Latest post of the previous page:

Od kilku dni zastanawiam się nad interpretacją - i nadal jestem tabaką
Co nie zmienia faktu, że ładny klimat i sporo prawdy zawartej.

(O maskach wszyscy kiedyś piszą, ja to - co prawda pod wpływem Michaux - popełniłem kiedyś dzieło, którego fragmenty Maciek Parowski puścił w NF. Maski są uniwersalne - to temat na wielką epicką powieść )

Romecki pisze: Od kilku dni zastanawiam się nad interpretacją - i nadal jestem tabaką

Nie zastanawiaj się Przy Tobie maski nie noszę i stąd Twój problem

Navajero, co ja bym bez Ciebie.. Kiedyś wypomnę Ci to całe moje pisanie

elka pisze: Niby mało, a tak dużo...

Lubię mało. Bo wtedy mam poczucie, że daję wszystko
Dziękuję

A mnie Twoje “Maski” powiodły w nieco inną stronę. Pomyślałam o nich nie tak metaforycznie.
W Sali KME Collegium Maius, w pięknej inkrustowanej skrzyneczce pod wielkim, kryształowym zwierciadłem znajdowały się maski... maski pośmiertne, w tym Fryderyka Chopina*. Miałam okazję trzymać ją w dłoniach, a nawet niegdyś prezentować na wystawie o Chopinie w Krakowie. Nota bene, mało kto wie, że młody, dziewiętnastoletni Fryderyk tydzień spędził w moim mieście. Ale to był tylko przystanek w drodze do Wiednia.

Wracając do “masek” których (prawie) każdy z nas ma spory zapasik, to od momentu osobistego zetknięcia się z tymi realnymi, pośmiertnymi, tragicznymi, z niemalże namacalnie zatrzymanym widokiem ostatniego oddechu, nie potrafię o nich myśleć bez smutku i zadumy.

Oczywiście, te gipsowe, zdejmowane z twarzy w chwili śmierci, nie były “na pokaz”. To na ich podstawie wykonywano rzeźby pośmiertne w innym materiale, np. w marmurze; twarze zmarłych uwalniając od “grymasu śmierci" oraz nadając im szlachetny - jakby pozaziemski monumentalny - spokój i harmonię.

Sarah, proszę, wybacz, że pod Twoją niezłą miniaturą wprowadziłam taki... funeralny akcent.
Pozdrawiam
n
---
* Maska pośmiertna Fryderyka Chopina, rzeźba J.B. Clesingera (francuskiego rzeźbiarza, męża Solange, córki (wieloletniej towarzyszki życia kompozytora) George Sand, porcelana, XIX w. Własność Muzeum UJ. W zbiorach muzeum znajdują się trzy maski pośmiertne Chopina. Pierwsza gipsowa, to ta najtragiczniejsza, zdjęta tuż po śmierci. Druga marmurowa wg tej pierwszej – wykonana przez J.B. Clesingera i ta, omówiona powyżej.

nebbia, dziękuję bardzo za interesujący komentarz
Cieszy mnie różnorodność skojarzeń, wywoływanych tą miniaturą

Kiedy przeczytałam pierwsze zdanie, przypomniał mi się film z Jimem Carreyem z dziewięćdziesiątego czwartego, Maska. Założenie przez głównego bohatera rzeczonego przedmiotu nie skończyło się zbyt dobrze.
Nie mniej jednak, każdy z nas jest zmuszony zakładać jakąś codziennie. Bardzo ładnie ujęty i dający do myślenia drabelek.
Co do wcześniejszych komentarzy, to zdecydowanie lepiej samemu zrobić maseczkę. Przynajmniej wiesz co nosisz i będzie jedyna w swoim rodzaju.
Życzę weny.

Iwonka, wena kapryśna bywa bardzo:)
dziękuję za komentarz:)

Bardzo ładne, całkowicie w moim klimacie.

Kupić! I to natychmiast. Paragon wyrzucić (lepiej nie przechowywać żadnych informacji o cenie i pochodzeniu). Nikomu nigdy więcej nie pozwolić maski ściągnąć. Ściągamy tylko sami, w nocy, jak nikt nie widzi.
Temat nienowy, forma oszczędna, a jednak niesie sporo treści. Realizacja poetycka - nie w kwestii użytych środków, ale tego, że więcej się tu dzieje w "międzywersiu", niż w warstwie "fabularnej".

Zła kobieta, Tjereszkowa, dziękuję za dobre słowa

Hi hi.
Zupełnie jak mój Ack-Black z przeszłości.
A poważniej - nie lubię być aż tak podrapany.
Literki mi jednak weszły pod powieki i zapewne troszkę tam pozostaną.
Pokłon! Bardzo. Bardzo.