Witam. Mam dopiero 14 lat i to jest pierwszy rozdział mojej powieści. Proszę o surową i kompetentną ocenę. Też bym prosił o to, żeby pisać jakie błędy popełniłem. Z góry dziękuję!
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Moja historia rozpoczyna się jeszcze w szkole. Kiedy to jako młody chłopak chciałem coś w życiu osiągnąć. Wiadomo, raz się jest na dole, raz na górze. Miałem kilka wzlotów i upadków, ale zawsze wychodziłem z opresji. Wszyscy mnie wyzywali od kujona i nieudacznika. Ale ja się nie poddałem i dzisiaj jestem dyrektorem wielkiego laboratorium, w którym eksperymentujemy z grawitacją i czasem. Od jakiegoś czasu próbujemy stworzyć mechanizm, który spowalnia czas. To był na razie prototyp, ale już mieliśmy kilku miesięczne eksperymenty, które stwierdzały, że można tego używać od zaraz. Jednak pewnego dnia doszło do czegoś, o którym nie chciałbym już pamiętać… W połowie listopada, był ostatni eksperyment, który jak się okazało był tragiczny w skutkach. Chcieliśmy zatrzymać czas na pewien okres. Ostrzegało nas kilka osób, aby tego nie robić. Ale my tego nie wzięliśmy na serio. Doszło do wybuchu chemikaliów w laboratorium. Jako jedyny przeżyłem i trafiłem ze śpiączką do szpitala. Po 4 latach wybudziłem się. Wszyscy mówili, że to cud. Do gazet trafiały wiadomości o tym, że jako jedyny przeżyłem po wybuchu i że obudziłem się ze śpiączki. Wróciłem do domu, gdzie chciałem zapomnieć o tym co się wydarzyło. Jednak to jest bardzo trudne. Takich wspomnień się nie da tak szybko wymazać z pamięci. Zmęczony po badaniach kontrolnych położyłem się spać. Jednak ze snu zbudził mnie dzwonek telefonu. Odebrałem :
- Dzień dobry, czy rozmawiam z panem Keisajem? – zapytał się mężczyzna, którego nie znałem z głosu.
– Tak, to ja, a w czym mogę pomóc? – zapytałem się ze strachem w głosie.
– Chodzi o sprawę wybuchu tego laboratorium, gdzie pan był dyrektorem. Nazywam się Rindaos i chciałbym z panem zrobić wywiad, bo piszę książkę o katastrofach. – odpowiedział. Pomyślałem, że to jest ciekawa odskocznia od tych problemów. Możliwe, że bym szybciej zapomniał o tym jakbym komuś o tym opowiedzieć. Człowiek chce napisać książkę, która może się stać bestsellerem. Odpowiedziałem, że się zgadzam i powiedziałem mu, że się spotkamy w hotelu „Marion”, gdzie moim zdaniem można spokojnie porozmawiać. Następnego dnia poszedłem do hotelu i czekałem na Rindaosa. Przyszedł trochę później, ale to mi nie przeszkadzało. Ja jestem człowiekiem cierpliwym i mnie takie coś nie denerwuje : - Bardzo przepraszam, że się spóźniłem, ale musiałem jeszcze przygotować rzeczy do wywiadu – powiedział Rindaos, który trochę wyglądał na wystraszonego. Chociaż nie wiem dlaczego. – Nic się nie stało, mam nadzieję, że pomogę panu jak będę mógł. Zamówiłem moją ulubioną kawę i coś słodkiego. Rozmawialiśmy o tym co się działo przed i po wybuchu. Minęło kilka godzin. Powiedziałem to co pamiętałem. Po czterech latach wiadomo, że wszystkiego pamiętać nie można. Wróciłem do domu, gdzie jak się okazało ktoś był. Pomyślałem, że nikomu kluczy od domu nie dawałem. Wszedłem po cichu do mieszkania. Na fotelu siedział człowiek który miał zniszczone pół twarzy. Tak jakby ktoś go oblał kwasem. Ubrany był w jakiś czarny płaszcz z kapturem, który miał na głowie. Na środku tego płaszcza był dziwny znak. Niby pentagram, ale z klepsydrami na każdym z ramion. Przestraszyłem się go, ale nie uciekłem w popłochu. Chciałem się dowiedzieć skąd zna mój adres, i jak otworzył drzwi. Nieznajomy powiedział : - Witaj Keisaj. Czekałem na Ciebie… - powiedział mrocznym głosem Nieznajomy.
– Cześć… skąd wiedziałeś gdzie ja mieszkam i jak wejść do mojego mieszkania?! Nikomu nie dawałem kluczy! – Powiedziałem do niego wściekły, i przestraszony… Ale tak jakby sobie nie zdawał sprawy z tego co ja mówię – Keisaj, słuchaj nie chcę Ci nic złego zrobić. A to jak wszedłem pozostawię tylko sobie. Mam do Ciebie tylko jedno pytanie, czy po przebudzeniu dziwnie się czułeś, albo może masz jakieś dziwne blizny, albo znaki? – Powiedział spokojnie Nieznajomy. – Rzeczywiście, od przebudzenia śni mi się cały czas to laboratorium i ten wybuch. I na dłoniach mam dziwny znak – Pokazałem mu bliznę na dłoniach, a on jakby się zdziwił. Zaczął się przyglądać temu znakowi, i przesunął moje dłonie do siebie. Jak się okazało tym znakiem były dwie części klepsydry. – Keisaj, słuchaj to jest znak, który mają nieliczni. Ta klepsydra pozwoli ci na zatrzymanie i spowolnienie czasu. Nauczę Cię też wykorzystać to do przenoszenia się w czasie. – Odpowiedział podekscytowany Nieznajomy. Wydawał mi się on dziwakiem. Prosił mnie tylko o jedno, żebym złączył swoje dłonie .Coś się stało… Wielkie światło zaczęło mi świecić po oczach. Nic nie widziałem. Po chwili zauważyłem, że nie jestem u Siebie w domu. Dopiero po chwili dowiedziałem się, że nie jestem już w 2036 roku, tylko w 2014 roku, w dniu, w którym się urodziłem. Przeniosłem się do Szpitala im. Syriusza Żółtego w Kaelsten, przy mnie stał Nieznajomy. Nic do niego na początku nie mówiłem, bo mnie jedna rzecz szokowała. Przy łóżku, na którym leżała moja matka nie siedział mój ojciec. Siedział przy nim facet, którego pierwszy raz na oczy widziałem. Chciałem się dowiedzieć o co chodzi. Czy to on akurat jest moim ojcem? Przypomina trochę mnie. Prawie takie same rysy twarzy, ten sam nos, oczy. Coraz więcej faktów stwierdza, że to on musi być moim ojcem. Zauważyłem, że się przeniosłem do szpitala, bo akurat w myślach wspominałem sobie zdjęcia ze szpitala które mi pozostały tylko po mojej jedynej rodzinie. Pomyślałem, że jeżeli pomyślę o na przykład średniowieczu, czy drugiej wojnie światowej, to się mogę przenieść tam. Nagle moje myśli przerwał chrapliwy głos Nieznajomego : - Słuchaj, jesteś jednym z nas. Jesteś Paladynem, człowiekiem czasu. Musisz nam pomóc. Kilka lat wcześniej, przed wybuchem w tym laboratorium, gdzie nie byłeś jeszcze dyrektorem doszło do eksperymentów z przenoszeniem się w czasie. Stworzyli Wehikuł Czasu! Ówczesny dyrektor : Karm Ramzes, ukradł ten wehikuł i się przeniósł w czasie, stał się niepokonany. Jako jedyny możesz go zniszczyć. Masz największą moc z Nas wszystkich. Jeśli go nie dopadniesz, Ramzes może zmienić bieg historii. Potrzebuje tylko jeszcze jednej duszy. Twojej… - Opowiedział historię, która mnie przestraszyła. Jestem „Człowiekiem Czasu”, człowiekiem na którego barkach stoi los całego świata. Ciężko mi o tym myśleć, ale po chwili stwierdziłem, że i tak nie mam za bardzo do kogo wrócić, ani z kim porozmawiać, więc niczego nie stracę. Matka nie żyje. Ojciec nie utrzymuje ze mną kontaktu, a reszta rodziny myśli, że ja nie żyję. – Dobra słuchaj, mogę Wam pomóc, tylko musisz mnie nauczyć jak być tym „Człowiekiem Czasu”, bo jedyne co wiem i co umiem to się przenieść w czasie, a co dalej? – Zapytałem się Nieznajomego, który widać, że się przejął tym, że chcę pomóc. – Keisaj, złap mnie za rękę i zamknij oczy – Powiedział, po czym złapałem go za rękę. Poczułem przeszywający mnie prąd. Przenieśliśmy się pod wielkie zamczysko. Jak mi potem nieznajomy powiedział, że jest to Cytadela Bractwa Paladynów. Niby normalny zamek : wielkie mury otoczone czterema wieżami na których byli strażnicy, metalowe wrota, fosa z aligatorami, ale w środku było coś… takiego dziwnego. Nie do opisania. Na środku całego podwórza w zamku stało popiersie jakiegoś człowieka. Rzeźba przedstawiała rycerza w wielkiej, błyszczącej zbroi, który się oparł o wielki szeroki miecz wykonany ze szczerego złota. Najbardziej charakterystyczna była jego blizna, którą miał pod okiem. Wokół tego rycerza były areny do ćwiczeń. Zauważyłem, że już kilka Paladynów ćwiczyło walkę mieczami i łukami. Miło było popatrzeć jak walczą. To tak jakby oglądać filmy wojenne w telewizji. Tylko tutaj było wszystko na żywo. Nieznajomy zauważył, że mnie zaciekawiła ta rzeźba i powiedział : - To jest Xantos, pierwszy Paladyn w naszym bractwie. Jeśli chcesz zostać prawowitym członkiem Bractwa Paladynów, musisz przejść serię testów, na wytrzymałość fizyczną i psychiczną. Przez pół roku będziesz się uczył walki wręcz, zręczności i wytrzymałości na ból. Od dziś będę twoim mentorem i mistrzem. Musisz mnie słuchać jak mało kogo! – Jak mi to powiedział Nieznajomy, to mnie przeszły ciarki po plecach. Wytrzymałość na ból, a ja się boję nawet zastrzyków, a on mi mówi o takim czymś… Coż, trzeba spróbować. Po rozmowie rozległ się potężny dźwięk dzwonu. Okazało się, że trzeba było wracać do środka na obiad. W trakcie gdy Nieznajomy pokazał mi gdzie się je obiad zapytałem : Słuchaj, widać, że znasz mnie bardzo dobrze. A ja nie wiem o Tobie nic. Może byś mi tak chociaż powiedział jak się nazywasz? – Zapytałem się uprzejmie, chociaż już byłem gotowy na długą opowieść o tym, że nie powinienem znać jego imienia. Jednak on się sympatycznie uśmiechnął i powiedział : - Cóż, wiedziałem że się o to zapytasz. Mam na imię Sucres, jestem tutaj Kapturnikiem, człowiekiem który potrafi zabijać bezszelestnie. Można mnie porównać do Asasyna, tylko jestem bardziej zabójczy! – Zaśmiał się Sucres, chociaż nie wiedziałem dlaczego. Po zjedzeniu obiadu i po zwiedzaniu cytadeli wraz z moim mentorem, wiedziałem, że zostanę tutaj trochę dłużej…
Ponad Czasem
1
Ostatnio zmieniony wt 31 lip 2012, 23:35 przez Jasiek09, łącznie zmieniany 3 razy.
"Ten, który walczy z potworami, winien uważać, aby nie stać się jednym z nich. Kiedy spoglądasz w otchłań, ona również patrzy w ciebie" - Fredrich Nietzsche
I dziękuję za ocenę tekstu. Może mi ktoś jeszcze napisze coś o tym tekście?
), też zupełnie bezrefleksyjnie i automatycznie zabierałem się za wielką powieść. Dopiero kiedy pojawiłem się na tym forum, pojąłem, że to bez sensu, bo przede mną ogrom pracy, żeby móc płodzić coś, co chociaż będzie miało szansę na poziom druku. Skup się na krótszych formach - miniaturkach i opowiadaniach. Pisz rzeczy, które mają początek i koniec - tylko wtedy rozwiniesz w sobie odpowiednie zmysły pisarskie, takie, których nie rozwiniesz przy kolejnych i kolejnych początkach wielkich powieści. Dużo też czytaj, analizuj, myśl o pisaniu. 