Przeglądają się we mnie, jak pomnażam siłę słabości. Niepokój kołysze w swych ramionach. Ból targa bijące serce, gdy puls rozbija się o kości w klatce.

Uch. Nadmiar inspiracji literaturą romantyczną! Chciałabym przeczytać to samo, ale napisane w stylu... bo ja wiem... socrealizmu, na przykład? Spróbujesz? Dokładnie ta sama treść, zupełnie inny styl. Ciekawe, jak by wyszło?

Nie zrozumiałam.
Czytałam kilkakrotnie, próbując odnaleźć treść i klimat w tym natłoku wizji i obrazów, i niestety- nie udaje mi się.
Być może mój umysł nie dorósł do takiego przekazu, ale dla mnie poetycka proza to nie jest.
Jest za to wielki przerost dziwacznych metafor i porównań. I zamiast czytelnego, emocjonalnego przesłania - widzę chaos.
Czasem mniej znaczy więcej. Szczególnie w poezji.

Thana pisze: Spróbujesz? Dokładnie ta sama treść, zupełnie inny styl. Ciekawe, jak by wyszło?

Mam to napisane w normalnym stylu, stąd tylko parę zdań zabrałam. Forma eksperymentalna.

Sarah — chodziło o oddanie uczucia przytłoczenia, gęstego duszącego kilmatu, więziennego, cela, chaosu myśli, ktoś przez kogoś ląduje za kratkami, a tam pełno żywych trupów.
Mi osobiście podobają się dwa zagęszczenia zapętlenia.

Może wrzucę później jeszcze jakiś inny kawałek.

Okej dziewczyny dziękuję poszukam.

entalpia pisze: Mi osobiście podobają się dwa zagęszczenia zapętlenia.

To oczywiste, skoro napisałaś to w tej właśnie formie.
Pytanie brzmi, czy chcesz pisać dla siebie czy dla czytelników? I czy znajdziesz osoby, które zrozumieją, poczują i docenią taki przekaz.

Sarah pisze: Pytanie brzmi, czy chcesz pisać dla siebie czy dla czytelników

Garstka. Sama lubię ale muszę mieć nastrój, wtedy zazwyczaj z łatwością rozkodowuje metafory u innych, kwestia nadawania na podobnych falach.

Tak mam parę kawałków, które są typowo dla mnie, mają wzbudzić odpowiednie emocje, nie musi ktoś rozkodowywać. Piszę, a raczej pisałam tak wtedy, gdy chcialam wyrzucić z siebie konkretne uczucia emocje, a nie koniecznie chciałam , by ktoś wiedział dosłownie o czym piszę. Akurat do tego typu kawałków, muszę mieć nastrój, tak samo by czytać podobne. Dla większości metafory to potwory, to korzenie o które się potyka czytelnik jeżeli jest zbyt gęsto tu jest zbyt gęsto, ale to przez moją "zabawę". Najciekawsze jest to kiedy trafia się czytelnik który potrafi całość rozkodować.

Ja tu widzę garnek z daniem, w którym są same przyprawy, a bazy brakuje takich banalnych ziemniaków czy ryżu, odrobiny mięsa albo warzyw, co kto lubi.
To jest bardzo hermetyczna historia - i jasne, czasem się pisze dla siebie. Ale jeśli dla innych, to trzeba uwzględnić fakt, że czytelnik nie jest Tobą nuby banał, ale to właśnie jest zwykle najtrudniejsze - znalezienie ścieżki pomiędzy tytanicznym umysłem autora a słabującym umysłem czytelnika

Romecki tu akurat jest sam pieprz z solą ostatnie Twoje zdanie jest uszczypliwe Nie, nie podchodzę w ten sposób.

entalpia pisze: mam parę kawałków, które są typowo dla mnie, mają wzbudzić odpowiednie emocje, nie musi ktoś rozkodowywać. Piszę, a raczej pisałam tak wtedy, gdy chcialam wyrzucić z siebie konkretne uczucia emocje, a nie koniecznie chciałam , by ktoś wiedział dosłownie o czym piszę. Akurat do tego typu kawałków, muszę mieć nastrój, tak samo by czytać podobne. Dla większości metafory to potwory, to korzenie o które się potyka czytelnik jeżeli jest zbyt gęsto tu jest zbyt gęsto, ale to przez moją "zabawę"

Nie, nie uszczypliwe, tylko podsumowujące Twoje wyjaśnienie powyżej
Luz, ja komentuję z pozycji czytelnika, który chciałby zrozumieć, Ty - przynajmniej w paru tekstach - szukasz takiego, który nadaje na Twoich falach i to rozkmini bez problemu. Ja to rozumiem. Nie popieram, bo Ci to - moim zdaniem - odbiera jednak więcej czytelników niż daje - ale luz, każdy ma prawo do własnej wizji literatury.

Romecki pisze: Ja to rozumiem. Nie popieram, bo Ci to - moim zdaniem - odbiera jednak więcej czytelników niż daje - ale luz, każdy ma prawo do własnej wizji literatury.

Z tego punktu patrzenia masz rację, ogranicza, zmienię kierunek konstruowania pewnych rzeczy. Ps na pewno nie uważam czytelnika za ułomnego, z tą uszczypliwością o to chodziło. A co do wiersza z działu obok, myślałam o tym wczoraj. Wiem co Ci chodzi. Powinnam np w pierwszej części albo odnieść się do innego koloru serca, które zmienia się w drugim, a pszczoły miały kojarzyć się z wakacjami, z tętniącym życiem, dlatego plastry jako plastry z ula, jako też plastry po ranach pojawiają się w drugim, jako owoc lata, zbiory, czegoś co minęło, więc tu widzę ciągłość zachowaną, i dla mnie to logiczne, ale niech będzie ja jestem tępa i co mają pszczoły do wyrywanych plastry z kalendarzy;)