Och, jaka słodka jesteś, mała Ruby Reyes!

Nawet teraz, kiedy krwią piszesz swoją historię na kłosach pszenicy, kiedy rozpaczliwie walczysz o życie, jesteś piękna. Tę mieniącą się czerwienią na złocie opowieść odczyta jutro, a może za kilka dni, twoja stara, zmęczona matka, prowadząc za rękę twojego ukochanego brata. Będą w asyście miejscowego stróża prawa, który pokręci ze smutkiem głową, odwróci wzrok w kierunku gór i wyszepcze "przykro mi". Twój brat upadnie na kolana i będzie szlochał w rozpaczy, bo właśnie legł w gruzach kawałek jego świata. Matka będzie długo patrzeć na szeryfa, przez jej policzki przypominającej suchą, spękaną słońcem ziemię przedrze się z trudem kilka łez. Ciszą wyrazi niechęć i bezradność wobec świata oraz boskich wyroków. A potem pomarszczoną, ale wciąż silną dłonią wytrze oczy, chwyci za rękę syna i wróci do wioski. Żałoba żałobą, a żyć trzeba.

Ale ty robisz wszystko by się tak nie stało, śliczna Ruby Reyes, więc biegniesz. Biegniesz jakby gonił cię sam Szatan, bo tak jest w istocie. Czarne kosmyki łopoczą w powietrzu, siedemnastoletnie serce rozpaczliwie pompuje krew, w uszach świst i huk jak pod wodospadem Havasu.
Jeszcze chociaż kilka kroków, byle dalej od niego, byle dalej od śmierci. Starasz się łapać powietrze nie przestając pędzić, utrzymać równowagę, mimo że nogi słabną, a świat wiruje w głowie. Szkoda, że na ciebie trafiło, mała Ruby Reyes. Zbyt niewinna i krucha jesteś na ten policzek przeznaczenia. Złamane kłosy ranią dotkliwie nagie stopy, ale złamane serce matki będzie boleć bardziej. Więc wciąż biegniesz, choć brak już sił.

A on podąża za tobą. Powoli, bo nie gwałtowność, a nieuchronność jest jego domeną. Krok za krokiem, pewnie, sztywno. Jest wysoki i szczupły, twarz ma spokojną i w diaboliczny sposób piękną. W dłoni pieszczotliwie i miękko trzyma nóż, który cię zranił, biedna Ruby Reyes.
Jest skrzypieniem szafy o zmroku i cieniem w rogu pokoju. Szelestem piasku, po którym pełznie grzechotnik i szumem wody dla tonących. Gasnącym ogniskiem na nieprzyjaznej prerii.
Jest końcem.

Dlaczego nie postąpiłaś jak należało? Dlaczego nie przywołałaś ściszonym głosem dogo argentino, a potem gwałtownie wpadając do domu nie zaryglowałaś drzwi? Oczywiście. Wszyscy ale nie ty, kochająca świat Ruby Reyes. Ty nie odwróciłaś głowy, tylko posłałaś jeden łamiący serca uśmiech i jedno błyskające iskrami spojrzenie w kierunku zaciśniętej kreski sinych ust. Dlaczego nie słuchałaś rad mądrej matki, która głaskała cię co wieczór po włosach, kiedy dopalała się świeca?

Próbujesz nadal biec, ale utrata krwi pozbawia cię sił. W końcu z jękiem - w którym jest ból całego świata - potykasz się. Może o kamień, a może po prostu o Los. I teraz z trudem przewracasz się na plecy, oddychasz chrapliwie, przyciskając piękną miedzianą dłoń do boku. Pomiędzy palcami przepływa karminowa smuga, barwiąc pogniecione kłosy pszenicy. Leżysz i czekasz, bo nic innego ci nie pozostało. Przypominasz sobie twarde, ale czułe dłonie matki. Poranki na werandzie starego domu. Brata ubrudzonego mąką. Cichego chłopca z sąsiedniej wioski, którego imienia nie znasz. Pierwszy pocałunek, o zmierzchu za łąką. Uśmiechasz się.

W końcu nadchodzi cicho, rzucając cień na twoje ciało i życie. Z niesmakiem patrzy na pokrwawione stopy i poszarpaną szarą sukienkę. Klęka wolno i głaszcze cię lewą ręką po włosach jednocześnie unosząc nóż. Gdzieś w oddali płacze krasnogonka.

Śpij lekko, Ruby Reyes.

Dobre.

Że zacytuję klasyka, mówiłem już ale powtarzam. Jest klimat. Jest moc. Biedna Ruby Reyes.
PS Nick Cave pytał czy może to włączyć do rebootu Murder Ballads

Przeczytałem od razu jednym tchem, zgodze się z poprzednikami bo naprawdę dobre

Rany. Aż mnie ciarki przeszły. Świetne.

Godhand pisze: Klęka wolno i głaszcze cię lewą ręką po włosach jednocześnie unosząc nóż.

Więc to zazdrość przemówi przeze mnie gdy powiem, że nie da się jednocześnie "głaskać po włosach" "unosząc nóż". Nie przejmuj się zatem Dobrze, że on potem odciął jej włosy trzymane w lewej ręce i założył bandaż gdzie rana, tamując krew. Bo wszyscy myślą, że on zabił, a on tylko kolekcjonuje włosy pięknych dziewcząt

Gooood.... Ładne. Klimatyczne. Tylko nie wiem dlaczego, przed oczami miałam Kylie Minogue

P.Yonk pisze: nie da się jednocześnie "głaskać po włosach" "unosząc nóż".

Da się. Jedną ręką głaszczesz, drugą robisz dziabu-dziabu. Albo, jeśli głaskanie to miał być taki eufemizm, jedną ręką łapiesz za włosy, drugą podcinasz gardło.

Dobre, God. Parę uwag poniżej. Wszystkie raczej degustibusy, niż oświecone osądy.

Godhand pisze: krwią piszesz swoją historię

historia sugeruje całokształt życia, więc może coś w stylu zakończenia/ostatnie słowa swojej historii?

Godhand pisze: Tę mieniącą się czerwienią na złocie opowieść odczyta jutro, a może za kilka dni, twoja stara, zmęczona matka, prowadząc za rękę twojego ukochanego brata.

szyk zdania mi tu trochę nie pasuje, zacząłbym od twoja matka

Godhand pisze: miejscowego stróża prawa

szeryf służy do budowania świata przedstawionego (w znaczeniu "rzecz dzieje się w Stanach"), więc może wprowadzić go od razu, potem dać stróża prawa

Godhand pisze: Matka będzie długo patrzeć na szeryfa, przez jej policzki przypominającej suchą, spękaną słońcem ziemię przedrze się z trudem kilka łez. Ciszą wyrazi niechęć i bezradność wobec świata oraz boskich wyroków. A potem pomarszczoną, ale wciąż silną dłonią wytrze oczy, chwyci za rękę syna i wróci do wioski. Żałoba żałobą, a żyć trzeba.

trochę gubi się tu podmiot - musiałem wrócić, by upewnić się o kogo chodzi

Godhand pisze: przedrze się z trudem

przedrze sugeruje z wewnątrz na zewnątrz, dość dziwne w kontekście łez i policzków

Godhand pisze: siedemnastoletnie serce

trochę zbyt matematycznie - dziewczęce?

Godhand pisze: o zmierzchu za łąką

za łąką - jakoś tak nie

A to z kolei mi się podobało

Godhand pisze: Jest skrzypieniem szafy o zmroku i cieniem w rogu pokoju. Szelestem piasku, po którym pełznie grzechotnik i szumem wody dla tonących. Gasnącym ogniskiem na nieprzyjaznej prerii.

A to nie

Godhand pisze: Jest końcem

Ogólnie. Klimatyczne - uniknąłeś tego, o czym ostatnio rozmawialiśmy, pewnej percepcji turysty, spojrzenia gapia. Dobry rytm, dynamika, porządnie zarysowana nieuchronność. Czyli, jak wspomniałem na początku, dobre.

Kadah pisze:

P.Yonk pisze: nie da się jednocześnie "głaskać po włosach" "unosząc nóż".

Da się. Jedną ręką głaszczesz, drugą robisz dziabu-dziabu. Albo, jeśli głaskanie to miał być taki eufemizm, jedną ręką łapiesz za włosy, drugą podcinasz gardło.

No nie da się, jak to jest tylko lewa ręka.

Ale to jest w domyśle, że on jest praworęczny

No i w domyśle jest, że unosi prawą, jako, że większość ludzi jest praworęczna. Czytelnik się domyśli, nie można wszystkiego rozpisywać literalnie, to nie instrukcja obsługi lodówki.

Navajero pisze: Czytelnik się domyśli,

Oczywiście, że tak. Ale może lepiej byłoby

Klęka wolno i głaszcze cię po włosach jednocześnie unosząc nóż.

To już detale, trza by długo analizować. IMO jest ok.