Ostrzeżenie: tekst zawiera śladowe ilości słów niegodnych dżentelmena (czyt. wulgaryzmów)

Człowiek zimy,
czyli rzecz o samotności, niewdzięcznym losie, naturze i przymusie przetrwania


Rony wypakował zeschniętą kanapkę. Rozłożył ją na stole, a potem, wierzchem dłoni, rozsmarował cieniutką warstwę smalcu na jednej połówce. Kilka dni temu odniósł wrażenie, że ten skrawek chleba, w dodatku nierówno pokrojony, wystarczy na kilka godzin. Mylił się.
Stał, w pokoju otoczonym zamarzniętą pokrywą śnieżną, miarowo wydmuchując ciepłe powietrze w kierunku nosa. Czerwona barwa znaczyła jego policzki, a na ustach połyskiwały stróżki zimnej śliny, schodząc się w kącikach. Na głowę nałożoną miał szarą bawełnianą czapkę, spod której wystawały pofalowane ciemne loki. Rzadka szczecina, pokryta śniegiem, znaczyła brodę.
Rozpiął zamek plecaka, wrzucił kanapkę i wyszedł.

Będąc w pobliżu drzwi, zwrócił spojrzenie w kierunku małżeńskiego zdjęcia, oprawionego kiedyś w złotą ramę. Teraz, złoto nie mieniło się w słonecznych promieniach. Dostrzegł tylko niewyraźny zarys własnej głowy. Miejsce żony zajmował słup pękniętego szkła, naznaczony mrozem.
Rony czuł się dokładnie tak, jak na fotografii – samotny, zdany tylko i wyłącznie na swoje umiejętności. Westchnął niezwykle donośnie. Otoczyła go smuga ciepłego powietrza.
Mróz, cholerny i jedyny żyjący towarzysz – westchnął.
Spróbował podnieść oprawioną fotografię. Bezskutecznie. Kilkakrotnie szarpnął, aż w końcu lód ustąpił. Rony wrzucił ją ku zeschniętej kanapce, posmarowanej, stopionym przez jego ponad godzinne wydmuchiwanie ciepłego powietrza, smalcem.
Zarzucił torbę na ramię, czując przeszywający ból w barku. Wychodząc, trzasnął drzwiami. Chwilę później dobiegł go dźwięk pękającej kry, rozchodzącej się pajęczą siecią po frontowej szybie.
Szedł, od czasu do czasu, oglądając się za plecy rozbieganym wzrokiem.
Nigdy nie wiadomo, co skrywa mroźna, błyszcząca się w słonecznych promieniach, śnieżna pokrywa.
Nigdy, kurwa, nie wiadomo – powtarzał, wciąż miarowo wydmuchując ciepłe powietrze w kierunku zamarzniętego nosa.


Serdeczne dzięki za przeczytanie,
Autor

Przeczytałem. Nie wychwyciłem błędów poza:

Joe pisze:Szedł, od czasu do czasu, oglądając się za plecy rozbieganym wzrokiem.

Tutaj chyba nie powinno być przecinka po "czasu".

Generalnie brakuje dobrego zakończenia. Takiego, które by w jakiś sposób zaskoczyło, poruszyło, wstrząsnęło, wywarło wrażenie. Nie dajesz tu nic takiego. I to największy minus tej miniatury. Taki, przez który nie jest ona dobra.

Joe pisze:czerwona barwa

Redundancja. Czerwony jest barwą i nie ma sensu tego podkreślać.

zwrócił spojrzenie

Spojrzał.

Westchnął niezwykle donośnie.

Donośne westchnięcie? Nieee...

wrzucił ją ku

Nie ma takiego zwrotu.



Nie, nie podobało mi się. Za dużo sztampowych wyrażeń, co jakiś czas kulejąca interpunkcja, brak puenty, czytelnik nie jest w stanie zadomowić się w opisywaną sceną - jest zupełnie wyrwana z kontekstu.

Hans, jeśli mógłbyś rozwinąć wątek sztampowych wyrażeń, wskazując konkretne przykłady, byłbym wdzięczny

Rzadka szczecina, pokryta śniegiem, znaczyła brodę.

złoto nie mieniło się w słonecznych promieniach

oglądając się za plecy rozbieganym wzrokiem

Dla mnie osobiście podobne zwroty w identycznych zestawieniach spotyka się w co drugiej kiepskiej powieści. "Rozbiegany wzrok", "rzadka szczecina" - lepiej zastąpić to czymś innym... Ale to jest - uprzedzam - strasznie subiektywne i nikt się ze mną nie zgodzi. Sam staram się jednak eliminować ukute zwroty i wymyślać coś nowego - co, jak widać, też nie za bardzo mi wychodzi.

Hans K pisze:Dla mnie osobiście podobne zwroty w identycznych zestawieniach spotyka się w co drugiej kiepskiej powieści. "Rozbiegany wzrok", "rzadka szczecina" - lepiej zastąpić to czymś innym...

W związku z tym, mam prośbę: Hans, pokaż mi subiektywny kierunek myślenia Bez zbędnego krępowania się, śmiało - mów, proszę

Czym to zastąpić?

Joe pisze:

Hans K pisze:Dla mnie osobiście podobne zwroty w identycznych zestawieniach spotyka się w co drugiej kiepskiej powieści. "Rozbiegany wzrok", "rzadka szczecina" - lepiej zastąpić to czymś innym...

W związku z tym, mam prośbę: Hans, pokaż mi subiektywny kierunek myślenia Bez zbędnego krępowania się, śmiało - mów, proszę

Czym to zastąpić?

Szczerze? Wywalić. Ani to, ani to niczego nie wnosi.

Hans K pisze:"Rozbiegany wzrok", "rzadka szczecina" - lepiej zastąpić to czymś innym...

Nie wywalajmy tego, przeciwnie - zastąpmy. Pytanie: czym? Co miałeś na myśli sugerując małą wymianę?

Nie, wycofuje się - czepiłem się detali. Niepotrzebnie ;]

Hans, nie wymiękaj - chcę poznać Twoją opinie. Nie ważne, czy poprze Cię milion czy jedna tysięczna miliona

Miniatury mają to do siebie, że pozwalają nie tylko pokazać styl i warsztat, ale dla autora mają dodatkowe znaczenie: umożliwiają naukę kondensacji akcji i/lub myśli.

U Ciebie zauważyłem brak tej umiejętności. Spieszę rozwinąć. Przeczytałem wczoraj wstęp - czyli recenzję twojego autorstwa.

czyli rzecz o samotności, niewdzięcznym losie, naturze i przymusie przetrwania

Pozostawiłem to na noc, aby się z tym przespać i myślałem. Dlaczego Autor umieścił na wstępie, krótkiego jakże tekstu, taką wzmiankę? Wprowadzenie klimatu: odpada - zbyt recenzenckie. Ćwiczenie mające na celu umiejętne podsumowanie miniaturki, streszczenie jej - odpada (musiałaby być genialna!). Brak wprawy? Hmmm...

Dzisiaj przeczytałem tekst. Przegadujesz miniaturkę - dobrze, taki twój styl. Ale nie robisz tego z polotem, tylko z wdziękiem słonia.

Rozłożył ją na stole, a potem, wierzchem dłoni, rozsmarował cieniutką warstwę smalcu na jednej połówce.

Niech to będzie jedna scena! Spraw, aby smarowanie kanapki było równie naturalną czynnością dla bohatera jak i czytelnika. Aż się prosi, aby tam dać spójnik "i".

Kilka dni temu odniósł wrażenie,

Wrażenie patrząc na kanapkę? Spraw, żeby żył: niech sądzi!

Będąc w pobliżu drzwi, zwrócił spojrzenie w kierunku

I ponownie, brakuje życia. W tekst wkrada się apatia.

Rony czuł się dokładnie tak, jak na fotografii

Tutaj wkradł się błąd związany z konstrukcją zdania. Nie opisałeś fotografii - jednak odnosisz się do niej. Wiem, że chodziło oto, iż nie czuje się jak na fotografii, ale jak owa fotka - jest samotna w ramce.

Rony [1]wrzucił ją ku zeschniętej kanapce, posmarowanej, stopionym przez [2]jego ponad godzinne wydmuchiwanie ciepłego powietrza, smalcem.

[1] - Wrzucił ku? Babol
[2] - Zbędny zaimek.

Zarzucił torbę na ramię, czując przeszywający ból w barku.

W zasadzie, to taki babolek. Bo można to zrozumieć, że czując ból, zarzucił tą torbę. (ból był powodem jej zarzucenia). Prosta zmiana:
Zarzucając torbę na ramię, poczuł kłujący ból w barku. - widzisz różnicę?

Chwilę później dobiegł go dźwięk pękającej kry, rozchodzącej się pajęczą siecią po frontowej szybie.

Albo tego nie zrozumiałem albo pomyliłeś terminologię. Bo kra na szybie jakoś mi w kontekście nie leży...

Podsumowując, miniatura jest raczej ćwiczeniem, nauką. Stąd moje rozmyślanie dotyczące wstępu - bo widzisz, doświadczenie podpowiedziało mi coś i to coś okazało się prawdziwe. Teraz dostaniesz lekcję: taki wstępniak zazwyczaj zniszczy odbiór tekstu, niż go poprawi. Stanie się tak zawsze, gdy tekst jest średni (czasem nawet dobry). Recenzja nastawia, kreuje wizerunek - a ten zawsze zostanie odmieniony przy ostatniej kropce. Miniatura jest bardzo słaba: na krótki tekst użyłeś trzy razy Rony i zaimki, a do tego dość pokraczne zdania. Co więcej, ona nie ma zamknięcia jako takiego. Po prostu, postawiłeś kropkę.

Popieram Weryfikatora w kwestii uznania tego tekstu za trening. Dwa rażące błędy, które dostrzegłem po pierwszym czytaniu wytknął Ci już Martinus, czyli "ku" i "krę".

Joe pisze:Rzadka szczecina, pokryta śniegiem, znaczyła brodę.

Pokryta śniegiem - znaczy, że domek był nieszczelny i sypało, czy może szronem, bo w środku było tak zimno, jak dziś?

Joe pisze:zwrócił spojrzenie w kierunku małżeńskiego zdjęcia, oprawionego kiedyś w złotą ramę. Teraz, złoto nie mieniło się w słonecznych promieniach. Dostrzegł tylko niewyraźny zarys własnej głowy.

Rama nadal jest złota, tylko nie mieni się. Wywal to "kiedyś".

Ot taka sobie, nic nie wnosząca scenka. I nie wiem, czy to Tobie udało się tak dobrze oddać klimat, czy po prostu tu u mnie jest zimno, bo przeszły mnie dreszcze... Myślę, że po trochu jedno i drugie.

Pozdrawiam.

Mnie w tej miniaturze uderzyła ilość słów związanych ze 'znaczeniem'
Coś było naznaczone, znaczyło coś. W tak krótkim tekście to chyba niewskazane.

Przyznam szczerze, że mnie to jakoś razi, a w każdym razie zauważam to. A powinienem się chyba skupić na treści tego co czytam, a nie na formie i stylu w jakim coś jest napisane.

Taka ciekawostka. Stephenie Meyer w sadze o Belli wielokrotnie użyła (a właściwie użyła go osoba przekładająca oryginał) sformułowania 'dać sójkę w bok'.
Było to do tego stopnia zauważalne, że w ostatnim tomie wręcz mnie drażniło

Joe pisze:W związku z tym, mam prośbę: Hans, pokaż mi subiektywny kierunek myślenia Bez zbędnego krępowania się, śmiało - mów, proszę

Czym to zastąpić?

"oglądając się za plecy rozbieganym wzrokiem"


No to jedziemy:
oglądając się za plecy wzrokiem: pełnym lęku, zalęknionym, niespokojnym, pełnym niepokoju, wypełnionym strachem, rozognionym, z grozą, spłoszonym, niespokojnie, pełnym strachu i niepewności, gorączkowym, bojaźliwym, pełnym paniki, strwożonym, z trwogą, lękliwie, z przestrachem, ze zgrozą, niepewnie, nieufnie, nerwowo, bez zaufania, nieprzytomnie, w gorączce, dziko... itd.

[ Dodano: Wto 26 Sty, 2010 ]
Chociaż "oglądać się nerwowo" i "gorączkowy wzrok" to też sztampa, ale można jeszcze inaczej:


Oglądał się za plecy, nie znając zagrożenia.

Oglądał się za siebie, szukając wzrokiem wroga.

Patrzył przez ramię, by upewnić się, czy nic mu nie grozi.

Należą Wam się najszczersze słowa uznania, dziękuję