Wulgaryzmy

- Mogę być w twojej bandzie? - powiedział Krzysio, biorąc do ręki klocka i przyczepiając do kadłuba statku kosmicznego in spe.
- No dobra. Ale będziesz musiał coś zrobić - odpowiedziała Hania.
- Znowu muszę coś robić. A ja chciałem żebyśmy się tylko kolegowali.

Hania miała szarą sukienkę i szarą opaskę we włosach. Prowadziła wielką koparę po wykładzinowym mieście, niszcząc nieistniejące budynki i uwięzionych w nich ludzi. Czasem wydawała dźwięk jak eksplozja, gruchot walących się ścian i dachów, czasem jak jęk i błaganie o pomoc.
- Znowu muszę coś robić. A ja chciałem żebyśmy się tylko kolegowali. - Krzysio miał już dość Hani, ale wiedział że to ona rządzi w przedszkolu..
- Musisz bić się z Ondrą - powiedziała Hania nie przerywając dzieła wyimaginowanej desrukcji. Krzysio poczuł się nagle bardzo, bardzo źle.
- Ale ja nie chcę się bić z Ondrą. Siedzimy razem na stołówce i opowiadamy sobie co nam się śniło.
- Jak chcesz, ale nie będziesz w mojej bandzie. Buhhhh, bum, bum! Aaaa!
Krzysio miał znowu problem. Chciał się bawić z Hanią i z jej kolegami, a nie w kącie z Łukaszkiem i jego lalkami, kóry był niemądry, bo mówił tylko “uszami”.
Na obiedzie Krzysio, Ondra, Przemek i Bartek znowu siedzieli razem przy stole i opowiadali o tym co im się śniło. Bartek oszukiwał, bo mówił to samo, co było w ostatnim odcinku Batmana, tylko że on był Batmanem. Krzysio też oszukiwał, ale w tym dobrym znaczeniu. Czasem nic mu się nie śniło, więc zmyślał całe sny, ale zawsze korzystając z WŁASNEJ wyobraźni. Zupełnie tak jak Ondra. Był tego pewien, bo czasem Krzysio opowiedział sen, który nawet jego wprawiał w zazdrość i mały Czech próbował mu dorównać wymyślając dodatkowe sny na poczekaniu. Przemek był fajny, ale on nigdy nie oszukiwał. Jak miał sen to opowiadał, jak nie to nie.
Po obiedzie Krzysio jak zwykle szedł z Ondrą w parze do przedszkola. Przez całą drogę myślał co będzie jak się z nim w końcu pobije. Czy będą dalej kolegami? Co powiedzą rodzice, albo Pani Gabrysia? A jak Ondra go pobije mocniej? Przecież to łobuz, lubi się bić i chyba wie jak, mimo że nie jest za duży. Poza tym ma starszego brata w zerówce.
- Uszami - powiedział Łukaszek w parze za Krzysiem. Na buzi miał resztki jedzenia, których nie starła zniecierpliwiona pani Gabrysia, a za rączkę szedł z Bartkiem, który miał strasznie kwaśną minę z tego powodu.
Kiedy przyszli do przedszkola, Krzysio rozważał jak mógłby zbić Ondrę, żeby nie zrobić mu za bardzo krzywdy. Mały stanął obok drewnianych płotków, których dziewczynki używały do zabawy w dom. Płotki sięgały mu powyżej pasa. Gdyby go popchnął na te płotki, to na pewno byłoby zbicie, a z drugiej strony... To płotki zbiłyby Ondrę bardziej niż Krzyś. Długo się nad tym zastanawiał, budując z klocków pająka i uznał, że wtedy byłby mniej winny, a może nawet wcale.
Wstał, zostawiając rozsypane klocki na podłodze. Nogi miał jak z waty i cały się trząsł. Nie chciał tego robić, ale Hania przecież powiedziała... Podszedł do Ondry i pchnął go na płotki. Konstrukcja jaką tworzyły runęła, a mały chłopak runął na nią, tłukąc sobie wszystkie kości na twardym drewnie. Krzysio czuł każdego siniaka, każde potłuczenie, mimo że tylko stał i patrzył. Nie mógł się ruszyć. Chciał uciekać, ale nie na swoich nogach, tylko na czyichś, bo nie chciał być już sobą, wolałby być kimś innym, kto nie popycha kolegów na płotki.
W domu było strasznie. Mama była wkurzona i straszyła go tatą. “Zobaczysz jak tata przyjdzie”, a Krzysio nie wiedział co się stanie. W końcu drzwi do mieszkania się otworzyły, a potem gwałtownie zatrzasnęły. “O, tata przyszedł”, pomyślał Krzysio, ale nie dał tego po sobie poznać. Strasznie się bał, ale budował z klocków bunkier. Może mama zapomni powiedzieć tacie jeśli będzie udawał że nic się nie stało. Tata jak zwykle poszedł do kuchni, a Krzyś nadstawił uszu, nie chcąc uronić ani jednego jego słowa. Czasem mógł poznać po głosie taty czy będzie bił, czy machnie ręką, po tym co ma mamie do powiedzenia i jak idzie przez przedpokój. Koszmar trwał jeszcze przez chwilę, bo mama najpierw mówiła tacie o jakichś papierach z banku i chyba chciała długo powiedzieć o pobiciu Ondry, ale odkładała to na co raz później. W końcu powiedziała. Tata odsunął krzesło z nieznośnym zgrzytem. Powiedział coś w rodzaju: “Smarkacze się pobili, wielkie rzeczy. Chyba pierwszy raz zrobił coś takiego, kiedyś musi być”, ale to nie był jeszcze koniec, ważna jest jeszcze twarz. Czasem jest normalna i zmienia się w zależności od tego co się mówi, ale czasem... Czasem jest jak zrobiona z kamienia i pewnie tak samo zimna, chociaż mówi się że ktoś się “gorączkuje”. Ale nie tata. On zawsze najgorszy był zimny.
Tata przeszedł obok pokoju Krzysia do salonu i usiadł przed telewizorem. Kamień spadł małemu z serca, ale na wszelki wypadek był cicho przez resztę dnia, żeby nie prowokować. Wrócił do budowania bunkra. Będzie potrzebował dodatkowej warstwy pancernych drzwi.

Następnego dnia Krzysio przyszedł do przedszkola jak zwykle przed ósmą, a zaraz po nim Hania w białej sukience i różowej przepasce, ale wyraźnie z niej niezadowolona. Krzysio miał to gdzieś, mieli przecież umowę.
- To jak, jestem w Twojej bandzie? - Zapytał.
Grymas niezadowolenia nagle całkowicie zniknął z twarzy dziewczynki. Uniosła lekko kąciki ust i skrzyżowała ręce na piersi.
- No dobra. Ale będziesz musiał coś zrobić...

Ciepło było jak w piekle. Oba okna otwarte, przepocona kołdra odłożona na bok, ale i to nie wystarczało. W dodatku tylko ćwierć łóżka dla niego. Krzysiek obudził się w środku nocy i nie umiał zasnąć. Coś go strasznie dręczyło i wiedział, że to coś ma związek z Kubą. Leżeli obok siebie oddzieleni od kołdrą, niby zupełny spokój, a w środku coś go do niego... Nie, sama MYŚL o tym jest przecież grzechem. “Nie mogę nim być”, cały czas powtarzał w myślach, “dlaczego właśnie ja?” Próbował się modlić, ale nie potrafił. Czuł że walka myśli w jego głowie przenosiła się na jakieś absurdalne poziomy. “Może on mnie wkurza po prostu?”, pomyślał. “W końcu mały to on nie jest, ja leżę na skraju łóżka, mógłby się w końcu przesunąć”. Przez kołdrę, delikatnie, tak żeby go nie obudzić, spróbował wywalczyć dla siebie trochę miejsca. Kiedy nie dał rady, uznał że nie ma najmniejszej ochoty go budzić, a tym groziło użycie większej siły. Myśli nie dawały mu spokoju. Sekundy rozciągały się w minuty, minuty w godziny, a godziny w wieczność. Leżał tam, w totalnym szoku, bo po raz pierwszy czuł to *coś* i przemieniał się w jeden gigantyczny wyrzut sumienia. W końcu coś zwróciło jego uwagę w mroku pokoju. W lustrze wiszącym obok łóżka zobaczył otwarte oczy Kuby. Przewrócił się z jednego boku na drugi. “Żeby tylko nie zobaczył, że nie śpię”, pomyślał Krzysiek, ale z przerażeniem zobaczył, że wcale nie udaje śpiącego, a próbuje swoim wzrokiem złapać wzrok Kuby. “Kim ja jestem?”, pomyślał, “kto teraz mną jest?”. Zaczął myśleć, że wolałby zasnąć i już się nie obudzić. Żeby tego było jeszcze mało, Kuba podniósł rękę i pogładził dłonią nogę Krzyśka.
- Nie masz jeszcze żadnych włosów... - powiedział zachrypniętym głosem.
Rzeczywiście, pomyślał Krzysiek, nogi mam trochę jak dziewczyna, ale czy to powód, żebym się tak zachowywał? Co ze mną jest?! W dodatku teraz jeszcze to... Dlaczego on mi to robi?
Nagle dopadło go zmęczenie, tak potworne jak nigdy w życiu. Osunął się powoli w dziwny stan, w połowie drogi między jawą, a snem. Widać mózg wystawił energię za długą, wewnętrzną walkę.
Następnego dnia Kuba zachowywał się jakby nic się nie stało. “A co się niby stało?”, słyszał własne myśli, “przecież leżałeś jak kołek, przecież za to nikt nikogo jeszcze nie zlinczował”. Jednak cały czas był pewien, że tyle zdradził swoim zachowaniem, pobudzeniem, spoglądaniem w oczy. Przecież nawet dzisiaj zdradzał się co chwilę unikaniem spojrzenia, zdawkowymi odpowiedziami na pytania, czy przesiadywaniem przed komputerem od samego rana.
Z następnymi dniami przyszły kolejne zmartwienia. A co jeśli powie matce? Przecież moja i jego razem pracują. Bo to że powie w klasie było pewne. Kto przepuściłby takiego newsa. “Krzysiek gejem”, choć to pewnie najlżejsza forma nazewnictwa jaką dla niego wymyślą. Póki co, nie było źle, może poza standardowym “Nie gadam z tobą, jeśli masz telefon starszy niż rok i dwa razy w tygodniu przyszedłeś w tych samych spodniach”. Było więc pewne, że będzie chciał mieć na niego haka.
W następnym tygodniu była wycieczka do Oświęcimia. Krzyśkowi trafiło się miejsce z tyłu autobusu, z czego nie był do końca zadowolony. Nie miał nic przeciwko tyłom autobusu, które były zdecydowanie najciekawszymi miejscami do zajmowania w autobusie, ale wolał siedzieć daleko od Kuby, żeby się nie przypominać i nie prowokować.
- Opowiem wam kawał - powiedział Kuba z uśmiechem na twarzy. - Dwa pedały wzięły ślub... - niektórzy już się śmiali, a Krzysiek poczuł jak coś skręca mu się w żołądku. - No i ruchają się. Długo się ruchają, cały czas jeden rucha drugiego, żadnych zmian po drodze - znowu śmiechy. Krzyśkowi przypomniało się, że też powinien, więc powiedział:
- Ha ha ha... - a w głowie usłyszał swoje myśli: “jebany cwaniaczku, z którym byliśmy kolegami jeszcze wtedy jak byłeś głowę niższy ode mnie, a ty czytać jeszcze nie potrafiłeś”.
- No i ten który ruchał nagle przestaje i mówi “idę do kibla, zaraz przyjdę, tylko nic tutaj nie rób”. Wychodzi, wraca, a tam wszystko białe, ściany, sufit, podłoga, wszystko. “Co tu się kurwa stało?”, pyta. “Pierdłem”.
“Okres godowy świniaka pospolitego zaczyna się chóralnym rżeniem na rykowisku”, odezwał się automatyczny system pocieszania w głowie Krzyśka, kiedy połowa autobusu ryknęła śmiechem. Nie był w dobrym humorze, więc pocieszanie też nie było na najwyższym poziomie. Tak naprawdę to chciał się zabić, albo chociaż zadać ból temu ciału w jakim przyszło mu się urodzić. Musiał szybko zająć czymś myśli.
Czas mijał, a w miarę jak oddalali się w czasie od owego dowcipu z brodą, udało mu się jakoś uspokoić. Przyjechali do muzeum i zaczęło się zwiedzanie. Z początku czuł się winny, bo wokół były te baraki, krematoria i druty kolczaste, a on nie odczuwał żalu. Nie widział żadnej tragedii. Pękł dopiero w słynnej sali, gdzie zgromadzono ludzkie włosy, walizki, pomoce dla inwalidów i masę innych rzeczy. W tym momencie dotarło do niego znaczenie całego przedsięwzięcia jakim było “ostateczne rozwiązanie...”. Myślał o tym, co przewodniczka powiedziała pół godziny wcześniej: “Do obozu taborami kolejowymi trafiali Żydzi, Polacy, Cyganie, homoseksualiści...” Nie potrafił powstrzymać łez. Nagle tragedia tych ludzi stała się jego tragedią. Nie chciał teraz oglądać Kuby. Bał się, że zamiast słuchać przewodniczki opowiada kolejny dowcip o pedałach.
Kiedy przyjechał do domu, wszystko go drażniło. Matka chciała żeby coś zrobił, ojciec złościł się, że czegoś nie zrobił, jak zwykle wszyscy w domu byli niezadowoleni. Okazuje się, że musi oddać pokój dziadkowi i przenieść się na strych, gdzie jest tylko małe okieneczko na świat, zimno w zimie, ciepło w lecie, a vis a vis stoi kościół, który wali dzwonami nie pozwalając się nigdy wyspać. Robił wszystko żeby rodzice zauważyli, że coś jest nie tak. Zero odpowiedzi. No może z wyjątkiem “Ty znowu siedzisz przy tym komputerze”. “No tak”, pomyślał Krzysiek, “To komputer jest źródłem wszystkich moich problemów”.


- Parabole tańczą, tańczą-tańczą-tańczą, tańczą-tańczą tańczą parabole!
Pani Walentyjczyk, zwykle spokojna i stonowana, prawie popłakała się ze śmiechu. Układ choreograficzny Krzyśka i Adama rzeczywiście był przezabawny, szczególnie że tańczyło się go siedząc w ławce.

Miło było siedzieć z kimś, kto ogarniał matę na tyle szybko, by po zadaniach można było się nieźle powygłupiać i to jeszcze z samą nauczycielką. Miło było siedzieć z Adamem, zauważył Krzysiek. Adam był dobrze zbudowany, miał sporą wiedzę na temat kulturystyki i tego jak dobrze wyglądać. Był pogodnym typem i niczym się nie przejmował, w ogóle ziomek jak z bajki. Krzysiek czuł przy nim to, co zwykle przy takich facetach, czyli podziw. W końcu żeby mieć taki sześciopak i taką klatę, trzeba się nieźle napracować. Szedł w ich ślady, co przynosiło całkiem niezłe efekty. Dziewczyny oglądały się za nim, czasem lubiły się otrzeć, niby przypadkiem, a co śmielsze najzwyczajniej chwycić za pośladek. Jego kumple żartowali, że to faceci go łapią, a to z powodu przepięknych loków, genetycznym spadku po mamie, które opadające na plecy i ramiona mogły rzekomo zmylić niejednego samca. Denerwowały go takie porównania.

Czasem drażniło go też to, że “podziw” dla Adama i innych facetów stawał się czymś innym, głębszym. To burzyło status quo, nad którym tak długo przecież pracował. Wreszcie miał przyjaciół, wreszcie miał... Coś na kształt dziewczyny. Nie może tego stracić przez jakieś gejowskie myśli. Zresztą kto wie, czy to jest gejostwo. Kto wie *czym* jest gejostwo? Może jest jednak jakiś wybór, bo przecież to, co łączy go z Olą, nie jest zwykłą przyjaźnią. Z początku podszedł do niej jak do każdej - chciał ją trochę zmanipulować, zauroczyć, bo przecież nie można nikogo przy sobie zatrzymać, nie uzależniając go od siebie. Ale ona była inna. Sama mu się oddała, oczywiście duszą, bo ciało interesowało go jakby mniej. On z kolei najpierw był w szoku, a potem bardzo powoli oswajał się z myślą, że ktoś może być dla niego tak miły jak Ona. Mógł patrzeć jej w oczy godzinami, rozmawiać z nią jeszcze dłużej, a potem jeszcze w domu, na forum. Wszystko to było nierealne, jak z bajki. Bał się, że oszalał. Życie nie może być takie piękne. Pewnie siedzę zawinięty w kaftan gdzieś w domu wariatów. Strużka śliny kapie mi z ust...

Było cudownie do momentu, kiedy uświadomił sobie, że nie widzieli się miesiąc, a on nawet nie zwrócił na to uwagi. Wróciła z sanatorium, gdzie była sama jak palec, na rehabilitacji. Była czyjaś osiemnastka w knajpie. Siedział przy barze. Ona podeszła, chwyciła go za rękę, a on czuł paraliż. Starał się powiedzieć wszystko spojrzeniem, ale nie dało się. Do tej pory tak świetnie to wychodziło! Mówił tak dużo... Nie rozumiała.

Potem byli co raz dalej od siebie. Ustąpił miejsca innym, z którymi teraz rozmawiała i tańczyła. Obserwował to wszystko, popadając w dziwny nastrój. Ludzie wokół mówili, że się załamał, ale to nie było to. To był... brak czegokolwiek. Brak uczuć. To go najbardziej przerażało. Brak tęsknoty i zazdrości tam gdzie powinna być. Pożyczał tych uczuć od innych. Czuł się wtedy spokojniejszy, bardziej... Ludzki.

Pociąg ruszył i nikt go już nie zatrzymywał. Teraz i on dołączył do grona ludzi cofniętych w rozwoju, pomyślał. Dwa lata w dupę i to przez co? Przez fochy.
- To przez emocje, rozumiesz? - powiedział w głowie głos ojca - Za bardzo się wszystkim przejmujesz. To błąd.
Szaleństwo. Wyjeżdżam, ale przecież znajomych nie porzucam. Karola nie porzucam. Nadal będziemy się spotykać, dobrze bawić, a potem będę pół roku chory na depresję. Zresztą, nie trzeba było rzucać studiów, żeby się od niego wyrwać.
- Kogo oszukujesz? - odezwał się znów ojciec - Szukasz sobie wymówki, a naprawdę za mało się starasz.
- Niedaleko pada jabłko od jabłoni. Całe życie mi to mówisz. A ja jestem zbyt głupi, żeby nie dać się sprowokować.
Przez chwilę wsłuchał się w miarowy stukot.
- To co teraz będziesz robił? Jaki masz plan? - odezwał się znów ojciec w głowie. Krzyśka rozbolała głowa, kiedy uświadomił sobie, że w domu czeka na niego ten prawdziwy. Spojrzał na zegarek. Minęła dopiero minuta. Przed nim jeszcze dwie godziny samotnej drogi.

Klaudię spotkał pod wydziałem. Przystanęli na chwilę żeby pogadać. Oczyma wyobraźni Krzysiek zobaczył jak skóra odłazi jej od czaszki, pokazując skrwawione mięśnie i puste oczodoły wypełnione juchą. Odwrócił wzrok i poczuł jak oblatuje go strach. Opowiedział jakieś “no”, zaśmiał się kiedy było trzeba i się pożegnał. Zlał go zimny pot, ptak skurczył się do rozmiarów kolibra, a na całe ciało weszły ciarki. W głowie miał tylko dwa słowa: “Dlaczego?”. Drugie słowo zmieniało się co pół sekundy:”ja”, “ona”, “teraz”. Nie dość, że już dziesiąty chłopak z rzędu okazał się beznadziejny, to teraz jeszcze to... Całe życie z natręctwami! Tylko nigdy to nie było skalpowanie twarzy, w dodatku osoby, od której miał same dobre rzeczy... Nie poświęcał temu wiele refleksji. Dwa lata wcześniej bał się co będzie za parę lat, skoro wtedy czuł się tak beznadziejnie. Zrezygnował z tego. Autorefleksje powinny się skończyć w którymś momencie.

Jeśli mogę spytać... Czy to jest fragment czegoś większego?
Nie chcę zabierać miejsca weryfikatorom, ale skoro już tu piszę, to się wypowiem.
Na samym początku byłem niechętnie nastawiony, bo jakaś szkoła, jakieś dzieciaki, ich bójki... Fu. Nie przepadam za takimi tematami. A na końcu... malutki szok. Nieźle ma w głowie bohater, hah.
Nie żałuję, że straciłem te kilka minut. Chciałem pochwalić za przeskoki w czasie. Gdyby nie było rozdzielonych akapitów, to trudno byłoby mi się połapać kiedy kończy się przedszkole, kiedy zaczynają studia i w ogóle. To na plus jak dla mnie, bo lubię kopać w tekście, by się doszukać sensu.
To pochwaliłem. Mi się podobało. A oto dwa fragmenciki, które chyba nie do końca są poprawne, żeby nie było za słodko. Pewnie nie wszystkie błędy z tekstu, ale rzuciły mi się w oczy.

chyba chciała długo powiedzieć o pobiciu Ondry, ale odkładała to na co raz później.

Leżeli obok siebie oddzieleni od kołdrą

Mogę być w twojej bandzie? - powiedział Krzysio

Zapytał.

A ja chciałem żebyśmy się tylko kolegowali.

Ale ja tylko chciałem, żebyśmy się kolegowali - umiejscowienie "tylko" jest ważne: "tylko kolegowali" - chciałby, żeby kolegowali się i nic więcej; "tylko chciałem" - mówi o tym, że nie chciał dużo - tylko być kolegą.

Czasem wydawała dźwięk jak eksplozja

Wydawała dźwięk eksplozji(...)

Krzysio miał już dość Hani, ale wiedział że to ona rządzi w przedszkolu..

Strasznie często używasz imion dzieciaków. Druga sprawa: dzieci w wieku przedszkolnym mają wyraźny podział płci - dziewczynki bawią się z dziewczynkami, a chłopcy z chłopcami(bo dziewczynki są głupie), dlatego mało wiarygodne jest, że szefem bandy będzie dziewczynka.

a nie w kącie z Łukaszkiem i jego lalkami, kóry był niemądry, bo mówił tylko “uszami”

"który" odnosi się do ostatniego podmiotu - powinno odnosić się do Łukasza, a u Ciebie są to jego lalki.

Krzysio też oszukiwał, ale w tym dobrym znaczeniu.

Dzieci czują wewnętrzny wstręt do oszustwa, więc raczej nie będzie rozróżnienia na oszustwa dobre i złe.

Przemek był fajny, ale on nigdy nie oszukiwał

Odwołując się do tego co wyżej: bardziej pasowałoby, że "był fajny i nigdy nie oszukiwał".

Po obiedzie Krzysio jak zwykle szedł z Ondrą w parze do przedszkola.

Tutaj przydałaby się zmiana w szyku, bo teraz to zdanie wygląda tak, jakbyś chciał na siłę wepchnąć tam jakieś informacje.
Jak zwykle po obiedzie, Krzysio szedł do przedszkola w parze z Ondrą - tak jest wg mnie ładniej.

Przecież to łobuz, lubi się bić i chyba wie jak, mimo że nie jest za duży

To zdanie nie pasuje mi zupełnie do narratora - przedszkolaka. Co najmniej dziwnie w ustach takiego dzieciaka brzmiałoby zdanie, w którym użyte zostało "mimo że".

powiedział Łukaszek w parze za Krzysiem

Łukaszek co w parze? Przydałby się czasownik jakiś: szedł albo cuś.

który miał strasznie kwaśną minę z tego powodu

"Z tego powodu" powinno wylądować za "miał".

obok drewnianych płotków, których dziewczynki używały do zabawy w dom. Płotki sięgały mu powyżej pasa. Gdyby go popchnął na te płotki, to na pewno byłoby zbicie, a z drugiej strony... To płotki

Powtórzenie - nawet jeśli to był zabieg celowy, to zdecydowanie za dużo tych płotków.

Konstrukcja jaką tworzyły runęła, a mały chłopak runął na nią

Powtórzenie. Tak ogólnie to kto normalny daje do przedszkola drewniane płotki? Przecież to aż prosi się o wypadek.

Chciał uciekać, ale nie na swoich nogach, tylko na czyichś, bo nie chciał być już sobą, wolałby być kimś innym, kto nie popycha kolegów na płotki.

Zdecydowanie przekombinowane zdanie. Podziel je może na dwa mniejsze albo coś?

Mama była wkurzona i straszyła go tatą. “Zobaczysz jak tata przyjdzie”

Strasznie łopatologicznie opisane - w tak króciutkim i niekoniecznie ważnym fragmencie mówisz dwa razy o tym samym.

pomyślał Krzysio, ale nie dał tego po sobie poznać

Interesujące - gdybyś dodał, że wywołało to w nim strach, to wtedy miałoby to sens.
No i znowu jest problem z powtórzeniami - obok Krzysia teraz powtarzają się też mama i tato.

Czasem mógł poznać po głosie taty czy będzie bił, czy machnie ręką, po tym co ma mamie do powiedzenia i jak idzie przez przedpokój. Koszmar trwał jeszcz

To mógł poznać po głosie czy po tym o czym rozmawiał z mamą i jak szedł przez przedpokój?

Następnego dnia Krzysio przyszedł do przedszkola jak zwykle przed ósmą, a zaraz po nim Hania w białej sukience i różowej przepasce, ale wyraźnie z niej niezadowolona

Strasznie koślawe to zdanie Ci wyszło. Można by stworzyć dwa zdania - pierwsze kończyłoby się po "ósmą". Ale wyraźnie (tutaj trzeba dać czasownik: była) z niej niezadowolona.

Ciepło było jak w piekle

Skoro jak w piekle, to nie ciepło tylko gorąco.

i nie umiał zasnąć

i nie mógł zasnąć - bo czy zasypianie to umiejętność?

Coś go strasznie dręczyło i wiedział, że to coś ma związek z Kubą

"że ma to związek z" - unikasz powtórzenia i przyjemniej się czyta.

“Może on mnie wkurza po prostu?”

„Może on mnie wkurza po prostu?” - otwierające na dole, zamykające na górze.

Kiedy nie dał rady, uznał że nie ma najmniejszej ochoty go budzić, a tym groziło użycie większej siły

Za trzecim razem zrozumiałem, o czym mowa w tym momencie. Albo ja jestem niewyspany i zmęczony, albo zdanie jest pokręcone.

i przemieniał się w jeden gigantyczny wyrzut sumienia

Nie podoba mi się takie określenie.

W lustrze wiszącym obok łóżka zobaczył otwarte oczy Kuby

Po co komuś lustro przy łóżku?

ale z przerażeniem zobaczył, że wcale nie udaje śpiącego

Baz patrzenia w lustro nie wiedział o tym?

Widać mózg wystawił energię za długą, wewnętrzną walkę

Kolejne zdanie, którego nie rozumiem.

Nie miał nic przeciwko tyłom autobusu(...)miejscami do zajmowania w autobusie

Skoro tyłom(l. mnoga) to autobusów(l. mnoga) - bo jeden autobus ma jeden tył.
No i powtórzenie.

więc powiedział:
- Ha ha ha...

Lepiej zabrzmiałoby(dla czytelnika), jeśli po prostu napisałbyś o tym, że udał śmiech.

jebany cwaniaczku, z którym byliśmy kolegami jeszcze wtedy jak byłeś głowę niższy ode mnie, a ty czytać jeszcze nie potrafiłeś

Kolejne namieszane zdanie:
"z którym kolegowałem się(bo tamten nie kolegował się sam ze sobą)(...) ode mnie i czytać jeszcze(bo to też odnosi się do niego tak samo jak wysokość)"

zimno w zimie, ciepło w lecie

Ciepło nie jest określeniem negatywnym - ciepło jest przyjemne. Gorąc jest nieprzyjemny.

a vis a vis stoi kościół, który wali dzwonami nie pozwalając się nigdy wyspać.

I te dzwony nie przeszkadzają, jeśli mieszka się w innym pokoju, czy jak?

Miło było siedzieć z Adamem, zauważył Krzysiek. Adam był dobrze zbudowany

Kolejne imię powtarzasz.

które opadające na plecy i ramiona mogły rzekomo zmylić niejednego samca

Opadając - żeby w zdaniu występowały bezokoliczniki.

Potem byli co raz dalej od siebie

"Coraz" łącznie.

a potem będę pół roku chory na depresję

Przyjęło się, że depresja występuje jako "cierpieć na depresję".

odezwał się znów ojciec (...)
- To co teraz będziesz robił? Jaki masz plan? - odezwał się znów ojciec w głowie

Powtórzenie.

i puste oczodoły wypełnione juchą

Jucha to krew zwierzęca.

Po lekturze tego tekstu naszło mnie pytanie: dlaczego określiłeś go jako thriller/horror?
Nie podobało mi się - w tekście panuje spory chaos, który utrudnia czytanie. piętą achillesową są tu zdecydowanie powtórzenia, w dalszej kolejności to, że niektóre zdania są "brzydkie" i niedoróbki interpunkcyjne.
Chwyciłeś się za rzecz trudną: pokazanie dużej części życia bohatera w krótkim tekście i niestety wyszło tak, że ostatecznie czytelnik nie wie prawie nic i nie potrafi zrozumieć na przykład całego epizodu z przedszkolem(i pojawia się pytanie: po kiego grzyba ten epizod jest?).
Uważaj na zbytnie rozciąganie zdań - nie bój się użyć czasem dodatkowej kropki.
Wg mnie tekst jest nieprzemyślany - znajdź w tych fragmentach to, co jest ważne i lepiej to wyeksponuj, bo teraz nie wiadomo na co zwracać uwagę.

PS. Następnym razem ostrzegaj o wulgaryzmach.

El Commediante pisze:biorąc do ręki klocka

Biorąc do ręki klocek (co? - czyli biernik, nie dopełniacz)

El Commediante pisze:Łukaszkiem i jego lalkami, kóry był niemądry, bo mówił tylko “uszami”.

Nie chciał się bawić lalkami z Łukaszkiem, który...

El Commediante pisze:Na obiedzie Krzysio, Ondra, Przemek i Bartek znowu siedzieli razem przy stole

El Commediante pisze:Po obiedzie Krzysio jak zwykle szedł z Ondrą w parze do przedszkola.

To gdzie oni ten obiad jedli?

El Commediante pisze:Podszedł do Ondry i pchnął go na płotki. Konstrukcja jaką tworzyły runęła, a mały chłopak runął na nią, tłukąc sobie wszystkie kości na twardym drewnie.

Mały chłopak - oni obaj byli chyba mali, a w każdym razie należeli do tej samej grupy. musiałbyś wcześniej podkreślić, że Ondra był sporo mniejszy, niż Krzyś. Czy stłukł sobie wszystkie kości? Raczej wątpliwe. Lepiej by wypadło, gdybyś napisał, że zaczął płakać albo krzyczeć.

El Commediante pisze:W domu było strasznie. Mama była wkurzona i straszyła go tatą.

Tu przydałby się jakiś łącznik - że pani w przedszkolu naskarżyła na niego mamie, na przykład. W domu może być strasznie, a mama może być zdenerwowana z tysiąca różnych powodów.

El Commediante pisze:“O, tata przyszedł”, pomyślał Krzysio, ale nie dał tego po sobie poznać.

Podkreslone - zbędne.

El Commediante pisze:chyba chciała długo powiedzieć o pobiciu Ondry,

Raczej długo opowiadać

El Commediante pisze:Czasem jest jak zrobiona z kamienia i pewnie tak samo zimna, chociaż mówi się że ktoś się “gorączkuje”.

Oj, pokrętne to.

El Commediante pisze:Oba okna otwarte, przepocona kołdra odłożona na bok, ale i to nie wystarczało. W dodatku tylko ćwierć łóżka dla niego.

El Commediante pisze:Coś go strasznie dręczyło i wiedział, że to coś ma związek z Kubą. Leżeli obok siebie oddzieleni od kołdrą, niby zupełny spokój, a w środku coś go do niego...

Nie bardzo rozumiem tę sytuację. Własciwie, dlaczego oni obaj śpią w jednym łóżku? To nie jest żaden zjazd rodzinny, kiedy dzieciaki upycha się po kilkoro na jednym posłaniu, nie piszesz też, że któryś z nich zaprosił tego drugiego do siebie np. na weekend i tak razem spędzają tę noc... Skoro sytuacja ma być brzemienna w skutki, to niech będzie przynajmniej klarowna.

El Commediante pisze:Póki co, nie było źle, może poza standardowym “Nie gadam z tobą, jeśli masz telefon starszy niż rok i dwa razy w tygodniu przyszedłeś w tych samych spodniach”. Było więc pewne, że będzie chciał mieć na niego haka.

Specjalnie bliskimi kumplami to oni jednak nie są, tym bardziej więc zastanawia mnie, skąd to wspólne łóżko. I w czyim właściwie domu?

El Commediante pisze:Z początku podszedł do niej jak do każdej - chciał ją trochę zmanipulować, zauroczyć, bo przecież nie można nikogo przy sobie zatrzymać, nie uzależniając go od siebie. Ale ona była inna. Sama mu się oddała, oczywiście duszą, bo ciało interesowało go jakby mniej. On z kolei najpierw był w szoku, a potem bardzo powoli oswajał się z myślą, że ktoś może być dla niego tak miły jak Ona.

Za bardzo na skróty to wszystko. Skoro sam się wykazał inicjatywą i chciał dziewczynę zmanipulować, to skąd potem ten szok? Tym bardziej, że akapit wcześniej piszesz, jak dziewczyny zaczepiają Krzyśka, po prostu podrywają go. Oczywiście, że jest różnica pomiędzy jakimiś zaczepkami, a związkiem na nieco głębszym poziomie, ale na pewno nie ma tu nic szokującego.

El Commediante pisze:Starał się powiedzieć wszystko spojrzeniem, ale nie dało się. Do tej pory tak świetnie to wychodziło! Mówił tak dużo... Nie rozumiała.

Też nie rozumiem.

El Commediante pisze:Wyjeżdżam, ale przecież znajomych nie porzucam. Karola nie porzucam. Nadal będziemy się spotykać, dobrze bawić, a potem będę pół roku chory na depresję. Zresztą, nie trzeba było rzucać studiów, żeby się od niego wyrwać.

Karola jeszcze do tej pory nie było, a tu już okazuje się, że Krzysztof go nie porzuca. jeśli chodzi o studia, to też nie bardzo wiadomo: rzucone, czy nie?

Dużo niejasności jest w Twoim tekście, tak, jakbyś wrzucił pierwszy szkic, który dopiero należałoby rozwinąć. To mogłoby być całkiem interesujące opowiadanie o chłopaku, który stopniowo rozpoznaje, kim jest, nie godzi się na to, próbuje związków z dziewczynami, przekonując się, że jednak nie jest nimi naprawdę zainteresowany - ale to wszystko musi mieć odpowiednią formę. Przecież, proporcjonalnie, najwięcej miejsca zajmuje u Ciebie przedszkolna opowieść o kobiecej dominacji, a im później, tym coraz bardziej pospiesznie i skrótowo...

Nie wyłapuję już rozmaitych potknięć stylistycznych - zaqr wychwycił ich całkiem sporo, lecz jeszcze trochę pozostało. Jako całość jest to tekst do ponownego przemyślenia konstrukcji całości i stopniowego rozwinięcia. Bo na razie, jest to zbiór mniej lub bardziej starannie opracowanych epizodów.