- ... jak informuje lokalna policja, mężczyzna nie miał prawa jazdy i był pod wpływem alkoholu. Za wypadek ze skutkiem śmiertelnym i ucieczkę z miejsca zdarzenia grozi mu do 12 lat więzienia. Potrącona kobieta... - Drżącą ręką wyłączył telewizor i w pokoju zapanowała całkowita ciemność.
Nogi z trudem pozwoliły mu wstać z fotela. Podszedł do okna i przez ciężkie powieki spojrzał na deszcz, wyłaniający się z ciemności w świetle ulicznych latarni.
- 12 lat... Pieprzenie. - Słowa ledwie przecisnęły się przez zaciśnięte zęby.
Miał jej szczerze dość; niesprawiedliwości, której przez 15 lat pracy w wydziale zabójstw w FBI doświadczył aż nadto. Szczególnie, że tym razem dotknęła go osobiście. Kobieta potrącona przez "pijanego gówniarza" była jego córką.
Późnym wieczorem, poproszona przez świeżo upieczonego męża o zrobienie ich pierwszej wspólnej kolacji, wyskoczyła do sklepu by kupić kilka składników i przygotować coś specjalnego. W drodze powrotnej, rozpędzone do 180 kilometrów na godzinę Camaro zbiło ją z nóg, podrzucając, jak szmacianą lalkę. Przetoczyła się kilka razy, zatrzymując na krawężniku i rozłupując czaszkę.
Całe zdarzenie zarejestrowały przemysłowe kamery, na których wyraźnie było widać, że Clarice nawet nie wiedziała, co ją uderzyło, o ile do jej świadomości w ogóle coś miało szansę dotrzeć; śledczy ustalili, że przy takiej prędkości zapewne zmarła chwilę po uderzeniu.
Śmierć córki, nie była tylko śmiercią bliskiej osoby, ale i ostatniej jaką miał. Lata pracy w roli agenta FBI zrobiły z Tima Lawnera silnego psychicznie człowieka i choć starał się utrzymać pozory, że nadal nim jest, to czuł, jak całe jego wnętrze się wypala. Pozostał teraz zupełnie sam i miał tego pełną świadomość. Rodzice Lawnera zmarli na tyle dawno, by ból już nie dokuczał. Bonnie, jego żona, pożegnała go sześć lat temu, kiedy rak zaatakował mięsień serca i nie było dla niej żadnych szans, a Clarice, choć w latach młodości nie była specjalnie rozpieszczana przez ojca, kochała go i jako jedyna osoba, która dawała mu trochę ciepła i miłości, była jego oparciem. Teraz, stercząc przed oknem, czuł ogromny chłód otaczający go z każdej strony.
Z zamyślenia wyrwał go telefon komórkowy leżący na stole w centralnej części salonu, nieznacznie oświetlając pomieszczenie i wyciągając Tima z mroku. Spojrzał na wyświetlacz; Eliot. Znużony wcisnął zieloną słuchawkę i przystawił aparat do ucha. Pierwszym co usłyszał był urywany szloch. Lekko przewrócił oczami.
- Cześć, Eliot.
- Tim... cholernie za... za nią tęsknie - powiedział, pomiędzy przerwami, kiedy łkał.
Lawner, zmęczony emocjami, które ostatnio mu towarzyszyły, po prostu westchnął z dezaprobatą. Zawsze trochę naśmiewał się z Eliota i żartował, że nie jest dobrą partią dla jego córki, ale w gruncie rzeczy wiedział, że to dobry chłopak. To co stało się z nim po śmierci Clarice bywało dla Tima uciążliwe, ale wynikało tylko z miłości do niej, więc znosił to cierpliwie.
- Ja też za nią tęsknię, Eliot. Posłuchaj...
- Nie wiem... co... co ze sobą zrobić - przerwał. - Ja już nie potrafię bez... - Zaniósł się płaczem i praktycznie nie wykrztusił już ani słowa.
Tim pocieszał go przez ponad piętnaście minut, aż się uspokoił i pozwolił mu się rozłączyć.
- Mam tego dość - powiedział do siebie.
Rozmowa z Eliotem osłabiła go całkowicie. Opadł ciężko na fotel i ukrył twarz w dłoniach. Całe zmęczenie dało o sobie znać i nawet nie wiedząc kiedy, usnął.
Ze snu wyrwał go kolejny telefon. Lekko przetarł oczy i spojrzał w stronę okna; nadal była noc. Pełen frustracji złapał za telefon myśląc, że to kolejny napad Eliota. Na wyświetlaczu przeczytał "Benjamin"; był to szef jego sekcji.
- Cześć, Ben - powiedział najzwyklejszym tonem na jaki miał siłe się zdobyć.
- Tim, jak się czujesz? - zapytał.
- W porządku. W czym rzecz?
- Jeśli nie masz siły...
- Ben, błagam. O co chodzi?
W słuchawce rozległa się krótka cisza. Później westchnienie.
- W porządku. Słuchaj... - Znowu przerwał.
Lawner poczuł lekkie zniecierpliwienie. Kiedy miał już zabierać głos Ben dokończył.
- Mamy morderstwo.
- W naszym wydziale? Nie żartuj - powiedział, zdobywając się na odrobinę sarkazmu.
- Tim, to chyba znowu on.
Tim zamilkł. Pomyślał, że lepiej było wcześniej wysłuchać Bena i powiedzieć, że jednak nie ma siły.[/quote][/i]

K.R. pisze:wyłaniający się z ciemności w świetle ulicznych latarni.

coś trzeba pisać? (chyba że chodziło Ci o to iż owego deszczu nie widać w ciemności a dopiero wtedy gdy patrzy się tam gdzie pada światło- jeśli tak to zdanie jest źle zbudowane)

K.R. pisze:Camaro zbiło ją z nóg, podrzucając, jak szmacianą lalkę. Przetoczyła się kilka razy, zatrzymując na krawężniku i rozłupując czaszkę.

...

K.R. pisze:o ile do jej świadomości w ogóle coś miało szansę dotrzeć; śledczy ustalili, że przy takiej prędkości zapewne zmarła chwilę po uderzeniu.

śledczy ustalili potem - bez określenia, że nastąpiło to później można by sądzić, że ustalili to na miejscu- i tak napewno było ale napewno też nie przekazano tego w komunikacie prasowym, poza tym nie pasują w tego typu zdaniu słowa: zapewne i chwilę- chwila może trwać kwadrans lub pół roku a ona zginęła (nie zmarła) zanim głowa uderzyła w ten krawężnik a nawet jeśli nie to zginęła właśnie wtedy- jak sam piszesz rozłupała

K.R. pisze:Teraz, stercząc przed oknem, czuł ogromny chłód otaczający go z każdej strony.

ogromny chłód? i raczej przy oknie poza tym wcześniejszych zdań nie zaznaczam- należało by rozbić je na krótsze i napisać od nowa

później mamy powtórzenie telefon telefon a wcześniej kawałek o tym jak świeżo upieczony mąż prosi późnym wieczorem! żonę o zrobienie kolacji (co wiąże się z jej wyjściem), dalej mowa o składnikach, szkoda, że nie opisałeś lotu tych składników, i jakoś ten świeżo upieczony głupio koresponduje z kolacją

reasumując: dialog dobry, styl raczej w sumie prawie też ale nieco wysilony (moje ulubione słowo) za bardzo starasz się by nie był zbyt prosty- i to jak 99% piszącym nie wychodzi Ci, pisz tak jak czujesz a nie tak jak myślisz, że powinieneś

Kilka uwag było naprawde pomocnych. Wielkie dzięki. I jak najbardziej zgadzam się, że jest to pisane trochę na siłe; brak weny, a pisać się chce.

K.R. pisze:Drżącą ręką wyłączył telewizor i w pokoju zapanowała całkowita ciemność.

Podmiot domyślny tu się odnosi do kogo?

K.R. pisze:Nogi z trudem pozwoliły mu wstać z fotela.

Ponieważ były odrębnym bytem i miały prawo własnego głosu...? To dość częsta językowa niezręczność, w tym wypadku nie wiadomo dlaczego nogi miały mu pozwalać wstać. Musisz albo korzystać z istniejących związków (tu: nogi odmówiły posłuszeństwa) lub nie zmieniać podmiotu:
X z trudem podniósł się z fotela...

K.R. pisze:- 12 lat... Pieprzenie. - Słowa ledwie przecisnęły się przez zaciśnięte zęby.
Miał jej szczerze dość; niesprawiedliwości,

Posłuchaj sobie tego kawałka, strasznie świszczy

Późnym wieczorem, poproszona przez świeżo upieczonego męża o zrobienie ich pierwszej wspólnej kolacji, wyskoczyła do sklepu by kupić kilka składników i przygotować coś specjalnego.

To zdanie jest przekombinowane i przez to brzmi straszliwie. Prościej!
Czy człowiek wyskakuje po składniki? Składniki są w przepisie, książce kucharskiej. To moim zdaniem potknięcie stylizacji narracji - to jest przecież monolog wewnętrzny ojca. Zbyt oficjalnie, formalnie w zestawieniu z językiem potocznym (wyskoczyć po - składnik) daje rozdźwięk.

K.R. pisze:W drodze powrotnej, rozpędzone do 180 kilometrów na godzinę Camaro zbiło ją z nóg, podrzucając, jak szmacianą lalkę. Przetoczyła się kilka razy, zatrzymując na krawężniku i rozłupując czaszkę.

Po uderzeniu przez pędzący z prędkością 180 km/h (swoją droga, FBI - USA - mile) samochód, nie ma znaczenia na co się dalej wpadnie...

K.R. pisze:Całe zdarzenie zarejestrowały przemysłowe kamery, na których wyraźnie było widać, że Clarice nawet nie wiedziała, co ją uderzyło, o ile do jej świadomości w ogóle coś miało szansę dotrzeć; śledczy ustalili, że przy takiej prędkości zapewne zmarła chwilę po uderzeniu.

Co właściwie chcesz przekazać w tym zdaniu? Bo poplątałeś kilka rzeczy - fakty (kamera, śledczy) z próbą wzbudzenia emocji (nie wiedziała nawet co ją uderzyło, nagła śmierć znikąd).
Podzieliłabym to. Do tego kamery przemysłowe kojarzą mi się raczej z obrazem słabej jakości. I w jaki sposób na nagraniu widać, że nie wiedziała co ją uderzyło? Może trzeba tu kilku więcej szczegółów?
bo napięcie się gdzieś rozłazi.

K.R. pisze:Lata pracy w roli agenta FBI zrobiły z Tima Lawnera silnego psychicznie człowieka i choć starał się utrzymać pozory, że nadal nim jest, to czuł, jak całe jego wnętrze się wypala.

Wprowadzenia opisu bohatera z imienia i nazwiska wprowadza dystans, a to schładza emocje. Mam wrażenie, że brakuje tu jeszcze solidnego, bardziej osobistego kawałka jego refleksji może jakiegoś flashbacku związanego z córką, przeżycia straty?

K.R. pisze:Rodzice Lawnera zmarli na tyle dawno, by ból już nie dokuczał. Bonnie, jego żona, pożegnała go sześć lat temu, kiedy rak zaatakował mięsień serca i nie było dla niej żadnych szans, a Clarice, choć w latach młodości nie była specjalnie rozpieszczana przez ojca, kochała go i jako jedyna osoba, która dawała mu trochę ciepła i miłości, była jego oparciem.

Ta notka biograficzna trochę moim zdaniem rozwala klimat. Może można by to jakoś wpleść w jego myśli, wrócić do narratora przy T., niech on samo o tym pomyśli?
Pytanie czy córka ma być oparciem dla ojca czy na odwrót:P (tu się czepiam, czepiam)

K.R. pisze:Z zamyślenia wyrwał go telefon komórkowy leżący na stole w centralnej części salonu, nieznacznie oświetlając pomieszczenie i wyciągając Tima z mroku.

Zapewne nie telefon, tylko dźwięk dzwonka i zobacz zbieg podobieństw: wyrwał z zamyślenia i wyciągnął z mroku? To drugie nieręczne zresztą, do przerobienia.

K.R. pisze:- Tim... cholernie za... za nią tęsknie - powiedział, pomiędzy przerwami, kiedy łkał.

Znów stylistycznie niezgrabnie.

K.R. pisze:Lawner, zmęczony emocjami, które ostatnio mu towarzyszyły, po prostu westchnął z dezaprobatą.

Jakimi emocjami był zmęczony?
Coś więcej? Dlaczego go to denerwuje? Ma przekonania, ze facet nie powinien płakać, skończył sam już żałobę i oczekuje tego tego samego? E. drażni go tak w ogóle?

K.R. pisze: Zaniósł się płaczem i praktycznie nie wykrztusił już ani słowa.

Można niepraktycznie nie wykrztusić ani słowa?

K.R. pisze:Rozmowa z Eliotem osłabiła go całkowicie. Opadł ciężko na fotel i ukrył twarz w dłoniach. Całe zmęczenie dało o sobie znać i nawet nie wiedząc kiedy, usnął.

Dlaczego? Zbywasz mnie, autorze, byle jakimi ogólnikami.

K.R. pisze:- Cześć, Ben - powiedział najzwyklejszym tonem na jaki miał siłe się zdoby

A jaki to najzwyklejszy ton?

Podsumowując:
Scena leci tak: facet ogląda wiadomości w tv o wypadku, myśli o martwej córce, dzwoni zapłakany zięć, gadają nie wiadomo o czym, facet idzie spać, dzwoni jego szef z FBI i mamy kryptyczną zapowiedź poszukiwania seryjnego mordercy.
Jak się ma scena pierwsza do zapowiedzianego wątku?
Poprzez niekonsekwencje narracji umyka ci emocjonalna strona tej sceny. Jest ponadto niedopracowana językowo (j.w.), koncepcyjnie (relacja T.-E., osadzenie w klimacie), konstrukcja bohatera powierzchowna (raczysz nas kilkoma faktami z biografii bohatera, mało osobistym monologiem wewnętrznym i ogólnikową rozmową z szefem).
Taki kawałek może być dobrym ćwiczeniem, zwłaszcza, jeżeli jak mówisz, jest chęć pisania. Pamiętaj jednak, że ćwiczenie też powinno być przemyślane, za tekstem musi być jakiś koncept, jakieś główne założenia, tutaj mam wrażenie, że sam nie do końca wiedziałeś kto, co i po co. I to widać.
Ale trenować warto.
Powodzenia.

Dzieńdoberek.

K.R. pisze:... jak informuje lokalna policja, mężczyzna nie miał prawa jazdy i był pod wpływem alkoholu.

Dlaczego "jak" z małej? Wiem, że to ucięta relacja, ale nawet gdyby nie była ucięta, to to początek zdania jest. Z małej byłoby jakby się od środka zaczynało.

K.R. pisze:Nogi z trudem pozwoliły mu wstać z fotela.

Czy to nogi pozwalają albo zabraniają wstawać? Jeśli tak, dlaczego robią to z trudem?

K.R. pisze:Podszedł do okna i przez ciężkie powieki spojrzał na deszcz, wyłaniający się z ciemności w świetle ulicznych latarni.

1. Ciężko spoglądać "przez" powieki. Można spod. Ale to utarte sformułowanie.
2. Deszcz się wyłania z ciemności? Ach, już wiem o co chodziło. Muszę jeszcze się zastanowić nad tym zdaniem. Może jutro dojdę. Problem mam z tym, że się wyłania z ciemności w świetle. To przejście nie jest łatwe do uchwycenia (językowo).
3. Skasować przecinek po deszcz.

K.R. pisze:Słowa ledwie przecisnęły się przez zaciśnięte zęby.

przeciśnięte zaciśnięte, przecisnęły zacisnęły. Słyszysz to?

K.R. pisze:Miał jej szczerze dość; niesprawiedliwości, której przez 15 lat pracy w wydziale zabójstw w FBI doświadczył aż nadto.

Udziwniasz na siłę. Po co wstawiasz zaimek i średnik? Nie łatwiej było "Miał szczerze dość niesprawiedliwości, której..."?

K.R. pisze:Kobieta potrącona przez "pijanego gówniarza" była jego córką.

Tu błędu jako takiego nie ma, ale i subtelności można szukać... no ze świecą. Zastanawiałem się, po co w takim razie na początku ukrywasz takie informacje, skoro i tak potem ładujesz je Czytelnikowi między oczy. Tak, czepiam się.
Tylko pragnąłbym jakiegoś uczucia. Możesz to zdanie wzbogacić o nową warstwę? Jak myślisz?

K.R. pisze:Późnym wieczorem, poproszona przez świeżo upieczonego męża o zrobienie ich pierwszej wspólnej kolacji, wyskoczyła do sklepu by kupić kilka składników i przygotować coś specjalnego.

Teraz jesteś moją żoną, zrób mi kolację.
Nie pasuje mi początek zdania. "Późnym wieczorem, ..." Nie brzmi spójnie z dalszym ciągiem. Ładniej (dla przykładu): "Było już późno, kiedy..."

K.R. pisze:Przetoczyła się kilka razy, zatrzymując na krawężniku i rozłupując czaszkę.

To tak jakby ona się toczyła (z własnej woli) i na końcu rozłupała (specjalnie!) czaszkę. Śmisznie wyszło.

K.R. pisze:Całe zdarzenie zarejestrowały przemysłowe kamery, na których wyraźnie było widać, że Clarice nawet nie wiedziała, co ją uderzyło, o ile do jej świadomości w ogóle coś miało szansę dotrzeć; śledczy ustalili, że przy takiej prędkości zapewne zmarła chwilę po uderzeniu.

1. Zmarła chwilę po uderzeniu, ale nie zdała sobie sprawy, że coś w nią uderzyło? Może po prostu w momencie uderzenia?
2. Zdanie to jest zlepkiem myśli. Że kamery, że zmarła szybko, że nie zdawała sobie sprawy. Uf.

K.R. pisze:Śmierć córki, nie była tylko śmiercią bliskiej osoby, ale i ostatniej jaką miał.

Pomieszały się podmioty. Miało być, że śmiercią ostatniej bliskiej osoby, a wyszło, że śmiercią ostatniej osoby, jaką miał.

K.R. pisze:Lata pracy w roli agenta FBI zrobiły z Tima Lawnera silnego psychicznie człowieka i choć starał się utrzymać pozory, że nadal nim jest, to czuł, jak całe jego wnętrze się wypala.

Całe wnętrze się wypala? Dlaczego nie pół? "Wnętrze" nie jest klockiem, który może się spalić. "Wypalenie" się CZUJE.

K.R. pisze:Rodzice Lawnera zmarli na tyle dawno, by ból już nie dokuczał.

Tu nie ma związku przyczynowo-skutkowego przecież. Rodzice nie umarli dawno dlatego, żeby ból nie dokuczał.

K.R. pisze:Bonnie, jego żona, pożegnała go sześć lat temu, kiedy rak zaatakował mięsień serca i nie było dla niej żadnych szans, a Clarice, choć w latach młodości nie była specjalnie rozpieszczana przez ojca, kochała go i jako jedyna osoba, która dawała mu trochę ciepła i miłości, była jego oparciem.

Ilukrotnie złożone jest to zdanie? Piramida!

K.R. pisze:Teraz, stercząc przed oknem, czuł ogromny chłód otaczający go z każdej strony.

Chłód otacza z każdej strony? Z lewa i prawa? Jak już otacza, to po prostu otacza. Nie musi z każdej strony.

K.R. pisze:Z zamyślenia wyrwał go telefon komórkowy leżący na stole w centralnej części salonu, nieznacznie oświetlając pomieszczenie i wyciągając Tima z mroku.

Telefon wyciągnął Tima z mroku?

K.R. pisze:Znużony wcisnął zieloną słuchawkę i przystawił aparat do ucha.

Niepotrzebne to zdanie w ogóle. Wstał, przeszedł pięć kroków, otworzył drzwi, wyszedł, zamknął... A czytelnik "zieew".

K.R. pisze:Pierwszym co usłyszał był urywany szloch.

przecinek po "pierwszym"

K.R. pisze:- Tim... cholernie za... za nią tęsknie - powiedział, pomiędzy przerwami, kiedy łkał.

1. Usunąć przecinki przed "pomiędzy" i "kiedy". Ale lepiej "powiedział łkając" albo coś takiego.

K.R. pisze:Zawsze trochę naśmiewał się z Eliota i żartował, że nie jest dobrą partią dla jego córki, ale w gruncie rzeczy wiedział, że to dobry chłopak.

Powtórzenie.

K.R. pisze:To co stało się z nim po śmierci Clarice bywało dla Tima uciążliwe, ale wynikało tylko z miłości do niej, więc znosił to cierpliwie.

Przecinek po "to".

K.R. pisze:Tim pocieszał go przez ponad piętnaście minut, aż się uspokoił i pozwolił mu się rozłączyć.

Pomyliłeś podmioty. Wyszło, że Tim się uspokoił po 15 minutach.

K.R. pisze:Całe zmęczenie dało o sobie znać i nawet nie wiedząc kiedy, usnął.

Przecinek po "i".

K.R. pisze:Lekko przetarł oczy i spojrzał w stronę okna; nadal była noc.

1. Przetarł lekko oczy.
Albo lekko potarł, albo delikatnie przetarł. Tak mi się wydaje.

K.R. pisze:Ze snu wyrwał go kolejny telefon. Lekko przetarł oczy i spojrzał w stronę okna; nadal była noc. Pełen frustracji złapał za telefon myśląc, że to kolejny napad Eliota.

Powtórzenie.

K.R. pisze:- Cześć, Ben - powiedział najzwyklejszym tonem na jaki miał siłe się zdobyć.

siłę

K.R. pisze: W porządku. W czym rzecz?

K.R. pisze:Pomyślał, że lepiej było wcześniej wysłuchać Bena i powiedzieć, że jednak nie ma siły.

Nie wiadomo do czego odnosi się wcześniej. Miało być, że powiedzieć wcześniej. A wyszło, że wcześniej wysłuchać.

Drobna uwaga. Używasz wielu średników. I jak ja średniki kocham, tak nie jestem pewien czy Ty wykorzystujesz je poprawnie. Różnie. Obczaj sobie zasady posługiwania się nimi.

Tekst:
Nie lubię fragmentów. Zbyt wielu rzeczy nie wiem. O co chodzi w ogóle? Skąd deszcz w tytule? Biorąc jednak tylko to, co mam przed oczami...

Emocje... płasko tu. Atmosfera jest senna, poczułem się trochę zmęczony tym, jak zamglone myśli ma bohater. Nic dziwnego, że go zmogło.

Jeśli to jest prolog, to nie zachęca za bardzo. Bohater ogląda telewizję, gada przez telefon, śpi i gada przez telefon. Takich scen się NIE wkłada na początek.

Więcej przemyśleń brak.

Ps. Nie czytałem weryfki Caroll przed opublikowaniem tejże. Wszelkie podobieństwa przypadkowe.

[ Dodano: Sro 26 Cze, 2013 ]
O, umknął mi jeden komentarz:

K.R. pisze:- W porządku. W czym rzecz?

W... W... Echo.

Weryfikacja zatwierdzona przez Caroll

Aż nie wiem od czego zacząć.
Na wstępie podziękuje za tak dogłębne analizy. Pojawiło się kilka kwestii, które udało mi się wyłapać i mam nadzieję, że zapamiętać.
Chciałbym zadać parę pytań i na wstępie zaznaczę, że nie mam zamiaru bronić swojego tekstu, a jedynie doinformować się w paru sprawach. Mam nadzieję, że rozumiem rolę, jaką odgrywa czytelnik, więc bynajmniej nie czuję się urażony żadnym z komentarzy - niektóre były nawet zabawne (: . Nieraz po prostu odczułem trochę subiektywności w ocenie i nie jestem pewien, jak podejść do niektórych kwestii.

Caroll pisze:K.R. napisał/a:
Lawner, zmęczony emocjami, które ostatnio mu towarzyszyły, po prostu westchnął z dezaprobatą.

Jakimi emocjami był zmęczony?

Tu nie jestem pewien, czy rzeczywiście coś pominąłem. Zginęła mu córka, nie ma już nikogo, przez co czuje, jak jego wnętrze się wypala. Myślę, że w tej kwestii nawet nie trzeba się niczego domyślać.

Erythrocebus pisze:K.R. napisał/a:
Nogi z trudem pozwoliły mu wstać z fotela.
Czy to nogi pozwalają albo zabraniają wstawać? Jeśli tak, dlaczego robią to z trudem?

Jak wygląda kwestia tych nóg? Oczywiście miałem na myśli, że jest zmęczony, do czego zapewne każdy doszedł, ale nie rozumiem, jaki dokładnie tkwi problem w takim sformułowaniu.

Erythrocebus pisze: K.R. napisał/a:
Lata pracy w roli agenta FBI zrobiły z Tima Lawnera silnego psychicznie człowieka i choć starał się utrzymać pozory, że nadal nim jest, to czuł, jak całe jego wnętrze się wypala.
Całe wnętrze się wypala? Dlaczego nie pół? "Wnętrze" nie jest klockiem, który może się spalić. "Wypalenie" się CZUJE.

Jakbyś mógł sprecyzować... Napisałem, że CZUJE, jak jego wnętrze się wypala... yyy. Wybacz, nie rozumiem, w czym dokładnie dostrzegłeś problem?

Erythrocebus pisze: K.R. napisał/a:
Bonnie, jego żona, pożegnała go sześć lat temu, kiedy rak zaatakował mięsień serca i nie było dla niej żadnych szans, a Clarice, choć w latach młodości nie była specjalnie rozpieszczana przez ojca, kochała go i jako jedyna osoba, która dawała mu trochę ciepła i miłości, była jego oparciem.
Ilukrotnie złożone jest to zdanie? Piramida!

Czy tego typu zdania są problemem? Coś tam pokręciłem? Czy masz jedynie na myśli, że utrudniam sprawę czytelnikowi?

Erythrocebus pisze:K.R. napisał/a:
Pomyślał, że lepiej było wcześniej wysłuchać Bena i powiedzieć, że jednak nie ma siły.
Nie wiadomo do czego odnosi się wcześniej. Miało być, że powiedzieć wcześniej. A wyszło, że wcześniej wysłuchać.

Tu - a przynajmniej w moim mniemaniu- wszystko się zgadza. Właśnie o to chodziło. A jeśli tak, czy dostrzegasz w tym jakiś błąd?

Teraz tylko tyle przychodzi mi do głowy. Jeszcze raz szczerze dziękuje za opinie.

K.R. pisze:Caroll napisał/a:
K.R. napisał/a:
Lawner, zmęczony emocjami, które ostatnio mu towarzyszyły, po prostu westchnął z dezaprobatą.

Jakimi emocjami był zmęczony?

Tu nie jestem pewien, czy rzeczywiście coś pominąłem. Zginęła mu córka, nie ma już nikogo, przez co czuje, jak jego wnętrze się wypala. Myślę, że w tej kwestii nawet nie trzeba się niczego domyślać.

Chodzi o to, by nie pisać ogólnie worek: emocje, tylko opisać je, dokładnie: strata, ból, poczucie porażki, a może złość, chęć zemsty, poczucie bezsensu, straty celu? Każdy jednak inaczej przeżywa żałobę, na czym innym się koncentruje. To pomaga zindywidualizować bohatera.

K.R. pisze: Jak wygląda kwestia tych nóg? Oczywiście miałem na myśli, że jest zmęczony, do czego zapewne każdy doszedł, ale nie rozumiem, jaki dokładnie tkwi problem w takim sformułowaniu.

Części ciała człowieka nie mają własnej woli, więc nie mogą same pozwalać na coś lub nie. To błąd zmiany podmiotu i wyszła personifikacja tych nóg co brzmi kiepsko.

Czy tego typu zdania są problemem? Coś tam pokręciłem? Czy masz jedynie na myśli, że utrudniam sprawę czytelnikowi?

To takie zdanie tasiemiec, w którym łatwo zgubić sens. Niedobre.

K.R. pisze:Pomyślał, że lepiej było wcześniej wysłuchać Bena i powiedzieć, że jednak nie ma siły.

Sens zdania: pomyślał, że lepiej było wcześniej wysłuchać B. i po tym mu powiedzieć, że nie ma siły
Miał być sens: że trzeba było wcześniej mu powiedzieć, że nie ma siły i go nie słuchać

Dziękuję Caroll, że tak pięknie wyjaśniłaś też moje zastrzeżenia. Dokładnie o to mi chodziło.
Zostało jeszcze jedno:

Jakbyś mógł sprecyzować... Napisałem, że CZUJE, jak jego wnętrze się wypala... yyy. Wybacz, nie rozumiem, w czym dokładnie dostrzegłeś problem?

W tym, że uprzedmiotowiłeś wnętrze. Oderwałeś od osoby i spaliłeś. A to ta osoba musi czuć! Pokaż nam jak czuje, że się wypala. Stąd komentarz o klocku-wnętrzu, który leży gdzieś w brzuchu.
No i jeszcze masz, że całe wnętrze. Może się wypalić mniej niż całe? Nie, bo to nie jest tak podzielne, tak stałe, tak materialne. Stąd "całe" nie pasi.

Od razu mówię, że nic nie piłem!

Erythrocebus pisze:Dziękuję Caroll, że tak pięknie wyjaśniłaś też moje zastrzeżenia. Dokładnie o to mi chodziło.

Sorry, dopiero teraz zauważyłam, że tylko pierwsze było do mnie Pewnie dlatego, że zwróciliśmy uwagę na podobne rzeczy

Póki co czuję się w pełni usatysfakcjonowany (: Caroll, Erythrocebus, wielkie dzięki.