Jest takie miejsce, gdzie ciszy nie mąci

Śpiew ptaków i gwar na ulicy.

To miejsce, gdzie wiatr jest bez dreszczy

A słowa bez dźwięku.

Tam stoją ich cienie i patrzą nie widząc.


.

Naprawdę dobre. Zaskoczyłeś na końcu! Widzę dla Ciebie przyszłość, oj, widzę!

Mam mieszane uczucia.

Najpierw minusy: mam wrażenie, że zakończenie miało być zaskakujące, a nie jest. O tym, że postaci rozkopują grób a nie wykopują przed pogrzebem/zakopują po pogrzebie wiadomo od momentu, gdy zestawi się wieńce i świeżą pryzmę (skoro pryzma to nie zakopują, a wykopują, a skoro są wieńce, to pogrzeb już był).
Problem mam też z dialogami. Momentami wychodzą żywe i wiarygodne, ale jest sporo miejsc, w których stylizacja się gubi i dziadek zaczyna nagle mówić językiem artykułu ze szkolnej gazetki, np. "wykonać robotę". W ostatniej wypowiedzi, która jako element pointy powinna być szczególnie dopracowana, język sypie się zupełnie.
Narrator też jest żaden. Kwestia do dyskusji, znam teksty, w których taki zabieg przeszedł ale osobiście strasznie, ale to strasznie nie lubię narratora, który skacze między głowami postaci, w międzyczasie zawisając jeszcze poza nimi w perspektywie neutralnego obserwatora, wnioskującego o przeżyciach wewnętrznych postaci po ich zachowaniu. Po co, skoro i tak ma dostęp do ich myśli?
Niespecjalnie też klei się wywód o wieńcach. Ojciec stwierdza, że jeśli ktoś umiera po długiej chorobie, wieńców jest mniej. Potem tłumaczy, że krewni i przyjaciele chorego wolą złożyć się na wieniec, zamiast kupować liczne prezenty. To znaczy, że zdaniem Twojego bohatera na grobie zmarłego po długiej chorobie powinno być szczególnie dużo kwiatów, skoro kupiono je za pieniądze, które w innym wypadku przeznaczonoby na prezenty. Rozumiem, co chciałeś przekazać, ale logika w tym wywodzie trochę się pokiełbasiła.

No i kardynalny błąd: ojciec mówi o wieńcach, syn (nie widząc związku między ilością kwiatów a przyczyna zgonu) natchniony Duchem Świętym pyta o przyczynę zgonu właśnie w tym momencie tylko po to, by ojciec mógł wyjaśnić związek między przyczyną zgonu a ilością kwiatów. Zaraz potem na wszelki wypadek Kapitan Oczywisty wyjaśnia, że młody pyta o związek ilości kwiatów z przyczyną zgonu dlatego, że nie rozumie związku ilości kwiatów z przyczyną zgonu.


Z plusów: w pierwszej części tekst nieźle płynie. Potem robi się lekko przegadany, ale początek udanie buduje obraz i snuje historię.
Jest kilka celnych spostrzeżeń, przekazanych ustami staruszka.
Udało Ci się oddać atmosferę pracy i zmęczenie. Podobają mi się małe "stop klatki", opisy pewnych konkretnych obrazów, wrażeń i doznań.

AndrzejQ pisze:

Dziękuję.

MargotNoir pisze:

Również dziękuję.

Z tymi kwiatami się pokiełbasiło. Powinno być: jak się parę razy złożą na prezenty, to potem braknie na wieniec". I wtedy zaczyna się to trzymać. Nagła śmierć dużo kwiatów. Długa, ciężka choroba, mało kwiatów. Chyba, że to ktoś ważny, ale tabliczka mówi, że nie.

W sumie to wcale nie chciałem jakoś specjalnie ukrywać, że rozkopują grób. Z pierwszej wersji wywaliłem jakiś blask księżyca na początku, ale tylko po to, żeby nie przesadzać z dopowiadaniem. Zależało mi na wywołaniu pewnej konsternacji. Ok, rozkopują grób, pewnie, żeby go okraść. Stary cały czas moralizuje o uczciwości. Gdzie to zmierza. Ano, do podwójnych standardów. Nie twierdzę, że się udało. Ale od czego są "weryfikacje" :-) By nie tkwić w wyobrażeniach o własnym geniuszu. :p

Trochę nie rozumiem kardynalnego błędu. O ten fragment chodzi, zapewne.

Mane Tekel Fares pisze: — Zobacz ile jest tu kwiatów. Mnóstwo kasy na to poszło.
— A jak umarł? — chłopaka interesowało zupełnie coś innego.
— A bo ja wiem.... chyba nagle. Jakby był chory długo, to kwiatów byłoby mniej.
Młodzieniec nie dostrzegał związku między sposobem zgonu a ilością kwiatów na grobie. Zapytał więc:

Stary gada o kwiatach, a młodego rzeczywiście interesowało coś innego. Niemniej ojciec doświadczony kopidołek, kontynuował myśl wplatając odpowiedź. Kapitan O, faktycznie mógłby zamilknąć w tej chwili.

W poincie przede wszystkim rozleciał się zapis. Chociaż sprawdzałem. Eh.

GodEdit: Tak chciałeś jak teraz? Sprawdź i daj znać.

Wciągnął mnie tekst od pierwszego zdania. Dobrze opowiadasz

Gelsomina pisze: Wciągnął mnie tekst od pierwszego zdania. Dobrze opowiadasz

Cieszę się. :-)

Bardzo fajnie się to czytało. Chciałoby się rzec, że szkoda iż takie krótkie, ale wtedy pewnie by się nie chciało zabierać do czytania
Dobrze skonstruowana scenka na bazie praktycznie samych dialogów, przez większość czasu faktycznie odnosiłem wrażenie, że to grabarze - mój mózg najwyraźniej odrzucał wszystkie sprzeczne z tym informacje. Końcówka sama faktycznie lekko się gubi ale całościowo fajnie się to spina.

Podobało mi się. Duży plus za klimat.

Przeczytałam tę cmentarną historię z zaciekawieniem. Chociaż prawie od początku domyśliłam się, że robotę "odstawiają" wykopywacze - hieny cmentarne. To moralizowanie ojca jawi mi się, jako nieskrywane, sardoniczne (a może nawet metaforyczne) spojrzenie na podwójne standardy, z jakimi mamy do czynienia niemalże we wszystkich aspektach współczesności. Ta cała pompa; wieńce, kwiaty, napisy na szarfach oraz... licha sosnowa trumna i nieboszczyk nieobuty.
Hipokryzja, "udawactwo", bylejakość.

Trochę czuję niedosyt mocnej puenty, takiej kropki nad i, ale i tak nakreśliłeś całkiem interesujący, z pogranicza czarnego humoru (a lubię takowy) klimacik.

Pozdrawiam
n

Tekst przypadł mi do gustu, a moja psychika kazała mi myślec pomimo wskazówek, że to grabarze.

Z konkretnych uwag tylko jedna przychodzi mi do głowy. W poniższym fragmencie narracja pomieszała mi się z dialogiem.

Mane Tekel Fares pisze: — Jest tylko jeden sposób, by w życiu do czegoś dojść. Praca. Ciężka i uczciwa praca — to był dobry moment, by zapalić papierosa. Pauzy pomiędzy zaciąganiem się tytoniowym obłokiem wzmacniały siłę myśli, a i pozwalały niespostrzeżenie dla słuchającego je zbierać w całość. — Ja nie miałem tyle szczęścia, co ty.

antek pisze: Bardzo fajnie się to czytało.

Czarna Emma pisze: Podobało mi się. Duży plus za klimat

Dziękuję.

nebbia pisze: Trochę czuję niedosyt mocnej puenty, takiej kropki nad i

Dobra pointa to trudna rzecz. Jeszcze nie nabyłem tej umiejętności.

Zigmunt pisze: narracja pomieszała mi się z dialogiem.

Rzeczywiście zapis powinien być bardziej przejrzysty.

Witaj, Mane.

Ja to kupuję w całości. Pomysł świetny i wykonanie, i ta końcówka pełna rozgoryczenia, braku perspektyw... dobre!

Pozdrawiam.

— Ale co ja zrobię, że mnie to zastanawia? — chłopak niechętnie oderwał się od swoich myśli.

— Ale co ja zrobię, że mnie to zastanawia? — Chłopak niechętnie oderwał się od swoich myśli.

— Więcej nabieraj! — stary coraz trudniej łapał powietrze.

— Więcej nabieraj! — Stary coraz trudniej łapał powietrze.

Pochylił się dysząc ciężko.

Pochylił się, dysząc ciężko.

Nabrał głęboko powietrza i wypuścił powoli wsłuchując się rozszalały puls w skroniach.

Nabrał głęboko powietrza i wypuścił powoli, wsłuchując się rozszalały puls w skroniach.
Powinno być „w rozszalały puls”. Ale żeby nie powtarzać „w”, należałoby trochę przeredagować.
Może na przykład: ...wsłuchując się w rozszalały puls rozrywający skronie.

— Na tabliczce znamionowej zawsze jest wszystko, co ważne — warknął zniecierpliwiony stary.

Nie zawsze. Wypisywanie (ziemskich i doczesnych skądinąd) tytułów i honorów nie jest w dobrym guście i raczej rzadko jest spotykane. Poza tym, jeśli ktoś był naprawdę znanym, to jest to zbyteczne. Na przykład na grobie Prousta w Paryżu mamy tylko „Marcel Proust”. Wiadomo, kim był. A kto nie wie – to wiedzieć nie musi.

— Ale tobie tego nie napiszą — stary oparł się dłońmi o styl i prostował nadwyrężony kręgosłup.

— Ale tobie tego nie napiszą. — Stary oparł się dłońmi o styl i prostował nadwyrężony kręgosłup.

— Zobacz ile jest tu kwiatów.

— Zobacz, ile jest tu kwiatów.

— A jak umarł? — chłopaka interesowało zupełnie coś innego.

— A jak umarł? — Chłopaka interesowało zupełnie coś innego.
„Chłopak” powtarza się zbyt często.

Ile razy znajomi mogą Cię odwiedzić w szpitalu?

„cię”

Jak się złożą parę razy na prezenty, to w końcu wolą poczekać na zbiórkę na wieniec.

Prezentów do szpitala koledzy z pracy raczej nie przynoszą. Najwyżej jakieś owoce, słodycze, ale trudno zakwalifikować je jako prezenty.

- No, chyba, że jesteś ważny.

- No, chyba że jesteś ważny.
(spójnik złożony)

To wtedy wypada przyjść się pokazać.

To wtedy wypada przyjść, się pokazać.

— Ale po co ludzie piszą takie rzeczy na tych tabliczkach? — młodszy nie ustawał w poszukiwaniach.

— Ale po co ludzie piszą takie rzeczy na tych tabliczkach? — Młodszy nie ustawał w poszukiwaniach.
Napisałbym: Młodszy nie ustawał w poszukiwaniach odpowiedzi.

— Chryste Panie! — stary ze złością odrzucił szpadel, — coraz słabszych was robią.

— Chryste Panie! — Stary ze złością odrzucił szpadel. — Coraz słabszych was robią.

— Ale tato! — chłopak nie krył oburzenia, — staram się!

— Ale tato! — Chłopak nie krył oburzenia.— Staram się!

— Chodź usiądziemy.

— Chodź, usiądziemy.

skoro roboty masz w rękach tyle co nic.

skoro roboty masz w rękach tyle, co nic.

Trzy zdania tutaj rozpoczyna „Ale”. Nie wygląda to najlepiej.

Ciężka i uczciwa praca — to był dobry moment, by zapalić papierosa.

Ciężka i uczciwa praca. — To był dobry moment, by zapalić papierosa.

a i pozwalały niespostrzeżenie dla słuchającego je zbierać w całość.

a i pozwalały niespostrzeżenie dla słuchającego zbierać je w całość.

Nie będę wystawał na gościńcach czekając na łatwą okazję.

Nie będę wystawał na gościńcach, czekając na łatwą okazję.

Dzięki temu, że twój ojciec jest sumiennym kopidołem masz i szkołę, i szansę na fach, który nie pozwoli ci z głodu zdechnąć.

Dzięki temu, że twój ojciec jest sumiennym kopidołem, masz i szkołę, i szansę na fach, który nie pozwoli ci z głodu zdechnąć.

— Tato… — chłopak nie dawał za wygraną.

— Tato… — Chłopak nie dawał za wygraną.
Zamiast chłopaka, dałbym „Syn”.

— Wszystko, co nie szkodzi innym jest uczciwe.

— Wszystko, co nie szkodzi innym, jest uczciwe.

Mimo, że sosna to dość miękkie drzewo, wieko rozpadło się dopiero po kilku uderzeniach.

Mimo że sosna to dość miękkie drzewo, wieko rozpadło się dopiero po kilku uderzeniach.
(spójnik złożony)

Usiedli na skraju rozkopanego grobu wpatrując się w świetle latarki na owinięte w obrus ciało.

Usiedli na skraju rozkopanego grobu, wpatrując się w świetle latarki na owinięte w obrus ciało.
Wpatrując się w...
Napisałbym: Usiedli na skraju rozkopanego grobu, wpatrując się w świetle latarki w owinięte obrusem ciało.

Stary milczał długo nie dowierzając temu, co widział.

Stary milczał długo, nie dowierzając temu, co widział.

Nie pozostawiając mu nic, co miało dla niego wartość — można było odnieść wrażenie, że łkał.

Nie pozostawiając mu nic, co miało dla niego wartość. — Można było odnieść wrażenie, że łkał.

Błędów sporo, interpunkcja płacze, zapis dialogów też szwankuje. Rozmowy nieco sztuczne; tyrada ojca o uczciwej pracy – lekko niestrawna, a jego reakcja (doświadczony grabarz, czy złodziej cmentarny, widzi taki pochówek po raz pierwszy?) na - jak wynika z treści - incydentalny przypadek tego typu, absolutnie niewspółmierna. Raz się zdarzyło i już taka tragedia? Brzmi sztucznie i nierealistycznie. Sama historia niezbyt interesująca, niewiele z niej wynika, oczekiwałem też bardziej oryginalnego (żeby nie powiedzieć – wstrząsającego czy przerażającego – stosownie do okoliczności) zakończenia.

elka pisze: Witaj, Mane.

Ja to kupuję w całości. Pomysł świetny i wykonanie, i ta końcówka pełna rozgoryczenia, braku perspektyw... dobre!

Pozdrawiam.

Dzięki za łagodne traktowanie.

Gorgiasz pisze: Błędów sporo, interpunkcja płacze, zapis dialogów też szwankuje. Rozmowy nieco sztuczne

Taaak, z interpunkcją u mnie słabo. Co do dialogów, to ktoś określił dobitniej: są drewniane.
No nic, do pracy.

Bardzo fajny pomysł. Czytało się bardzo płynnie i lekko, a sam koniec zaskoczył.