leniwy w tańcu bez wiatru delikatnie otula
pieści szósty zmysł rdzawopomarańczowa rzeczywistość
przybiera postać kobiety i dziecka z kotem na kolanach
czterech głów węży domu
nad rzeką łowionej ryby i przyjaciela

nie patrzę na ciebie oszuście

jeden złego wdech ukoi mnie do snu
w którym też będzie mógł
między portugalią a grecją
wyśmiać szeptem w strudze deszczu
lub zwyczajnie złajać za brudne ręce
przy jedzeniu i brak modlitwy

na shledanou

Piękny wiersz. Przejmujący.

Tak, to mogłbyć on, ten dym.

A między Portugalią a Grecją hoho to kawał świata.

Ruina, bo jakby w szoku jestem. Na pewno to jest Twój wiersz?

leniwy w tańcu bez wiatru delikatnie otula
pieści szósty zmysł rdzawopomarańczowa rzeczywistość
przybiera postać kobiety i dziecka z kotem na kolanach
czterech głów węży domu
nad rzeką łowionej ryby i przyjaciela

Piękne, piękne, piękne!!!!
To nie jest ta wrażliwość, którą zwyczajowo widać w Twoich wierszach.
Może to ewolucja jest?
Nie pisz "do widzenia" Nigdy. Takim wierszom!

Anna Nazabi pisze:Na pewno to jest Twój wiersz?