Uwielbiam długie wieczorne rozmowy.
Zawsze namiętne,
pełne emocji i głębokich analiz.
Często przepełnione podnieceniem,
nieposkromioną gonitwą uczuć i wstydu.

Najpiękniejsze z nich to te,
z własnym umysłem.

Dogadujemy się przecież jak Para idealna.

Sympatyczny wiersz, ale "na raz", tylko po to, by przeczytać i zapomnieć. Według mnie brak w utworze czegokolwiek, co zwróciłoby uwagę czytelnika.