opary urwanych dialogów
błądzą niechybnie od podłogi
a potem już został grzech
spowszedniały nam Pani

jak chleb codzienny na raz
jak poranne zorze na peronie
(tam łatwiej powracać
w towarzystwie szczyn
nie żal już niczego a
zwykły pośpiech wybawi)

rozpęcherzenie czynników współ
woli istnienia się we mnie
jak cholera znikąd
bo kurwa udźwignę
raz i osiem ale nie więcej
niż połowę

purpurowe żurawie
wracają ze wschodu

Przedostatnia strofa mi się strasznie podoba, ma siłę, charakter. I ostatnia również, pewne odejście od tematu w sposób magiczny i smutny jednocześnie. Podoba mi się również wizja peronu, który jest ratunkiem.
Taak, podoba mi się, lubię bardzo.

rozpęcherzenie czynników współ
woli istnienia się we mnie
jak cholera znikąd
bo kurwa udźwignę
raz i osiem ale nie więcej
niż połowę

piekne to.


jestem na duże TAK.

piszę się pod Anit.

cuuuuuud,