– Dziewczyny, przestańcie robić te głupie dzióbki, ciągle słitfocie i słitfocie. I zachowujcie się ciszej, jesteśmy na wycieczce, ale to muzeum. Teraz wchodzimy do sali, gdzie zobaczycie najsłynniejszy obraz świata. Namalował go Leonardo…
– Di Caprio?! To jego obraz? Ojej, słyszycie?! Muszę przy nim strzelić focię! Koleżanki na fejsie zzielenieją z zazdrości!

Jak dla mnie słabe, bo kompletnie niewiarygodne. Masz tutaj przerysowany obraz tego, jak dorośli widzą nowe pokolenie. Migawkę, która w różnych formach jest powtarzana w internecie, przy piwie i plotkach. Bardzo dużo to mówi o dorosłych, ale mało o młodzieży.
To trochę przypomina zdjęcie pokazujące dzieciaki wpatrzone w smartfony obok Nocnej Straży Rembrandta. Od razu pojawiły się artykuły i komentarze o uzależnieniu od sieci i degeneracji intelektualnej. A potem okazało się, że uczestnicy tej wycieczki szkolnej korzystali z aplikacji (udostępnionej przez muzeum) która miała im dostarczyć dodatkowych informacji o obrazie.
Druga wersja ma w sobie życie. Pierwsza to tylko płaski frazes.

Nie, Jasonie. Autentyk.

Dalej mnie przekonał. Zbyt nienaturalny

Trudno. Na wiarę nie ma argumentów
W życiu są zdarzenia, które wyglądają na nieprawdopodobne, przerastają to, co możemy wymyślić. Gdy czytamy, myślimy - ale autor ma wyobraźnię!

Co do nienaturlaności: pytanie, czy padły dokładnie takie słowa. Mi to brzmi sztucznie.

A odnośnie sytuacji, to jest jak najbardziej wiarygodna, ale też nieciekawa, płaska: "nie róbcie słitfoci - zrobimy słitfocie".

Polska wycieczka gimnazjalistów. Polskie dwie nauczycielki. Kilka lat temu.
Więcej konkretów nie podam. Nie wierzysz, trudno
Można wymyślić takie opowiadanie? - Nie widzisz kumpla z podstawówki od ukończenia tejże szkoły. Mija trzydzieści lat. Jesteś chwilowo w innym kraju, kilka tysięcy kilometrów od Polski. Kumpel rozpoznaje ciebie z wysokości dwudziestego piętra wieżowca (który buduje) i z daleka, gdzieś 200 metrów. Akurat zajadał śniadanie na dachu. Po czym rozpoznaje? (twarzy nikt nie rozpozna z takiej odległości, do tego mija 30 lat i facet już nie młokos). "Po chodzie". Entree! - spotkanie po latach.
Kto w to uwierzy? Pierwszy odruch - do kosza z takim autorem i takimi jego pomysłami!

Nie o to mi chodzi: te historie spokojnie mogły się wydarzyć, nie mam z tym żadnego problemu. Sam rozpoznaję ludzi po sylwetce/sposobie chodzenia. Nie pasuje mi to, jak zostały opowiedziane, przycięte i przedstawione czytelnikowi jako samodzielne dzieło.

Ale niech lepiej wypowie się więcej osób. Jedna opinia to niewiele, gorzej jakby się powtarzała

Wypowiem się. Tanizna
Literatura to nie fotografia, stąd fakt, że coś się naprawdę zdarzyło, jeszcze nie jest literacką wartością, tę zwykle czyni JAK, czyli sposób opowiedzenia o tych autentycznych wydarzeniach.

Ilu komentatorów, tyle opinii Od plusów do minusów (nie tutaj).
Przyjąłem, że wam się nie podoba. Cóż, gdyby nie tanizny, nie byłoby porównania do cennizn (nie: cienizn). Tak że... powiedzmy, że robię za porównanie

Ale tu nie chodzi o dogryzki, tylko spróbuj przemyśleć kwestię rzeczywistość - literatura 1:1. Bo mam wrażenie, że nam tym często się potykasz. Zbyt często wpadasz w kserokopiarkizm

Added in 51 seconds:
"Na tym". Brak możliwości edycji postów jest wadą

Romek Pawlak pisze: Ale tu nie chodzi o dogryzki, tylko spróbuj przemyśleć kwestię rzeczywistość - literatura 1:1. Bo mam wrażenie, że nam tym często się potykasz. Zbyt często wpadasz w kserokopiarkizm

Added in 51 seconds:
"Na tym". Brak możliwości edycji postów jest wadą

Akurat Ciebie nie posądzam o dogryzki. Piszesz merytoryczne komentarze.
Co do "kserokopiarkizmu" - moja proza to przede wszystkim wspomnienia, a nie wymyślane historie. Wynika z tego ciągły problem - ile zachować dokumentalnej prawdy, ile "na kanwie", ile własnej inwencji.
Jak widać, ten "dokumentaryzm"czasem przerzuca się u mnie na inne formy prozy.
Dziękuję.

Żaden przekaz literacki czy to będzie dokument, reportaż albo opowiadanie musi nieść w sobie jakiś przekaz osobisty. To znaczy musi być po coś a nie tylko być. I tego tu brakuje. Zapis czyiś słów - to jeszcze nie literatura. Bo ważne jest co kryje się za słowami, jakie słowa mają wydźwięk a nie czy były one wypowiedziane czy nie. Możesz opisywać rzeczywistość przez siebie podejrzaną i wcale zmyślać nie musisz, ale musisz napisać to tak by czytelnik mógł choć przez chwilę pomyśleć nad tą sceną. Literatura nie jest odtwórcza - pisze się po coś. I to "coś" ma w niej najważniejsze znaczenie.
Jaśniej już chyba nie potrafię wytłumaczyć- dlaczego twoja scenka jest płaska - pomimo, że obyczajowo ciekawa.

Added in 1 minute 48 seconds:
* Miało być "każdy przekaz...", przepraszam.

Dzięki, Gebilis.
Bardzo jasno wytłumaczyłeś, nawet ja zrozumiałem

Hardy pisze: Dzięki, Gebilis.
Bardzo jasno wytłumaczyłeś, nawet ja zrozumiałem

Gebilis to ona. Zerknij na płeć