Młody w robocie zawsze ma pod górę. Nie dość, że dwunastogodzinne zmiany, to jeszcze na początek same nocki. To znaczy popołudnie, wieczór i nocka. Od szóstej do szóstej.
— Nie będzie aż tak źle, zobaczysz. — Matka pogłaskała go po bujnej blond czuprynie. Podświadomie czuła niepokój. A on? Z jednej strony cieszył się, że znalazł wreszcie pracę, a z drugiej perspektywa nieprzespanych nocy nie napawała go entuzjazmem. Odpychał tę natrętną myśl, ale wracała. Chyba, tak zwyczajnie po ludzku, bał się.
Uspokoiły go wpatrzone weń szmaragdowe źrenice. Bezgranicznie ufał matce, a powiedziała przecież, iż wszystko będzie w porządku.
W znalezieniu pracy pomogła mu grupa inwalidzka. Nie dosłyszał na jedno ucho, prawa noga krótsza o sześć centymetrów, słaby wzrok. Nauczyciele nie uznali go za zbyt bystrego, więc edukację zakończył w szkole podstawowej. Zdobycie jakiegokolwiek fachu kończyło się fiaskiem.
Dziś dwudziestodwuletni mężczyzna w okularach, jak denka słoików, w butach ortopedycznych przywdział uniform ochroniarza w supermarkecie. Matka pękała z dumy, kiedy prasując koszulę, ostrożnie gładziła logo firmy.
Do pracy przyszedł dwie godziny wcześniej. Kierownik zmiany powitał go prawdziwie męskim uściskiem dłoni. Podeszli do pulpitu ustawionego przy głównym wejściu na halę sprzedaży.
— To jest Stefan. Wprowadzi cię w obowiązki. — Niemal błagalnie spojrzał na postawnego, mocno zaawansowanego wiekiem mężczyznę. — Jestem pewien, że się polubicie.
Stefan wbił wyblakły wzrok w te wszystkie miejsca, które młody chciał schować.
— Jak masz na imię?
— Andrzej. — Wyschnięte gardło wydało z siebie wibrujący skrzek. Czuł, że noga stawała się krótsza, szkła grubsze, przekonany, że skrzywił twarz w uśmiechu idioty.
Wprowadzenie do obowiązków nie należało do przyjemnych. Stefan szorstko skupiał się na zadawaniu pytań, a słysząc tylko pomrukiwania zamiast odpowiedzi, kiwał głową, marszcząc pogardliwie usta.
— Dobrze chłopaku, stań tu i obserwuj ekrany monitorów. Patrz uważnie, czy towar z półek trafia do koszyków, czy do kieszeni. Tu masz plan. — Rzucił na blat pulpitu zalaminowaną kartkę. — Każdy regał ma swój numer. Jest też opisany rodzaj asortymentu. Zobaczysz kradzież, zgłaszasz przez krótkofalówkę. My załatwiamy resztę. Zrozumiał?
Młody przytaknął pospiesznie i spojrzał na ekran podzielony na małe kwadraciki. Każdy z nich przedstawiał inny obraz. Zaczął je liczyć, choć wcale nie musiał. Kwadracik w prawym dolnym rogu oznaczony był liczbą dwadzieścia pięć.
Już po kwadransie wpatrywania się w każdy punkt równocześnie, spanikował. Obraz rozmył się, okienka zlały w jedno. Nie miał pewności, czy jest obserwowany. Bał się przetrzeć oczy — to mogła być przecież oznaka słabości. A co, jeśli okaże się, iż powiedzą mu: „Nie nadajesz się. Idź do domu”. Nie może zawieść mamy. Z całych sił próbował odzyskać ostrość widzenia.
Dźwięk alarmu wywołał poruszenie. Krzątający się w holu kasowym kupujący nerwowo rozglądali się wokół. Andrzej jak przez mgłę dostrzegł szamotaninę. Chwilę potem Stefan i drugi ubrany w jasny podkoszulek mężczyzna zaczęli się zbliżać. Między nimi unosił się, trzymany pod ramiona, kilkunastoletni chłopak. Ochroniarz tajniak pogroził pięścią i dotknął ucha. Andrzej namacał słuchawkę krótkofalówki. Pomylił się. Zapomniał o jednostronnym niedosłuchu.
Kierownik zmiany wyrósł jak spod ziemi.
— To nasz detektyw sklepowy. Kiedyś niezły policyjny śledczy. Mówimy na niego aktor. Nawet zawodowy świeca* nie ma z nim szans.
Andrzej ośmielony pogodnym usposobieniem szefa zapytał:
— A Stefan?
— To z kolei były antek**. Ustrój się zmienił, emeryturę mu zabrali i jest z nami.
Chwilę stali w milczeniu. Młody wrócił do monitora.
— Miej się na baczności. Stefan cię obserwuje. A to nic dobrego.
Andrzej uśmiechnął się i pokiwał twierdząco głową. Przełożył słuchawkę do sprawnego ucha.
Wieczór minął spokojnie. Pół godziny przed zamknięciem sklepu przygaszono oświetlenie. Ostatni klienci opuszczali linię kas. Serce młodego przyspieszyło. Kierownik zmiany podszedł sprężystym krokiem. Przez ramię miał przewieszoną kurtkę.
— No kolego. Za chwilę zostaniesz sam. Pamiętaj, co godzinę masz odbijać swoją obecność przy punkach kontrolnych. Dokładną trasę obchodu masz na półce stanowiska monitoringu. — Przyłożył otwartą dłoń do czoła w geście salutu i odszedł.
Zbliżała się północ. Pamiętał z dzieciństwa, jak mama mówiła, że godzinę duchów najlepiej przespać. Potwory omijają śpiącego człowieka. Zamknął oczy, zaciskając mocno powieki. Starał się uspokoić. „Tu nikogo nie ma — jestem sam”, mówił do siebie, jednak ta myśl tylko potęgowała przerażenie.
Otworzył oczy. Ciemność. Nie mógł opanować drżenia rąk. Z trudem chwytał powietrze. Serce niebezpiecznie zbliżyło się do tchawicy, gdy w kilkunastu miejscach rozbłysły nikłe zielonkawe łuny oświetlenia awaryjnego. Ciałem wstrząsnął dreszcz. Po szybie lodówki z nabiałem przemknął cień. Bardziej to poczuł, niż zobaczył.
— Kto tu… — słowa uwięzły mu w gardle. Snop ostrego światła uderzył w paletę z karmą dla psów. Strumień rósł, obejmując coraz większy obszar. Na szczycie wyspy*** stał nagi mężczyzna. Jego brzuch falował, rytmicznie poruszające się biodra okrywała spódniczka baletowa. Ukryte pod gęstym zarostem usta poruszyły się.
— Zabawimy się chłopcze?
Mózg wysłał ciału sygnał. Młody szarpnął się do tyłu. Mięśnie posiadły nadludzką siłę. Kilka susów i nabrał szaleńczego pędu. Biegł, nie widząc, nie słysząc, nie czując. Nagłe uderzenie tylko nieznacznie stłumiło impet. Przekoziołkował w kierunku narożnika regału. Wystrzały miażdżonych opakowań zagłuszyły trzask pękającej czaszki.
***
— No to masz ten swój żarcik, kurwa. — Detektyw sklepowy pewnym ruchem oderwał sztuczną brodę. Stefan drżał. Na siatkówce oczu zastygł obraz strużki krwi, torującej sobie drogę w kałuży mleka.
* Świeca — członek gangu kieszonkowców, którego zadaniem jest rozpoznawanie w tłumie policjantów ubranych po cywilnemu.
** Antek — antyterrorysta, funkcjonariusz oddziałów policji ds. zwalczania przestępczości zorganizowanej.
*** Wyspa — ekspozycja towaru w głównych alejkach galerii handlowych.
