- Wow! - wołał weryszkodnik. - Wstawiają wspaniałe wątki. Wpisy wyróżnione w Weryfikatorium wyglądają wyjątkowo. Wabią wielkością wyobraźni. Widziałaś?

- Weź - warknęła wierszokletka - wieloaspektowe, wielowarstwowe wymysły.

- Wiem, wolisz wiersze.

- Wolę - wyznała.

- Wyczuwasz w wierszach wyznanie wiary, witalizm, wyniosłość...

- ...wszechmoc, wyższość, wykorzystanie wszechpotęgi – wpadła w wypowiedź weryszkodnika.

- Wypisujesz wzniosłe wyrażenia, wierzysz w nie. - Wymijająco wyartykułował wypowiedź. - Widzisz, właściwie wypisujesz wersy wierszopodobne, wyobraźnią wyrównując wciąż wyłażące wielgachne wpadki.

- Wymyślasz!

- Wykolejone wymysły, wypaczone wątki, wątłe wypociny, wieże wariactwa – wyliczał.

- Wampir! - Wkurzona, wwierciła wzrok w wypowiadającego.

- Wyciągnij wskazane wnioski.

- Wynocha!

- Wyjdę, wyjdę.

- Wychodź więc wyuzdany wszarzu!

- Wyjątkowo wrażliwa wiedźma – wyszeptał.

- Won! - wrzasnęła.

- Wysnuwasz własne wizje – westchnął – własne widziadła wyobrażeń, wychodzące wbrew wysublimowanej, wieloaspektowej wynalazczości wytwórczej wpisanej w wyrażanie wszechobecnej wizji Wszechświata.

- Wyjdziesz wreszcie? - wyjęczała, wymęczona wielostronnością wysłowienia. - Wrzuciłeś wyjątkowo wredne wymysły, wyrachowane, wymuszone. Wypaliłeś wewnętrzną wiarę w wierszowanie. Wolisz wymiętą, wyjałowioną, wykończoną weryużytkowniczkę? Więc wyduś wszystkie wyklęte wypowiedzi, wpisane we wszystkie wieczne wieloświaty! Wal! Wytrzymam! - wykrzyczała wielce wzburzona.

Wyszedł.

Wiedział, wkrótce wyklepie więcej wierszydeł.

Wiatr wokół wiał, wył, wołał, wypisując własne wyrazy w wielobarwnych wirach wieczoru.