Przede wszystkim mocne. Wali po oczach tekstem i po myśleniu.

Zwrócę uwagę na graficzną część (czego jeszcze nigdy nie robiłem). jakoś nie podoba mi się wizualnie ten brak czegokolwiek (mam na myśli wielkie litery). Nie ma ich nigdzie. Można by ich użyć do podkreślenia niektórych wyrazów... (ale to całkowicie subiektywne, więc proszę o nie komentowanie tego komentarza)

No nie wiem. Mnie ten wiersz za bardzo do gustu nie przypadł. Interpretuję go jako swoistą demitologizację rzeczywistości: nie, nie zawsze pierwszy raz jest piękny i romantyczny, czasem boli, czasem dziewczyna zachowuje się jak zwykła dziwka, nie wszyscy potrafią być wrażliwi.
Zasadniczo rozumiem, co w ten sposób chciałaś przekazać, ale wykonanie nie przypadło mi specjalnie do gustu. Być może nie jest tragicznie, ale jednak nie zachwyca. Brakuje tu jakiejś błyskotliwej myśli, ciekawej metafory, czegoś, wokół czego mogłabyś zbudować poetykę wiersza.
Pozdrawiam i weny życzę

Wadą tego wiersza jest przegadanie i po raz kolejny dosłowność, choć już nie w takim stężeniu by bardzo raziła.

Muszę się przyznać że tematyka do mnie trafia. Ja tu widzę utracone nadzieje podmiotu lirycznego, upadek romantycznego podejścia, strach przed emocjami - bo potem zbyt mocno boli i człowiek pozostaje okaleczony, "na wózku". Temat wałkowany wiele razy. Na twoim miejscu pokusiłbym się o... więcej poetyki. Bo jeśli chodzi o użyte środki stylistyczne jest dość ubogi. Poprzedniczka ujęła to nieźle

Brakuje tu jakiejś błyskotliwej myśli, ciekawej metafory, czegoś, wokół czego mogłabyś zbudować poetykę wiersza.

Mimo wszystko ten wiersz podobał mi się dużo bardziej niż inne twoje.

Nie ma wielkiej, ogromnej wady współczesnej poezji białej - tego, że poeci bawią się słowem, a sens gdzieś zanika, pozostaje do odbierania podskórnie - mnie to nie bawi. Trzeba umiejętnie znaleźć złoty środek pomiędzy nienazwanym a dosłownym.