Jako odpowiedź na wyzwanie Thany nie jest źle, ale Chi, 14 "się" w tekście mającym "201" słów, no weeeeź...

Poza tym, napisane nieźle, ale zbyt poplątane jak dla mnie. Sen o suśle, który śni, że jest człowiekiem śniącym o suśle? Iii tam.

Suseł

Ja go głaszczę, a on, cholernik jeden, śpi. Ja go smyram cierpliwie, w skupieniu i z zaangażowaniem. Delikatnie wodzę palcami tu i tam - po uszach, po wąsach, drapię go pod brodą i po brzuszku. A on, drań bury, pręgowany, nic. Śpi. I tylko mru mru. Jak suseł. Susły mruczą? Nie mruczą, afrowiórki skórkowane. No. A ten mruczy. Spermophilus żarłok. Tłusta baryłka.
I tylko się, łobuz, przez sen uśmiecha. Łapki wyciąga rozkosznie, pazurki rozczapierza, grzbiet rozprostowuje, ogonem machnie od niechcenia raz i drugi. Oko jedno otworzy, to sobie myślisz: wstanie! Gdzie tam. Mordkę do ręki przytuli i masz, co chciałaś. I tak pięć do ośmiu miesięcy w roku śpi. A jak wstanie na chwilę, to od razu: jeść daj! Nawet ser ci z kanapki wyżre i mleko wypije (kawę zostawi, na szczęście).
Żeby chociaż norę sam sobie wykopał i tam spał! Gdyby był porządny, to i cztery nory by mógł wykopać! Ale nie – rozwalił się na moim terytorium i chrapie jak u siebie! A ja muszę coś napisać. Teraz, już, pół godziny mam! Dość tego! Złaź, cholero puchata moręgowana, z mojego fotela!

- Miau?

No, mi się tekst Thany bardziej podoba, chociaż suseł w nim jest tylko pretekstowy.

Chii, jak sobie radziłaś z jednoczesnym tworzeniem i zdobywaniem info? Bo to było najbardziej ekstremalne dla mnie - jak błyskawicznie wkomponować to, czego się dowiedziałam...

O susłach tego info było bardzo mało albo porozrzucane na wielu stronach. I nie wiedziałam, co robić, czy najpierw zdobywać info, czy wymyślać i gdzieś się w tym zgubiłam. Złapałam trochę info i zaczęłam wymyślać, i potem znów info i wymyślanie. I to jest chyba 3. czy 4. wersja pomysłu. Thano, Ty chyba jednak zrobiłaś porządny research, bo masz więcej szczegółów. U mnie był chaos. I miałam jeszcze ten problem, że nagle suseł wydał mi się nudny. Fajnie, że u Ciebie nie jest dosłowny.

Suseł
Potem babcia mówiła, że suseł ten nadszedł od północy. Ciągnął za sobą ogon i wiązkę zboża, co kilka kroków przystawał, skubał kłosy, skubany, i rozglądał się czujnie po ogródku mojej babci. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że przez niego stracę kilka fajnych imprez po powrocie od dziadków.
Tak!
Przylazł od północy, od strony łąk, rzeczki i lasu, przesadził płot i wpadł w hortensje mojej babci. Zobaczyliśmy go rano, gdy piliśmy kawę na tarasie. Z naszego tarasu, w naszym ogródku, zobaczyliśmy piramidki z rozkopanej ziemi.
– Kret – stwierdziła babcia.
– Trzeba mu wody podlać! –Dziadek Józef szybko podjął decyzję – Leć, Zdzisiek, po wiadro.
To było do mnie. Siedziałem w milczeniu i patrzyłem z niedowierzaniem. Kret-nie kret wyszedł z norki, stanął na zadnich łapkach i zaczął się kołysać w rytm przeboju Zenka Martyniuka, lecącego z kaseciaka sąsiadów. Dziadek zerwał się z ławki. Babcia też. Ja zdążyłem jeszcze złapać ze stołu telefon i pobiegliśmy do naszego kreta – nie kreta.
– To suseł! – krzyknęła babcia.
–No.–Dziadek podrapał się po głowie. – Tylko jakiś dziwny.
Suseł – nie kret tańczył. Podskakiwał na trawie mokrej od rosy. Nucił coś pod wąsem. Szybko nagrałem filmik i już miałem wrzucić na Yutube (Będzie milion lajków!), gdy naszła mnie myśl dzika: to nie dzieje się naprawdę. W ostatniej chwili powstrzymałem się przed udostepnieniem filmu.
Pielęgnowane od miesięcy sadzonki konopi indyjskich dziwnie oklapły.

Chii, ja właśnie z info miałam ten sam problem. Bo akurat o susłach to jest porozdzielane na susła takiego i owakiego i jeszcze innego, nie było czasu, żeby to studiować. I co wpadło, to natychmiast starałam się jakoś spożytkować. I to mi uświadomiło, że można by sobie wypracować jakąś metodę twórczego przetwarzania info na bieżąco. Bo zwykle to ja je sobie zbieram, potem gdzieś leży, koncepcja tekstu w jednym miejscu, info gdzie indziej... A to była zupełnie inna praca, w całkiem innym trybie. Bardzo fajne doświadczenie. Bardzo. I czuję, że się przyda. Dzięki, Chii.
PS. A kto to jest ten u Ciebie, co się w końcu obudził?
PS. 2 Filip!!! Ale Ty pisałeś dłużej niż pół godziny!

Nie wiecie, jak długo pisał Nawiązanie do Sapka od razu mnie ustawiło w pozycji fana tej miniaturki. Fajoskie.

Thana pisze: PS. A kto to jest ten u Ciebie, co się w końcu obudził?

No jak to kto? Suseł Witek!
Suseł też człowiek, imię mieć może. A że mu się trochę zahibernowało, to i sny mieć mógł. Zmyła z imieniem (i jeszcze kilka innych) była specjalnie.

Też dzięki za szybkie ćwiczenie! W takiej zabawie trzeba ustawić priorytet, jeśli chodzi o informacje. Czy ważniejsze ma być zawarcie iluś tam informacji, czy jednak opowieść. Ja próbowałam jakoś to zbalansować, ale jest to trudne w tak krótkim czasie. Bo z jednej strony wymaganie prawdziwych informacji, a z drugiej opowieść trzyaktowa. I jeszcze żeby było ciekawe, i żeby zmieścić się w czasie. Zastanawiam się na przykład, co by było, gdyby odrzucić balans i skupić się na jednym zadaniu, które zostałoby priorytetem. Co by z tego wyszło... Czy by coś wyszło...

Chii pisze: Suseł też człowiek, imię mieć może.

Wiesz co? Ale mnie nie imię zmyliło, tylko ostatnie zdanie, że on na żer się wybiera. Tak złowieszczo mi to zabrzmiało, że pomyślałam o jakimś drapieżniku susłożernym. A przecież roślinożerca też żeruje, więc czemu mi się tak skojarzyło...?

Chii pisze: Co by z tego wyszło... Czy by coś wyszło...

Coś pewnie tak, ale nie spełniałoby warunków. Mogłoby odjechać w dowolnym kierunku. A tak - warunki nas trzymały jak szelki fretkę...

Thana pisze:
Wiesz co? Ale mnie nie imię zmyliło, tylko ostatnie zdanie, że on na żer się wybiera. Tak złowieszczo mi to zabrzmiało, że pomyślałam o jakimś drapieżniku susłożernym. A przecież roślinożerca też żeruje, więc czemu mi się tak skojarzyło...?

Ta interpretacja też jest ciekawa. I ta zawiła szopenowa.

I tak się zastanawiam... jeśli moim założeniem było co innego i nie przenosi się to później na interpretację innych, to czy to jest dobrze, czy źle? I stwierdzam, że jednak dobrze. Bo każdy czyta na swój sposób i jeśli zostawiam furtkę otwartą, to ktoś sobie może przejść przez nią na swój sposób. I chyba sprawdzają się wtedy słowa (nie pamiętam czyje), że dany utwór można przeczytać tylko raz i robi to autor. A jeśli już robi to ktoś inny, to wtedy to jest już zupełnie inny utwór. Ale nie wiem, tak se myślę...

Chii, moim zdaniem, to jest jak z definicją symbolu u Ricoeura: daje do myślenia. Znak jest jednoznaczny, symbol nie, bo wtedy przestaje być symbolem. Tekst powinien być jak symbol (też tak se tylko myślę).

Chii pisze: . Niuchały, kręciły się i oblizywały. Po chwili wynurzyły się w całej okazałości. Stawały, rozglądały się i ruszały do kolejnej nory. Przede mną roiło się do małych, włochatych ciałek. Jedni wsadzali do pyszczków zioła, inni spijali rosę, a jeszcze inni przeciągali się na wszystkie strony

Chyba coś się osoby rozjechały

Thana pisze: Chii, moim zdaniem, to jest jak z definicją symbolu u Ricoeura: daje do myślenia. Znak jest jednoznaczny, symbol nie, bo wtedy przestaje być symbolem. Tekst powinien być jak symbol (też tak se tylko myślę).

Wydaje mi się, że to by była sytuacja idealna - gdyby tekst był symbolem. Na pewno wtedy staje się ciekawszy, ale też daje możliwość czytelnikowi własnej interpretacji. Wtedy chyba to otwiera tekst na dialog. Tekst rozmawia. I można z nim pogadać.
I chyba warto otwierać tekst, bo to pomaga mu zostać z kimś na dłużej. I rozmawiać z tym kimś długo po przeczytaniu tekstu przez tego kogoś. Wydaje mi się, że jest to też miernik sukcesu dzieła - że zostaje na dłużej.

dEn pisze:

Chii pisze: . Niuchały, kręciły się i oblizywały. Po chwili wynurzyły się w całej okazałości. Stawały, rozglądały się i ruszały do kolejnej nory. Przede mną roiło się do małych, włochatych ciałek. Jedni wsadzali do pyszczków zioła, inni spijali rosę, a jeszcze inni przeciągali się na wszystkie strony

Chyba coś się osoby rozjechały

Czy to źle? Może i źle. Że ciało nagle się personifikuje. Może przydałby się proces... A może nie. Nie wiem.