To dla mnie bardzo niepokojące. Bardzo. Do tej pory myślałam, że nie umiem poezji. A z powyższego wynika, że prozy też nie umiem. Bohaterowie mi w kółko czują i przeżywają, a robią w sumie niewiele. To co ja właściwie pisuję? Złą prozę? Fałszywą poezję?Natasza pisze:w poezji postawą jest PRZEŻYCIE WEWNĘTRZNE (CZŁOWIEK-PRZEŻYCIE)
w epice ZDARZENIE (CZŁOWIEK- DZIAŁANIE)
istotą struktury poezji jest ładunek emocjonalny, jakby poezja była tkaniem na osnowie przeżywania. Podobno to jej związki źródłowe z obrzędem religijnym, z mistyką i osobistym przeżyciem.w poezji postawą jest PRZEŻYCIE WEWNĘTRZNE (CZŁOWIEK-PRZEŻYCIE)
w epice ZDARZENIE (CZŁOWIEK- DZIAŁANIE)
liryka i epikąPisatiel pisze:Twój problem sprowadza się właściwie do tego, że nie ma stałej granicy między poezją a prozą.
Ja, Nataszo droga, w ogóle nie myślę, jeno pytam (w panice)! Bo, kurczę, co ja piszę? Może to mi nie do końca wychodzi właśnie dlatego, że to jakaś fałszywa poezja jest? Poetyczna proza? Może ja źle formę wybieram i powinnam zmienić?Natasza pisze:Thana, myślisz w sumie dość potocznie (czucie i dzianie), a nie w kategoriach genologicznych
Drabelek lekki, ale zarazem makabryczny, zagadkowy. Twój cień mieni się zwodniczo. Mężczyzna? Sumienie? Może inne, psychologiczne licho? Stephen King zrobiłby z niego horror na kilkaset stron.Ten drabel, na przykład: http://szortal.com/node/1106 to co to jest? Genologicznie czy Arystotelesowsko, czy w ogóle jakkolwiek?
__________
to epika. Okruszek epicki. Ty tak zadecydowałaś przez wybór formy mówienia. O bo działa w tę stronę - artysta decyduje.Thana pisze:Ten drabel, na przykład: http://szortal.com/node/1106 to co to jest? Genologicznie czy Arystotelesowsko, czy w ogóle jakkolwiek?
w tej miniaturce jest wyraźny porządek "dziania się" - poprzez OPOWIEŚĆ - rekonstruujesz wycinek rzeczywistości w oparciu o następstwa zdań w ciągu przyczyna-skutek. Zdania odzwierciedlają ten porządek zdarzeniowy i sekwencje linearne. W liryce nadorganizacja (wersyfikacja i kondensacja treści w metaforyce) powadzi do tego, że zdanie jako gwarancja informacji (przekazu) przestaje być konstrukcją znaczącą.Po czterdziestu latach wspólnego życia rzucam cień. Czuję wielki ból w sercu, nie jestem przecież z kamienia, ale pragnienie wolności jest silniejsze. Cień pada na podłogę i płacze. Tyle lat razem… a teraz koniec. Trzeba jednak spojrzeć prawdzie w oczy – to był toksyczny związek z patologicznym zazdrośnikiem, który śledził każdy mój krok.
On czołga się po dywanie, próbuje chwycić mnie za stopy, poniża się, błaga. Jestem niewzruszona, ponieważ wiem, że pora odejść. Choć serce wciąż boli, odwracam się w stronę światła. Słyszę coraz głośniejszy sygnał karetki. Serce galopuje.
Cień rzuca się na mnie i zaciska mi na gardle zimne ręce.
Po czterdziestu latach wspólnego życia rzucam cień. Czuję wielki ból w sercu, nie jestem przecież z kamienia, ale pragnienie wolności jest silniejsze. Cień pada na podłogę i płacze. Tyle lat razem… a teraz koniec. Trzeba jednak spojrzeć prawdzie w oczy – to był toksyczny związek z patologicznym zazdrośnikiem, który śledził każdy mój krok.
On czołga się po dywanie, próbuje chwycić mnie za stopy, poniża się, błaga. Jestem niewzruszona, ponieważ wiem, że pora odejść. Choć serce wciąż boli, odwracam się w stronę światła. Słyszę coraz głośniejszy sygnał karetki. Serce galopuje.
Cień rzuca się na mnie i zaciska mi na gardle zimne ręce.
Muszę nad tym pomedytować. Dzięki!
):
Jak modlitwa
Jest, owszem, kilku, którzy planują umrzeć w moich ramionach,
ale ja nadal nie znam ramion, w których chciałabym umrzeć.
I może już nie poznam, i umrę w swoich własnych,
i bardzo mi tak najlepiej. Moja matka zrzekła się na rzecz miasta
połowy ogrodu, byleby tylko nie musieć własnoręcznie
wycinać tamtego drzewa. Wszyscy chodzili pod tamtym drzewem,
gromady dzieci ze szkoły, parady i procesje, wszyscyśmy tamtędy
chodzili, mimo że po drugiej stronie ulicy stała Nasza Pani z Gwadelupe.
Nadal stoi. Skąd Nasza Pani na Targówku? Z Gwadelupe.
Moja matka i Nasza Pani nie mogły tego znieść,
więc miasto wycięło drzewo. Jest ich, owszem, kilku.
Chciałabym umrzeć w ramionach tego wyciętego drzewa.
Z tomu: "Bach for my baby" Justyny Bargielskiej
Czym się różnią te dwa utwory, poza sposobem zapisu i faktem, że ten drugi jest fragmentem większej całości? Czy gdybym ja zapisała "Cień" inaczej, stałby się poezją?Pajda, którego spotkałam śpiewającego w lesie i przed którym uciekłam do Sylwii do sklepu, był również Pajdą, którego spotkałam w lesie kilka dni później i przed którym już nie uciekałam. Pamiętacie, dziewczynki, ten kamienny stół i pieńki wokół w sercu naszego lasu? Oraz puszki o ostrych krawędziach? On tam jadł. Mój westie wyczuł paprykarz, więc musiałam podejść i przeprosić za psa, i moja prośba o wybaczenie była naszym drugim początkiem. Jak powiem, że Pajda miał w sobie coś takiego, że po prostu musiałam pójść z nim do jego szałasu, który pod zmarniałą okrywą z gałęzi krył najprawdziwsze, praktycznie niewidoczne z zewnątrz igloo, to którakolwiek z was, dziewczynki, poświęci choć chwilę na rozstrzygnięcie, kto tak naprawdę za kim i dlaczego chodził. Ale, tak, seks w igloo jest super.
Z powieści: "Małe lisy" Justyny Bargielskiej
Nie! Omamulu! Pewnie nie umiem wytłumaczyć, bo w Twoim uproszczeniu mojego to już kompletna kicha...Thana pisze:poezja może (nie musi) być uporządkowana wyłącznie na jeden ze sposobów (ale czy uzyskamy wtedy dobrą poezję?), a proza może (nie musi) być uporządkowana wyłącznie na sposób drugi (wtedy dostajemy chyba to coś, co Sep nazywa "literaturą niepoważną"?).
