Powoli. Ostrożnie. Bądź cierpliwy. Masz tylko jedną szansę. Nie możesz sobie pozwolić na porażkę. Nie stać cię na to. Obserwuj cel.
Przesuwa się wolno, nieśpiesznie, jakby kpiąco. W prawo. Przystaje na chwilę. W lewo. Znowu się zatrzymuje. I zaczyna od nowa. W tym samym tempie, tą samą trasą. Aż prosi się o zestrzelenie.
Jednak musi poczekać. Znaleźć odpowiedni moment, by oddać idealny strzał. Już za chwilę. Delikatne pociągnięcie za spust i nagroda będzie jego. Jeszcze trochę. Pokaże, na co go stać. Już prawie że.
Teraz!
– Niestety, pudło. Ale mam dla pana nagrodę pocieszenia.
Przeklęta strzelnica. Następnym razem mi się uda.

Od fragmentu "Jednak musi poczekać" w domyśle pewnie chodzi o strzelca, ja nadal czytam, że o cel. Za krótkie zdania - pewnie był taki zamysł. Ogólnie czytać się da, "szału ni ma".

Brakuje mi jakiegoś mocniejszego zakończenia, coś co wzniosłoby ten tekst ponad żarcik. Pomysł z krótkimi zdaniami oraz równoważnikami w porządku (pasuje do strzelnicy), tyle że "co za dużo, to nie zdrowo" i nie ma tu oddechu.

RebelMac pisze: Od fragmentu "Jednak musi poczekać" w domyśle pewnie chodzi o strzelca, ja nadal czytam, że o cel.

Też to wpadło mi w oczy, kiedy sprawdzałam. Nie wiedziałam, co za bardzo z tym zrobić i spróbowałam przynajmniej przenieść to do nowej linijki. Jednak teraz myślę, czy nie lepiej byłoby to po prostu napisać w pierwszej osobie.

Virne pisze:Też to wpadło mi w oczy, kiedy sprawdzałam. Nie wiedziałam, co za bardzo z tym zrobić

Zmienić?

Virne pisze:[post]197792[/post Bądź cierpliwy. Masz tylko jedną szansę. Nie możesz sobie pozwolić na porażkę. Nie stać cię na to. Obserwuj cel. ....
Jednak musi poczekać. Znaleźć odpowiedni moment, by oddać idealny strzał. Już za chwilę. Delikatne pociągnięcie za spust i nagroda będzie jego. Jeszcze trochę. Pokaże, na co go stać. Już prawie że.

Skoro w pierwszym akapicie jest konsekwentnie druga osoba, nic nie stoi na przeszkodzie, żeby to kontynuować (musiSZ poczekać, nagroda będzie Twoja... Pokaż, na co CIĘ stać...)

W takim razie, będzie wyglądało to tak:

Powoli. Ostrożnie. Bądź cierpliwy. Masz tylko jedną szansę. Nie możesz sobie pozwolić na porażkę. Nie stać cię na to. Obserwuj cel.
Przesuwa się wolno, nieśpiesznie, jakby kpiąco. W prawo. Przystaje na chwilę. W lewo. Znowu się zatrzymuje. I zaczyna od nowa. W tym samym tempie, tą samą trasą. Aż prosi się o zestrzelenie.
Jednak muszę poczekać. Znaleźć odpowiedni moment, by oddać idealny strzał. Już za chwilę. Delikatne pociągnięcie za spust i nagroda będzie moja. Jeszcze trochę. Pokażę, na co mnie stać. Już prawie że.
Teraz!
– Niestety, pudło. Ale mam dla pana nagrodę pocieszenia.
Przeklęta strzelnica. Następnym razem mi się uda.

Tak chyba powinno być bardziej czytelne. Właściwie dopiero po wrzuceniu pomyślałam o tym, że można by jednak zmienić osobę. Cóż, często się uświadamia, że coś jest nie tak dopiero, gdy już jest za późno na poprawienie.

Lepiej, ale mi troszkę zgrzyta ta najpierw druga osoba, a potem pierwsza.

Added in 2 minutes 34 seconds:
Jeszcze jedno: to

Virne pisze: Jeszcze trochę. Pokażę, na co mnie stać. Już prawie że.

to "Już prawie, że" mi też zgrzyta. Mniejsza o ten przecinek, ale "prawie że" to kolokwializm, który MSZ średnio wygląda w tekście pisanym - zwłaszcza, że zakończone kropką, a nie wielokropkiem.

Tamta druga osoba to bardziej zwrot do samego siebie. Takie pouczenie się. I jakbym to zmieniła, to chyba mi by coś zgrzytało
Prawie że pojawiło się podczas szukanie synonimów. Miałam za dużo trochę i pochodnych i chciałam znaleźć coś dwuczłonowego. Ale, skoro źle wygląda, to może "Jeszcze tylko odrobinę" byłoby dobrym zamiennikiem?

A ja myślałam, że puentą będzie, że zestrzela jakąś maskotkę...