Latest post of the previous page:

spotkań czyli w sensie: siadamy i sobie przez godzinę i rozmawiamy: "Co tam u Pana?", "A nic, do dupy, dalej to samo" etc.

Psychoterapia to nie potoczna rozmowa. Zdarzają się kiepscy terapeuci, jak w każdym zawodzie są fachowcy i partacze. Ok, rozumiem, że bohater miał pecha i trafił na tego drugiego (jeśli poszedł na NFZ, to pewnie trafił na osobę dopiero szkolącą się ), rozumiem też, że nie orientuje się w niuansach, np. czym się różni podejście systemowe od poznawczo-behawioralnego itp. Akceptuję. Tylko, że wciąż nie wiem, dlaczego tak łatwo odpuścił. Imo nie jest to dostatecznie naświetlone. "Psychologia to szarlataneria" - zgadzam się, że często niestety tak jest, tylko że protagonista cierpi i chciałby zmienić swoje życie. Co spowodowało, że Szymon zrezygnował z walki?
Mogłabym w sumie wymyślić sporo powodów, dla których osoba z silną fobią społeczną odpuszcza sobie szukanie pomocy. Np. przeraża ją konieczność zarejestrowania się, bo trzeba albo osobiście, albo telefonicznie. Albo że trzeba czekać w poczekalni z innymi i na ich oczach wejść do gabinetu. Albo obawia się samej osoby terapeuty - przecież to też człowiek. Dla osoby z agorafobią przerażająca może być konieczność przemieszczenia się autobusem do poradni zdrowia psychicznego. Właśnie takiego konkretnego powodu mi brakuje. Sylwetka Szymona jako osoby z zaburzeniem jest po prostu niepełna.

självmordbombare pisze: Skoro nadzieja umiera ostatnia, to nie będzie jej na siłę wyprzedzał.

Lubię tego typu smaczki.
Ten cały tekst jest fragmentem czegoś dłuższego?

Szarlej pisze:

självmordbombare pisze: Skoro nadzieja umiera ostatnia, to nie będzie jej na siłę wyprzedzał.

Lubię tego typu smaczki.
Ten cały tekst jest fragmentem czegoś dłuższego?

Dzięki :>

Nie(stety) nie, chyba, że zachce mi się kiedyś ciągnąć to dalej, ale wątpię.

Temat jest mi z pewnych względów, nie wazne jakich - czy dotyczacych mnie czy kogoś innego - bliski. Też chciałem wziąć się z tym kiedyś za bary (napisać opko). Tylko zastanawiam się, czy ludzie chcą czytać o innych ludziach cierpiących na tego typu fobie, bo w tym... wydaje mi się... nie ma niczego pociągającego dla czytelnika. Czy taka tematyka znajdzie swój target? Czy nie wolimy śledzić losów bohaterów, którzy jednak nie boją się wyjść z czterech ścian swojego więzienia, którzy miewają jakieś przygody, wyrywają laski, palą mosty i są dość odważni, zamiast tylko o tym marzyć? Tema FS wydaje się wciąż niewyeksploatowany, tylko czy wart jest aby o nim pisać?

Tak się tylko zastanawiam głośno a propos tego opowiadanka

Kreator pisze: Tylko zastanawiam się, czy ludzie chcą czytać o innych ludziach cierpiących na tego typu fobie, bo w tym... wydaje mi się... nie ma niczego pociągającego dla czytelnika.

Jasne, że z samej fobii nie zrobisz powieści, bo nic się nie dzieje. Trzeba by albo ukazać proces wychodzenia bohatera z choroby, zakończony wzruszającym sukcesem, albo w jakiś inny sposób podnieść napięcie, w końcówce ukazując na przykład, jak pomimo heroicznych starań bohater znów wraca do tego samego i nic się nie zmienia.

Czy taka tematyka znajdzie swój target? Czy nie wolimy śledzić losów bohaterów, którzy jednak nie boją się wyjść z czterech ścian swojego więzienia, którzy miewają jakieś przygody, wyrywają laski, palą mosty i są dość odważni, zamiast tylko o tym marzyć? Tema FS wydaje się wciąż niewyeksploatowany, tylko czy wart jest aby o nim pisać?

Pewnie targetem będą inni ludzie cierpiący na FS, albo z różnych (he he) względów zainteresowani tematyką chorób psychicznych. Wiesz, ja jestem zdania, że ile czytelników, tyle oczekiwań co do lektury. Ja mogę czytać zarówno o bohaterze-kozaku, jak i o szarym człowieku zniszczonym życiem. Zawsze patrzę na książkę całościowo, sama akcja nie wystarczy, by zrobić dobre wrażenie (może być książka przeładowana akcją jak film sensacyjny, która leci, przeleci i nic po niej w głowie nie zostaje).

Podziwiam za tak poważną tematykę i sam tytuł mi sugerował, że to będzie o tradycyjnym więźniu, który siedzi za swoje zbrodnie. Jednak zostałam przez ciebie zaskoczona. I to na plus. Ogólnie cały tekst brzmi, jak jeden długaśny prolog tego, co ma się wydarzyć. Jeśli tak ma być, to jest dobrze. Mimo wszystko, potrafisz ubierać w odpowiednie słowa. Tak trzymaj