Od wielu dni statek orbitował wokół planety. Ekrany monotonnie wyświetlały obrazy kolejnych betonowych mrowisk, określanych przez ich mieszkańców mianem miast. Świszczący sygnał zwołał znudzoną załogę w głównej sterowni, gdzie dowódca w zamyśleniu kontemplował napływające informacje. Zebrani w milczeniu oczekiwali na jego słowa.
– Długo to trwa – mruknął wreszcie, jakby do siebie – nie widzą, czy udają...
– Jeszcze nas nie namierzyli? – zdziwił się ktoś.
– Namierzyć, namierzyli. Ale nasi agenci wmawiają, że przybysze z kosmosu to teorie spiskliwe, czyli dla piskląt, a nie dorosłych, świadomych, mądrych ludzi.
– Spisklowe, nie spiskliwe. – Numer 191720185 ośmielił się poprawić.
– No, mówię przecież – podsumował dowódca. – Trzeba zapamiętać, który taki bystry, jutro przyrządzimy go na obiad – dodał w myślach.
– To mamy wśród nich agentów? – Załoga wykazywała godną pochwały ignorancję.
– Nie do końca. To autochtoni zarażeni głupotą. Pożyteczni idioci. Nie wiedzą, co czynią.
– I wszyscy inni ich słuchają?
– Ci inni, to już mniejszość. Program działa. – Oblizał się z lubością, poklepując po rytmicznie drgającym odwłoku.
– A jak się robi większość? – Ciekawość i żądza wiedzy zataczały coraz szersze kręgi, co oczywiście powoli stawało się niepokojące.
– Demokrytycznie – Mimo to, postanowił udzielić wyjaśnień. W rozsądnych granicach rzecz jasna. – Jak któryś palnie coś mądrego czy z sensem, to się krytykuje. Każda metoda dobra, można też użyć magii. Na wszelki wypadek.
– W jaki sposób?
– Należy wziąć kota, to takie ichnie zwierzątko futerkowe, i odwrócić ogonem. Działa. Właściwie – zamyślił się – sami nie wiemy dlaczego.
– I to wszystko? – Pytania były coraz bardziej drobiazgowe, jednak cierpliwie tłumaczył dalej.
– No, nie. Potrzebne są też racjonalne metody. Telewizję na przykład wykorzystujemy. I to z dużym powodzeniem. Zatrudniamy, za ich pieniądze oczywiście, starannie wyselekcjonowane jednostki o możliwie bezmyślnych twarzach. Demonstrują głupkowate uśmiechy, plotą bzdury i wyrafinowane (albo nawet nie) kłamstwa na zadany temat, usiłując hipnotyzować tych z drugiej strony ekranu, a oni nieświadomie upodabniają się do nich, taka odmiana mimikry. Za pieniądze wszystko powiedzą, czego tylko sobie zażyczymy. Są też słowa-klucze; na przykład „teraz”, żeby gapie nie myśleli o przeszłości czy przyszłości, gubili skalę porównawczą, koncentrując uwagę wyłącznie na tym, co im się w danej chwili wciska, czy „nowość”, bo co nowe, musi być lepsze i akurat niezbędne. Oczywiście często nie jest, ale otumaniony mózg tego nie zauważa i poddaje się sugestii, iż musi to posiąść. Przy okazji wchłania inne podprogowe nakazy, z czasem machinalnie reagując na bodźce wedle zadanych programów.
– Wspaniale. – Entuzjazm załogi nie był udawany.
– Trzeba jeszcze... – Dowódca poczochrał się kilkoma odnóżami po kosmatej szyi (określenie zastępcze), w zamyśleniu wyjmując i wstawiając na swoje miejsca organy słuchowe. – Trzeba jeszcze dokładniej zmieszać ich podgatunki. Ci z najjaśniejszą powłoką nie są zbyt smaczni. Jakby tak skrzyżować ich z... hm...
– A nie będą się bronić? – Rzucone, przypadkiem być może, pytanie, wydawało się rozsądnym. Wydawało się.
– Poradzimy sobie. Będzie dobrze. Zastosujemy odpowiednie środki zapobiegawcze, tudzież zaawansowane metody techniczne i naukowe. Dajcie kota.
