Proza poetycka. Dobry splot słów na setkę. Więzi między ojcami a córkami są najmocniejsze, coś o tym wiem.

On to przeczyta.

Jest drabel.

Dałbym "ułamek chwili krótszy niż uderzenie serca". Tyle.

Bardzo ładny tekst, prawdziwy, wzruszający.

Ładny drabble. Refleksyjny.
Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to że cztery ''mnie'' na 100 słów to jak dla mnie trochę za dużo.

Misieq79 pisze: krótszy, niż uderzenie serca

Zdecydowanie. Bicie to rytm, nie ma określonego czasu trwania.
Ogólnie językowo bardzo mi się podoba. Napisane z dużą wrażliwością i wyobraźnią, bez przekonania w stronę przekombinowania, które czasami kusi autorów miniatur. Wyważone i z gustem.
Co do treści, to niestety kompletnie do mnie nie trafia. Mam ochotę spytać, czy to jakiś żart, bo nie wyobrażam sobie, by ktoś mógł poważnie stawiać śmierć człowieka na jednej półce że śmiercią kota, a z drugiej strony forma wskazuje, że parodia to raczej nie jest. Chyba, że w ogóle się nie znam i mam ziemniaczane poczucie humoru.

Added in 1 minute 39 seconds:
Przeginania*, nie przekonania.
Dlaczego już nie można edytować posta do 5 minut po wstawieniu?

Co do treści, to niestety kompletnie do mnie nie trafia. Mam ochotę spytać, czy to jakiś żart, bo nie wyobrażam sobie, by ktoś mógł poważnie stawiać śmierć człowieka na jednej półce że śmiercią kota, a z drugiej strony forma wskazuje, że parodia to raczej nie jest. Chyba, że w ogóle się nie znam i mam ziemniaczane poczucie humoru.

Przepraszam Margot, że znów komentarz do komentarza, ale przeczytałem i aż mi się herbata wylała.
Gdzie tu stawianie "na jednej półce"? Skąd w ogóle pomysł na konieczność gradacji nieszczęść?
To jest miniak o stracie, bólu z nią związanym i strachu przed nadejściem kolejnych. O zniknięciach bez powrotów.
O wspomnieniach.
Strat w życiu jest wiele, emocji im towarzyszących także. Wszystkie powinny być szanowane.
Twój komentarz zdaje mi się jakiś... nie na miejscu.

Co do miniaka.
Do mnie trafia, nawet bardzo. Charakterystyczna "zwiewność" stylu, ciężki temat, szczerość płynąca z każdego zdania. Bardzo dobry tekst. Dzięki Ithi, że go pokazałaś.

G.

MargotNoir pisze: Co do treści, to niestety kompletnie do mnie nie trafia. Mam ochotę spytać, czy to jakiś żart, bo nie wyobrażam sobie, by ktoś mógł poważnie stawiać śmierć człowieka na jednej półce że śmiercią kota, a z drugiej strony forma wskazuje, że parodia to raczej nie jest. Chyba, że w ogóle się nie znam i mam ziemniaczane poczucie humoru.

własciwie mam podobne pierwsze skojarzenie, ale to kwestia indywidualnej wrazliwości.

tu wazna jest kwestia wrażliwości autora - jego potrzeby scentralizowania świata, wyrównania wartości, wszechobecnego balansu na wszystkich poziomach. więc rozumiem, że nie chodzi o porównanie wagi smierci, tylko o brak, tęsknotę.

chociaż prosi się o rozdzielenie albo gradajcę tych obrazów, bo zestawione mogą dawać mylne wrazenie.

Mnie się podoba. To żal za tymi co odeszli, bez gradacji. Taki trochę w duchu św. Franciszka, który też nie stosował gradacji i nazywał zwierzęta "braćmi".

Dla mnie jest tu o pięć słów za dużo. Tych pięć:

ithilhin pisze: Już ich nie pogłaszczę. Odeszły.

Ona była czarna, on bury. Była. I już wszystko wiem. Może dlatego, że znam ten brak. I ten drugi brak też. Nie lubię, jak jest zbyt dosłownie, zbyt wprost. Przeszkadza mi to. Wolałabym inne pięć słów.
Ostatnie zdanie już w porządku, tylko tam chyba powinien być jeszcze przecinek przed kto.
Natomiast bardzo mi się podoba, że w centrum są tu słuch i dotyk. Wzrok tylko marginalnie: czarne, bure, ruch odwracającej się mglistej sylwetki. Przełożyłabym te pięć słów na górę i oddała zapachowi. Zapach i pamięć leżą blisko, zapach i lęk też.

ravva pisze: chociaż

Wiem, że rada nie na tę formę, ale IMHO pomogłoby też dodanie innych. Tak, żeby ze zbioru jakichś tam wydarzeń można było wyciągać wnioski na temat kryteriów, które zadecydowały, że do tego zbioru zostały przyporządkowane. Wtedy będzie wiadomo, że doniosłość ani waga nie były jednymi z tych kryteriów. Teraz to trochę dezorientuje zwłaszcza, że istnieją ludzie urządzający pogrzeby swoim zwierzakom, piszący elegie i wierzący w jakieś tęczowe mosty i inne takie.

Added in 43 seconds:

chociaż prosi się o rozdzielenie albo gradajcę tych obrazów, bo zestawione mogą dawać mylne wrazenie.

nie ma nic zlego w pisaniu elegii i teczowych mostach. imo - tu szkodzi zestawienie dwóch smierci, ludzkiej i zwierzęcej, dające podstawe do ich zrównania.

może faktycznie duch św franciszka

Dziękuję wszystkim.
W ogóle nie pomyślałam o "stawianiu na jednej półce", dziękuję za ten punkt widzenia.

Najbardziej w tym tekście podoba mi się jego prawdziwość. Czasem słuchając piosenki "słychać " czy wykonawca śpiewa z głębi siebie. Tak to poczułam u Ciebie. Niby krótka forma, a są w niej emocje.

Ładne, miękkie, puszyste, kocie.

Brzmiący z oddali, sprawia, że chcę odwrócić się pobiec, wtulić w czekające na mnie ramiona ojca, choć nigdy tak mnie nie wzywał.

Brzmiący z oddali, sprawia, że chcę odwrócić się, pobiec, wtulić w czekające na mnie ramiona ojca, choć nigdy tak mnie nie wzywał.

Czekam codziennie i codziennie boję się kto dołączy.

Czekam codziennie i codziennie boję się, kto dołączy.