Latest post of the previous page:

Ah, moje faux-pas.
Trochę szkoda z jednej strony, z drugiej - dobrze świadczy o Tobie, skoro udaje ci się dość plastycznie oddać przeżycia wojownika.

Teraz pojadę, jak na mnie, banałem. Porzuć zabawę, napisz opowiadanie, nie musi być duże, 3,5-5k znaków. Ciekawym.

Kruger pisze: Ciekawym.

Czy mogę uznać to za komplement?
A nie wolałbyś jakiegoś wierszyka?:) Nie mam wprawy w większych formach - mógłbyś się rozczarować :(

No nie wiem, chyba trochę tak.
Widzę, że "umisz w nastrój", ciekawym czy "umisz w fabułę".

Wierszyk?
A kysz, zmoro, a kysz!
Nie wiem jakie sobie stawiasz cele (jakie masz marzenia) pisarskie. Mnie interesuje proza, dlatego o nią pytam.

Kruger pisze: Wierszyk?
A kysz, zmoro, a kysz!

Wierszyki Ci nie miłe?? No zraniłeś mnie. Prosto w serce. Do krwi

Kruger pisze: Nie wiem jakie sobie stawiasz cele (jakie masz marzenia) pisarskie.

A no właśnie, tu chyba leży sedno sprawy - wyobrażasz sobie, że nie mam marzeń pisarskich ani wyznaczonych celów?
A jeśli pisanie to tylko forma odpoczynku od nużących zawodowych czynności? A jednocześnie dobry zaczątek ciekawych rozmów?
Co z tym zrobić Proszę Pana? No jak żyć?:)

Wyrosłem. Się pisało, nie powiem, w młodości miałem całkiem bogaty przerób, zwłaszcza gdy byłem nieszczęśliwie zakochany. A nieszczęśliwie zakochany byłem permanentnie.
Teraz poezja zdaje mi się... Fajnie gdy teksty są wieloznaczne, ale poezja jest za bardzo. Wieloznaczna, niedookreslona itd.
A przede wszystkim rzadko opowiada historię (to najczęściej w tekstach piosenek) a ja uwielbiam historie.

Nie myśl, że cię jakoś zdeprecjonuję za brak marzeń i celów. Ludzie nie musza być jednakowi. Jeśli robię wrażenie zdziwionego (trochę jestem) to dlatego, że zapominam, że próbować pisać można z innych powodów niż chęć zostania pisarzem względnie nauczenia isę pisania). Po prostu z taką motywacją dotąd miałem i mam do czynienia.
Jak żyć? Może papryki hodować?

Kruger pisze: Jak żyć? Może papryki hodować

To ja już wolę wierszyki pisać
Albo piosenki
A że moje wierszyki zwykle opowiadają historyjkę - może się okazać, że Ci się spodobają, pomimo odganiania się ode mnie niczym zmory jakiejś
Poszukaj - może znajdziesz coś co trafi w Twoje gusta

Ja nie umiem wiersza ocenić. W prozie widzę że coś jest nie tak, że coś znaczeniowo czy inaczej nie trybi (albo nie widzę, bo redaktorem-polonistą nie jestem).
Wiersz jest wieloznaczny, w wierszu nie widzę. Wiersz mogę pochwalić, że się podoba albo nie. A mi się z wierszy mało co podoba.
Poza tym trzymam się aksjomatu krytycznego, staram się w komentarzach merytorycznie wypowiadać, jeśli dodam że się podoba (lub nie) to jako dodatek. A w wierszu nie umiem być merytoryczny, trzeba by się znać na różnych tam trzynastozgłoskowcach, dytyrambach*, heksakambach* - ja się nie znam, to co będę po próżnicy gadał?

* - nie znam się na poezji do tego stopnia, że nawet te wyrazy zmyśliłem, bo brzmią podobnie do czegoś, co nie do końca pamiętam, a kojarzy mi się z poezją.

Kruger,
A myślałeś kiedyś o poezji inaczej? Nie w kontekście oceniania, rozbierania czy ustalania znaczenia metafor?
Czy kiedykolwiek czytając - zobaczyłeś obrazy, poczułeś smutek lub radość. A może coś Cię zatrzymało i uruchomiło w Twojej głowie zupełnie inny ciąg skojarzeń. Adekwatnych do Twoich własnych emocji, uczuć i doświadczeń a niekoniecznie zgodnych z samą treścią wiersza?
Wiersze nie zawsze trzeba oceniać.
Wiersze trzeba poczuć.
I wtedy jest to ta DOBRA poezja

Wiesz, ja rozumiem sens poezji, ale:
- jak rzekłem wyżej - mało co z poezji mi się podoba.
- uwielbiam prozę - wiadomo, też nie każdą, ale jednak prozę
- prozę próbuję pisać, czytając cudze teksty uczyłem się (i myślę, ze nadal uczę) wyłapywać błędy we własnych - a poezji nie piszę
- jest tak dużo tekstów prozą do przeczytania, że na poezję (wróć do początku) szkoda mi czasu.

Zaraz nas zamiotą z tego wątku.

To mój wątek a dyskusja o pisaniu jest zachowana:)
ale masz rację - chodź tu: http://weryfikatorium.pl/forum/viewtopi ... 58#p216458
Nie ma tego dużo, tylko kilka słów a Ty mi opowiesz co zobaczyłeś:)

Napisałem tu odpowiedź, zerknąłem ostatni raz na Twój tekst, i... skasowałem. Okazało się, że nic z tego co napisałem nie ma sensu. Jakbym pisał o zupełnie innym tekście Do tego stopnia go nie czuję (Mówienie że nie wie się co powiedzieć jest bez sensu, tłumaczy mnie tylko to, że działam pod przymusem )

Jedyne, do czego mogę się odnieść (i niekoniecznie ma to sens, ale z wielkiej bojaźni przed Sarah, komentuję ):

Sarah pisze: Wyczerpany ale szczęśliwy

Oklepany zwrot, psuje dramatyzm reszty.

Widzę też trudność w ułożeniu chronologii. Jest:
1. Nagła eksplozja (choroba)
2. Zwycięstwo i utrata czujności (usunięcie guza w prawym...)
3. Powrót wojny (Hyperdensyjna patologiczna...).
Tyle że czytając, miałem wrażenie, że "teraz" to czas radości i nie mogłem zaskoczyć, dlaczego on jednocześnie się cieszy i czyta kartkę ze złą diagnozą. Czy to powrót do retrospekcji? Ale zgrzyta. Dłuższą chwilę zajęło mi zrozumienie, że zwycięstwo jest czymś z przeszłości, a nowa klęska to teraz.

Eldil pisze: ale z wielkiej bojaźni przed Sarah, komentuję ):

Pomyliłeś "bojaźni" z "przyjaźni"
i "przed" i "z"

Dziękuję , i spuśćmy już zasłonę milczenia na Wojownika:)
Chodź na poezję:)

Sarah pisze: Chodź na poezję:)

I daj tu palec...

Pozwoliłam sobie poszperać, Sarah, w Twojej twórczości.
Wojownik - już sam tytuł daje do myślenia. Właściwie każdy człowiek wojujący z jakąś chorobą, jest żołnierzem.
Treść tego maleństwa wbiła mnie szczerze mówiąc w fotel. Najpierw szok, kiedy dowiadujemy się o chorobie, później panika i konieczność działania, a na końcu życie z wyrokiem. I tutaj czas jakby stanął w miejscu, chociaż nie pozwala o sobie zapomnieć. Na początku walka z nim, kiedy diagnoza, a później znowu bicie się z myślami, ile tego czasu tak naprawdę pozostało...
Nie czytałam komentarzy, żeby nie psuć sobie obrazu. Ja tak odczytuję, taki obraz zobaczyłam.

Pozdrawiam.

elka pisze: Nie czytałam komentarzy, żeby nie psuć sobie obrazu. Ja tak odczytuję, taki obraz zobaczyłam.

Bardzo pięknie odczytałaś. Dziękuję