie? Jeśli o chodzi o efekt wizualny, warto to w jakiś sposób zaznaczyć. Np. że zdawały się wić...

Później zdarzył się wypadek i panienki spakowały wszystko, czym je obdarzył – nie było już więcej panienek.

ooo, a to bardzo dobre zdanie! Proste, ale jak oddaje sytuację!

Trochę nielogiczności jest w tekście, ale wynika to z formy zapisu - czasami piszesz skrótem, czasami coś wtrącasz w za dużej ilości. Ale przyznam, że miniatura Ci wyszła - i to pierwszy twój tekst, który mnie się spodobał. Jego siła jest w ostatnich linijkach, gdzie - wbrew dotychczasowym osiągnięciom - udało ci się pokazać postać od wewnątrz, jako człowieka z krwi i kości. I jest też pewna magia w tych niby rozmowach. Tak, to dobry tekst.

Wstęp pełen niezbyt składnych sentencji. Sporo mądrych słówek, według mnie zestawionych trochę na chybił trafił.

Dalej jest trochę nierówno. są momenty, które czyta się płynnie (zwłaszcza końcówka), a są też takie, nad którymi trzeba przeskoczyć, najlepiej nie rozważając, co Ty tam tak naprawdę napisałeś, tylko chwytając się jakiś wrażeń.

Chociażby to zdanie:

minojek pisze:wobec poglądów oraz ich prawdziwości mieli identycznie prawa.

I takich elementów jest sporo.

W miniaturce podobał mi się motyw tej utraty talentu, motyw wypadku. Obraz załamanego pijaczka na cmentarzyku też nawet dociera do wyobraźni. Co budzi moje wątpliwości to te elementy, kiedy do rozmowy włącza się ten "nieznajomy". Robi się wtedy tak pouczająco i patetycznie, że aż trochę szkolnie. Mam takie wrażenie, jakbym to już gdzieś, kiedyś czytała.

Ogólnie spodobał mi się pomysł, a wykonanie już nieco mniej. Jak dla mnie przegiąłeś miejscami z "głębią" w słowach, sam się nieco zaplątując. Ale ogólny efekt jest akceptowalny. Mamy obraz, oparty na jakiejś wizji, zamknięty w klamerce - to się broni.

Pozdrawiam,
Ada