Gdy posiądę wyobrażenie swego przyszłego życia będę posiadał wiedzę. Gdy odstąpią mnie uroki przeszłości wtedy zaznajomię i zbratam się z bezpośrednim oddechem bytu. Będę łasił i tarzał się w jego urokliwych miazmatach by poznac i docenic jak złudna jest jego mistyfikacja.
Nie ma tak konsekutywnego tłumacza w mym wnętrzu, który zdołałby oddalic choc przez chwilę przetłumaczenie i pomoc w zrozumieniu mi czym jest tętent biegu mego bycia. Mych mechanicznych rozgalopowanych koni. Hoduje je jak wytrawny, trywialny w swej precyzji, hodowca świń. Wszystko to by dojrzec do pospólstwa miarą nadzwyczajnych udręk. By móc dojrzec jak bardzo piękne wydaje się ohydztwo gdy je oblec w ramy pospolitej okrasy.
Gdy będę mógł jutro wyjrzec przez okno i opóźnic na chwilę przypływ mej mizantropii, dostrzegę i pochwycę to pełzające delirium.Porozmawiam z nim, zacznę bytowac z każdą odrębną efemerydą. Wyemanuje ze mnie radosc z przeznaczonego mi odgórnie życia w stadzie.
Zawsze marzyłem od odstąpienia z tak z góry ustalonych komunałów, nie mogłm także znieśc oblicza świata patrząc nań nijak.Spowodowaliśmy nasze krótkie życie naszym krótkim nastawieniem umysłu. Skończyliśmy tak płasko.
- Mamo, miałaś odwiedzic dzis Adama.
- Tak, zamierzałam to zrobic już dawno, ale nie wiem czy mam w sobie na tyle odwagi by móc to zrobic. Nie dziś.
Poszedłem więc odwiedzic Adama sam.

O ile pierwsze zdanie jest twarde, dobrze wprowadza w tekst, to pozostałe to czysta męka. Nie dlatego, że są złe, bo posiadają swoje metaforyczne piękno, ale po prostu są za ciężkie. Ten fragment ciąży jak kamień, wszystko musiałem czytać po 3-4 razy, by wydobyć znaczenie, które chcesz przekazać, a wszystko po to, by na koniec wywrócić oczami i pomyśleć: po co tak pisać? Fragment jest o niczym - przedstawia bohatera? Jego punkt widzenia? Odnosi się do jego teraźniejszości przez pryzmat porównań i przemyśleń? Nic tu nie widzę, co mogłoby odkryć fabułę. Na koniec fragmentu dialog - ni z gruszki ni z pietruszki. Zero wprowadzenia w scenę, brak powiązania. Nie podobało mi się. Dawno nie widziałem tak przekombinowanego metaforycznie tworu.

Gdy posiądę wyobrażenie swego przyszłego życia będę posiadał wiedzę.

Powtórzenia. Może:
Gdy posiądę wyobrażenie swego przyszłego życia, będę dysponował wiedzą.

Będę [1]łasił i tarzał się w jego urokliwych miazmatach by [2]poznac i docenic jak złudna jest jego mistyfikacja.

[1] – Lepiej brzmi: łasił się i tarzał
[2] – Literówki (jest ich cała masa).

Nie ma tak konsekutywnego tłumacza w mym wnętrzu, który zdołałby [1]oddalic choc przez chwilę przetłumaczenie i [2]pomoc w zrozumieniu mi czym jest tętent biegu mego bycia.

Strasznie to przekombinowane, w dodatku z literówkami i niepoprawnie napisane:
[1] – oddalić choć na chwilę
[2] – zaimek „mi” strasznie wykoślawia ten fragment zdania; najlepiej po prostu wyrzucić go i już.

[1]Zawsze marzyłem od odstąpienia z tak z góry ustalonych komunałów, nie [2]mogłm także znieśc oblicza świata patrząc nań nijak.[3]Spowodowaliśmy nasze krótkie życie naszym krótkim nastawieniem umysłu.

[1] – Strasznie to napisane.
marzyłem o, a nie „marzyłem od”
o odstąpieniu od komunałów, a nie „ o odstąpieniu z komunałów”

Zawsze marzyłem o odstąpieniu od z góry ustalonych komunałów.

[2] – Literówki.
[3] – Brak spacji (nie tylko zresztą tutaj).

Zgadzam się z przedmówcą: tekst jest przekombinowany i ciężkostrawny. Nic z niego nie przyswoiłam. W dodatku sporo w nim literówek, zdarzają się braki spacji, przecinków, co czyni całość niechlujną. Zmęczyłam się, czytając. Cóż, może tekst nie jest dla mnie. Nie podobało mi się.

Dziękuje za wypowiedzi