Obudziła go niepokojąca myśl. Stwierdził, że nie ma sensu próbować ponownie zasnąć. Nastawił więc kawę i otulony w moherowy koc zasiadł przy kuchennym stole. Analizował wszystkie ewentualne przyczyny jednostronności korespondencji z Adrią.
Olśnił go ostateczny - zarazem najbardziej nieprawdopodobny - wniosek: wszystkiemu winne są niedoskonałe usługi pocztowe!
Praca urzędników - myślał - polega głównie na tworzeniu niepotrzebnych problemów, tak by któryś z nich przypadkiem nie został bezrobotny.
Skwitował to krótkim siorbnięciem, jakby chciał popić tę myśl, i postanowił, że z samego rana, pójdzie na pocztę, by na własne oczy zobaczyć, jak też ta biurokratyczna machina troszczy się o przesyłki klientów
Powrócił w rozmyślaniu do korespondencji.
Wcześniej był przekonany, że w istocie nie była ona tak godna uwagi,
świat przecież miał na głowie dużo większe problemy. Teraz widział to inaczej;
Dla Toma ostatni list był o wiele ważniejszy od pierwszego - bardzo ważnego. Ba, był nawet ważniejszy od drugiego, który zyskał miano najważniejszego listu na świecie, odkąd pierwszy pozostawał bez odpowiedzi. Jako, że na drugi Adria również nie odpisywała, trzeci list przerósł rangą dwa poprzednie i - O ironio! - stał się ważniejszym od najważniejszego listu na świecie!
Poprowadzić ma mnie on - myślał Tom - na pocztę, ku przeznaczeniu.

Plusy:

Za: „Skwitował to krótkim siorbnięciem, jakby chciał popić tę myśl”.

Minusy:

„Obudziła go niepokojąca myśl.” - Jaka dokładnie?

„Nastawił więc kawę” - nastawić to raczej można wodę na kawę.

„Analizował wszystkie ewentualne przyczyny jednostronności korespondencji z Adrią.” - Usunęłabym „wszystkie ewentualne”.

Adrią – kto to dla niego jest? Ukochana? Siostra? Mama? Ciotka? Kto?

„wszystkiemu winne są niedoskonałe usługi pocztowe!” - Niemożliwe, żeby WSZYSTKIEMU były winne. Temu, tak, ale nie wszystkiemu.

„jak też ta biurokratyczna machina” - Bez „też”.

„biurokratyczna machina troszczy się o przesyłki klientów” - Na końcu brakuje przecinka.