i skończyć się miały
wiersze ciemne bliskość z
wszech łkań
głowy niedokrwienna

mocno archetyp
chrztu żrący przed
jeszcze chwilą

jak w podejściach
nieba śmierć zostawiam
od teraz kończyn
ruch wszelaki ponoć

jego przestrzeń być
tu może czymś w rodzaju
szpar moment
wdechu ciałem iluzja

sól a jeśli miałbym
trwać poza bezkształtu
mego ciszą ze
świateł latarni proszę
wyliż mnie odchodząc

Dawno nie zaglądałam w wiersze, ale ten jest... dziwny? zapada w myśli?

Wracam i wracam do niego
Dziwne tropy. I nęcą by je rozwijać jak splątane nici

Ładnie pogmatwane. Raczej niewielkie szanse ma ten wiersz na uznanie, ale lubię go. Ostatni wers dodaje smaku.