- Tak proszę pani? - westchnęłam zaspana, a echo śmiechów ponownie dobiegło mi do uszu. Robiłam z siebie głupka, ale tylko w ten sposób potrafiłam dostrzec szansę wyjścia z tej kałuży.
Kałuży rozmiaru Morza Kaspijskiego.
- Jak już śpiąca królewna jest zaspana, to może by poszła spać do domu? - zainicjowała podniośle. - A jeśli już śpi to niech to robi podczas okienek, lub na innych lekcjach! - dodała spontanicznie wbijając swój wzrok jak sztylety. Nie byłam w stanie nawet podnieść wzroku.
- Przepraszam bardzo, więcej to się nie powtórzy. - pod wpływem emocji spuściłam głowę jeszcze bardziej.
Nie lubiłam gdy ktoś krzyczał oczerniając mnie na całą klasę. Z resztą... nikt chyba tak nie lubi. A jak ktoś lubi, to niech pierwszy rzuci kamieniem. Najlepiej w tą raszplę.
- Cicho tam chłopcy! - Wychyliła się nauczycielka. Zmieniając swój obiekt kpin na krótki moment, aby potem wymachiwać mi palcem i mówić, że zajmie się mną wychowawca. - Zajmie się tobą wychowawca! - powtórzyła któryś raz z rzędu.
Nagle rozbrzmiał magiczny dzwonek oznajmiający, że czas szkoły minął. Wszyscy spakowali się z prędkością światła i zaczęli opuszczać pracownie biologiczną. Kątem oka widziałam jak poszczególne osoby na mnie zerkają, gdy próbowałam dyskretnie wytrzeć chłodną łzę. Miałam wrażenie, że palę się ze wstydu i jestem cała czerwona. Próbowałam na siebie nie zwracać uwagi rówieśników, więc wyszłam z opuszczoną głową i nie nawiązywałam z nikim kontaktu wzrokowego.
- No to ci się pospało! - zarzucił któryś z chłopców prędko przeskakując po kilka stopni schodów.
Ignorując to całe zajście prędko zeszłam po schodach, starając się uniknąć większej ilości wstydu. Jednak to nie był koniec przykrych doświadczeń na ten dzień. Gdy tylko dotarłam do zawsze zatłoczonej szatni, napotkałam Kylie i Olivie. Tytułowe "Wredne dziewczyny" nie dorastają im do pięt. Nikt inny nie potrafił być tak wścibski jak te dwie szmaty.
- Allison! - podskoczyła Kylie z zamiarem docinki.
- Podobno na biologii padłaś... - zaczęła niepewnie Olivia. - i byłaś AllisOFF! - dokończyła, śmiejąc się ze swoją bestie.
Gdy próbowałam dostać się do swojego wieszaka przecisnęłam się przez te dwie idiotki. W zemście jedna z nich mnie popchnęła.
Z moim nieszczęściem nie upadłam na podłogę, lub na jakąś dziewczynę, która w miarę tolerowała moją osobę, ale... Na chłopaka.
A wszyscy chłopcy są tacy sami. Przynajmniej miałam takie podejście, aż do tej chwili, ponieważ oparłam się o tors brązowowłosego starszaka.
- Przepraszam - zaczęłam dławić się powietrzem. - Ja tylko...
Jestem niezdarą, nie mającą szczęścia, bo w dniu moich narodzin na mnie popatrzyło i uciekło. Nic nie potrafiłam powiedzieć, ale w głowie układały się całkiem logiczne zdania. Machnęłam mu niezdarnie kurtką przed oczami gubiąc więcej słów. Patrzył na mnie z lekkim skrępowanym uśmiechem
- Spoko, nic nie szkodzi. - Niby cztery słowa a tak wiele dla mnie znaczyły, utwierdziły mnie one w fakcie, iż nic nie zrobiłam jemu torsowi. To znaczy... 'JEMU'.
Wyszłam z jeansową kurtką z tłoku, aby ją założyć samotnie, i aby przypadkiem nie wybić komuś jedynek. Miałam dosyć dotychczasowych incydentów. Chociaż... pewnym osobom bez jedynek by było do twarzy. Śledziłam wzrokiem wychodzącą Kylie i nadganiającą za nią Olivię. Odczekałam pewną chwilę, aby nie iść za nią całej drogi do domu. Los zechciał, że mieszkamy całkiem niedaleko siebie.
***
Kiedy już opuściłam ten zakład karny dla nieletnich spostrzegłam, że idę za grupką chłopców. Pomimo, że dzielił ich rocznik utrzymywali całkiem dobry kontakt. Widać tam było świętą trójce z naszej klasy. Jeremy, Ethan i Alex nie znają granic introwertyczności. Głośne debaty na nieznane mi tematy powodowały u nich wiele frajdy. Niespodziewanie wyminął mnie brązowowłosy na którego upadłam w szatni. Podbiegł do grupy i zaczął czochrać ich po łbach z kolejna. Grupa wybuchała śmiechem kilka razy.Jednak paczka w pewnej chwili poszła wzdłuż chodnika, ja jednak zeszłam z niego i udałam się dłuższą drogą przez park. Chciałam mieć pewność, że nie będę mieć styczności z Kylie.
Kiedy miałam pewność, że zostałam tylko ja i jesienna atmosfera pozwalałam sobie na pewne głupstwa. Założę się, że każdy chociaż raz w życiu nadeptywał specjalnie na liście, aby usłyszeć ten charakterystyczny dźwięk chrupania. I założę się, że chociaż raz, każdy się zawiódł, gdy domniemany liść jednak nie wydał żadnego dźwięku. Dziś po przelotnych deszczach liście rzadko wydawały dźwięk, więc bardzo często się rozczarowywałam. Osuszone już liście nie tylko chrupały pod podeszwą, ale tańcowały i kręciły oberka. A niektóre wpuszczały się w pogoń za pędem powietrza i kończyły pod kołami auta. Lekki świeży podmuch powietrza nikomu nie zaszkodzi. A w zupełności mi. Kiedy Słońce przypieka, chłodny wiaterek to świetna opcja.
***
Podziwiając jesienne dzieła matki natury, przede mną wyrósł szary i brzydki blok mieszkalny. Dotarłam do celu. Powitały mnie stare skrzypiące drzwi mieszkania. A z za nich wyczułam tanie wino. Znowu się upiła i spała na sofie. Obiecywała setki razy, że już przestanie, ale już straciłam wszelką nadzieję, że tego dokona.- Czy to ty Allison? - zapytała półprzytomna z bełkotem.
- Tak. - Szepnęłam i zamknęłam się w pokoju.
). Zastanów się, co chciałaś nam opowiedzieć i czy właśnie w taki sposób.