Wrzucam do TOPA żeby ominąć odstęp 7 dni. Av mi kazał!
(edit: już poniedziałek, już można do TW)

– Muszę zwyciężyć, mumche.
Szczupły, siwiejący mężczyzna pokręcił głową. Wstał z krzesełka i zmierzył wzrokiem żylastego chłopaka o czarnych, kręconych włosach.
– Jeśli tylko musisz, to za mało. Powinieneś przede wszystkim chcieć.
Młodzieniec otworzył usta, zdziwiony.
– To nie to samo?
– Co to jest: musieć? Co się stanie, jeśli przegrasz? Nie jesteś przecież strażnikiem ogrodu Diany.
– Nie rozumiem. - Chłopak przestąpił z nogi na nogę, niespokojnie, jakby tylko szacunek dla nauczyciela powstrzymał go od nerwowego krążenia po hali.
– To był święty ogród nad jeziorem Nemi, w starożytnym Rzymie. Mogłeś zostać kapłanem - strażnikiem tylko w jeden sposób, zabijając poprzedniego w walce. - Mężczyzna przerwał, wydobył fajkę, kapciuch z tytoniem i zaczął w skupieniu nabijać. - A potem walczyć na śmierć i życie z każdym kolejnym pretendentem. Widzisz więc, ten to mógł powiedzieć, że musi wygrać. Tę walkę i każdą następną.
– Tak samo jak rzymscy gladiatorzy - podjął chłopak.
– To akurat legenda. - Nauczyciel otoczył się kłębem wonnego dymu. - Nie zawsze przegrany gladiator musiał ginąć. Nie w starożytnym Rzymie - dodał po chwili, jakby w zamyśleniu.
Młody zaczął rozgrzewkę. Skręty tułowia, potem chwycił za skakankę.
– A dzisiaj, mumche? - zapytał po chwili, gdy skończył; oddech miał tylko odrobinę przyspieszony.
– Dzisiaj… - starszy pyknął ostatni raz z fajki i wytrząsnął ją dokładnie. - Wyobraź sobie, że ktoś ma twoje życie w garści. Dosłownie. Może cię unicestwić jednym rozkazem. A postawił na ciebie dużo pieniędzy.
– Nie potrafię sobie wyobrazić.
– Może to i lepiej. Obyś nigdy nie musiał zwyciężyć, bubełe. Zakładaj rękawice.
Mężczyzna naciągnął własne. Gdy miał je już na rękach, jak zawsze zaswędział go tatuaż. Odruchowo potarł to miejsce i zwinnie wskoczył na ring.
Młody wzniósł pięści i zaatakował. Doskoczył, wyprowadził dwa ciosy, cofnął się. Przypadł znowu, uderzył z dołu, potem sierpem, poprawił prostym. I z jękiem wypuścił powietrze, gdy cios w żebra odrzucił go o pół kroku. Ale nie opuścił gardy.
– Nie tak. Popatrz, dochodzisz i przyklejasz się do desek. Musisz być ciągle w ruchu. Jak baletnica.
Młody kiwnął głową.
– Krótko: doskocz, przypierdol i…

...odskocz.
Krok w tył i drugi w bok. Zamaszysty sierpowy mija twarz o grubość palca. Teraz naprzód, wykrok, prostym pod żebra. Skórzana rękawica z głuchym plaśnięciem uderza w bladą pierś przeciwnika. Wokół ringu narasta wrzawa, chudzi oberwańcy gestykulują i krzyczą równie głośno, co dobrze odżywieni Panowie.
Czarnowłosy idzie za ciosem. Wie, że musi szybko zakończyć walkę. Nie czuł się najlepiej przed starciem, biegunka okradła go z sił. Ale musiał stanąć. Teraz musi zwyciężyć.
Myśli o tym ułamek sekundy za długo. Jego rudowłosy oponent, cięższy o dobre dziesięć kilo, zasłania bok i odzyskuje równowagę. Kontruje błyskawicznie, rozbija gardę. Dwa proste lądują na twarzy tak szybko, że ich odgłosy zlewają się w jeden. Ziemia i niebo wywijają młyńca, wydeptana na twarde klepisko powierzchnia ringu pędzi na spotkanie.
– Jeden! Dwa!
Nie może przegrać. Potrząsa głową, zbiera się na czworaki.
– Pięć! Sześć! - Ledwo słyszy liczenie, tłum wokół ringu wciąż kołysze się w oczach.
– Osiem!
Pisk w uszach ustępuje miejsca krzykom. Bokser podskakuje, zderza rękawice. Sprawdza językiem zęby, spluwa krwią spomiędzy nabrzmiałych warg.
Rudowłosy unosi pięści i podchodzi wolno. Teraz on jest pewny wygranej. Musi tylko wgnieść cherlaka w ziemię.
Doping narasta, gdy zawodnicy zwierają się. Rudy idzie powoli, zasłonięty, wyprowadza rzadkie, potężne ciosy. Czarnowłosy tańczy wokół jak baletnica, uderzenia mijają jego głowę o włos.
I atakuje. Pięści ma drobne, ale twarde, rękawice z Kanady zostawiają czerwone placki na ramionach i piersi rudego. Ten dyszy ciężej, ciosy zadaje rzadziej, coraz bardziej zamaszyste. Rękom brakuje siły, opuszcza gardę. Wyprowadza prosty, zbyt szeroko, odsłania się. Lewy hak dosięga pokrytej rdzawym zarostem szczęki.
– Sol! Sol! Sol!
Wrzask publiki zagłusza odgłos walącego się ciała. Rudy próbuje jeszcze wstać, dźwiga się na kolano, ale skandowane przez sędziego sekundy mijają nieubłaganie. Przy ósmej podnosi się, ale nogi odmawiają posłuszeństwa, ląduje na czworakach. Dźwięk gongu wieszczy jego koniec.
Zwycięzca stoi z opuszczonymi rękoma, oddycha szybko. Kolejny raz się udało. Kolejny raz zrobił, co musiał.
Pozwala pecynie krwawej śliny skapnąć na ziemię, patrzy spode łba na Panów. Z rąk do rąk wędrują zwitki pieniędzy, niektóre usta śmieją się, inne zaciskają we wściekłym grymasie. Wąskie oczy świdrują pokonanego.
Rudowłosy wstaje w końcu. Wie, rozumie już, że przegrał. Znacznie więcej, niż walkę. Schodzi z ringu sztywnym krokiem, jak prowadzony na śmierć.
Tłum wciąż skanduje imię zwycięzcy.
Sol nie czuje radości, gdy wyrzuca ręce w górę. Spogląda nad głowami krzyczących na kominy obozowego krematorium. Jeszcze nie tym razem.
Ale za kilka dni będzie musiał znowu zwyciężyć.

I jak tu nie pisać jednowyrazowych komentarzy...
Miś, świetne

Misieq79, trololo w tytule mnie... zmyliło.
Świetne.

Ależ Ty jesteś złośliwa bezlitosna szelma!
Tak dożynać Barażystów.
Chcesz wszystkich mieć na plecach przed finałem? :PPP

Barażyści mieli być tylko tłem dla nowych gwiazd, które weszły. To pionki przeznaczone na zatracenie, szczapy do podtrzymania żaru, by wszyscy mogli poznać prawdziwy ogień teraz.

P.Yonk pisze: To pionki przeznaczone na zatracenie

P.Yonki? Trzeba poszukać, gdzie tam jaki P.Yonek się zaplątał
(wiesz, pozostali barażyści mogą Ci powiedzieć: "mów za siebie" )
Nie zgadzam się, że tylko tło. 10 bitwa była całkiem ciekawa. W 9, owszem, tekst S był mocniejszy od reszty, ale C bardziej trzymał się tematu. (A najbardziej w temacie okazał się tekst Miśqa, ale to już insza inszość )

Piękny, mocny tekst.

Wolha.Redna, :oops: no takiego komplementu jeszcze żem tu nie dostał.

Przyłączam się do pochwał. Czytało się jednym tchem. No i to zakończenie...

Nie powiem nic nowego - świetny tekst, gratulacje!

Misieq79 pisze: ...odskocz.
Krok w tył i drugi w bok. Zamaszysty sierpowy mija twarz o grubość palca. Teraz naprzód, wykrok, prostym pod żebra. Skórzana rękawica z głuchym plaśnięciem uderza w bladą pierś przeciwnika. Wokół ringu narasta wrzawa, chudzi oberwańcy gestykulują i krzyczą równie głośno, co dobrze odżywieni Panowie.
Czarnowłosy idzie za ciosem.

Pochwały pochwałami, ale ja bym gruntownie przemyślała niektóre zwroty:
...odskocz = ? Nie za bardzo wiadomo o co chodzi
Walka - to raczej mały szkic do opisu walki
a co do treści mają chudzi i odżywieni? bo tego wątku nie łapię
i ten czarnowłosy = jakaś szczególna cecha?
Tak mi się zrazu nasunęło pod oczy...
Nie moje klimaty więc dalej nie punktuję...

gebilis pisze: a co do treści mają chudzi i odżywieni? bo tego wątku nie łapię

chudzi byli więźniowie, dobrze odżywieni - esesmani

Dzięki Julia, ale ten zwrot nie jest zbyt trafny literacko = może zbyt tu sugeruję się Grzesiukiem, ale ten zwrot w tym kontekście do mnie nie przemawia...

– Krótko: doskocz, przypierdol i…
...odskocz.

Gebilis, to jest smaczek.
Słynna dewiza Feliksa Stamma, który był trenerem boksu.

G.

gebilis, pisałem nie wprost żeby dopiero pod sam koniec wbić puentę z napisem Auschwitz. Gdybym od razu napisał "esemani i więźniowie" to cały misterny plan by się sypnął ;-) A stopień odżywienia był jak dla mnie najlepszy do podkreślenia kontrastu między nimi.