Skoro już tu jestem, a nie mogę na razie wrzucić nic do Weryfikatorium, niech będzie. Tekst napisany jakiś czas temu, ale wciąż świeży. Był czystym eksperymentem. Od dłuższego czasu nie wiem, co z nim zrobić, a ciekaw jestem cudzej opinii. Nieobeznanym z historią powszechną śpieszę wyjaśnić, że tekst traktuje o Karolu VI Szalonym, który panował we Francji pod koniec wojny stuletniej; ogłosił on, że jest zbudowany ze szkła, w związku z czym nikt nie może go dotknąć.

Le Roi Bien-Aimé

WWWKarol VI Walezjusz od dziecka otoczony był polerowanymi miedzianymi taflami, sprowadzanymi przez jego ojca z Wenecji. Otoczony był również Francją, która migotała w skrzywionych spiżach, tworząc groteskowy obraz kruszonego państwa. Karol w lustrach widział swoje prawdziwe Królestwo: krzywy ślad idei Imperium Bożego.
WWWPrzeprowadzona już w latach dziecięcych intuicyjna synteza myśli arystotelejskiej z platońską nie mogła być pochwalona przez guwernerów. Młody Delfin coraz bardziej pogrążał się w doskonałym przepychu ideałów, który obserwował w mirażu. Marną grudką zainteresowania obdarzał kwestie kierowania zbrukanym państwem, prowadzenia kłamliwej polityki i plamienia mieczy angielską krwią. Głęboko raniło go zachowanie ojca-cynika, którego prawdziwe, rycerskie odbicie widział w kryształowych zastawach. Z odważnym uporem pracował nad asymetriami swojej osoby, które mozolnie wyłapywał przeglądając się w tarczy księżyca. Były to przygotowania do objęcia godności Namiestnika Bożego, świetlistego panowania nad Francją, ciałem, duszą i grzechem.
WWWGdy Książę osiągnął dwunasty rok życia, ojciec jego zmarł tak, jak umrzeć powinien, pochłonięty parszywą, śmierdzącą słabością ropnia. Karol nie był jeszcze gotowy do podjęcia roli, którą przeznaczył mu Pan - oddał mizernej radzie regentów władzę nad mizernym skrawkiem ziemi, którym stała się wówczas ojczyzna Walezjuszy. Sam powrócił do autorefleksji, w kilka lat później rozciągając jej ramy na żonę.
WWWŻył wiecznością istnienia. Obracał się nieustannie w feerycznych kręgach odbić, chłonął refleksy światłości Pańskiej, z nieujarzmioną determinacją miażdżył kolejne skazy swojej egzystencji. Wkraczając na kolejne stopnie niefiguratywnych paradoksów, doznawał łask; pozwolono mu ujrzeć realność kreacji i zrozumieć inkantowane sprzeczności najdoskonalszego ze światów.

WWWA im wyżej się wznosił, tym niżej spadało państwo, w którym nie było już nic z Imperium Bożego. Pozostało tylko bezładne mrowisko, skończony zbiór ignorancji parów.

WWWW końcu dotarł tak blisko drugiego stopnia hierarchii, jak zostało mu dozwolone; stał się prawdziwym Królem Francji. Odnalazł płynność substancji i wyzbył się pośrednictwa zmysłów.

WWWTego dnia w królewskim obozie pod Orleanem wśród służby wybuchła panika: Król ubrał się sam. Sam zjadł śniadanie, sam obmył twarz. Pozbawieni horyzontalnego zakrzywienia źrenic ochmistrzowie zaczęli protestować. Próbowano perswadować, płakać, namawiać. Król zaś oświadczył, że zbudowany jest ze szkła i pod groźbą kary śmierci nie wolno go dotknąć.

WWWLudzie pozbawieni łaski wyjaśniali obłędem skrzący stan istnienia pomiędzy materią humanizmu a formą anielską. Ironiczny śmiech wezbrał w Karolu, niezainteresowanym już Francją.

WWWZ niezrozumienia zrodziła się fama, z famy zrodziła się wieść; z wieści – pismo. Do monarchów Europy przybyli heroldzi, niosąc dyplomatyczną poetykę pieśni o szalonym Królu. Mimo śmiechów prostego ludu, wielu namaszczonych władców zasępiło się, gdy dotarły do nich wieści spod Orleanu. Zmarszczki na czołach wyjaśniano później lakonicznie troską o ustawienie swoich dynastii w prądzie nowej geopolityki, w istocie jednak dotknięci palcem Pana wspomnieli zapach koronacyjnego krzyżma. Niejasno przeczuli obecność myśli Boga.

Piękny pomysł, chociaż wydaje mi się, że zaledwie naszkicowany. Za ciasno upakowany, za szybko rzecz zmierza do końca. To jest tekst wart rozwinięcia, zwłaszcza w początkowej części - te wszystkie skrzywienia, przebłyski, migotania rzeczywistości.

Są zgrzyty, poniżej kilka przykładów:

Seprioth pisze:migotała w skrzywionych spiżach, tworząc groteskowy obraz kruszonego państwa.

Spiże kłócą się z kruszeniem.

Seprioth pisze: świetlistego panowania nad Francją, ciałem, duszą i grzechem.

Tu jest niejasno: nad wszystkimi wymienionymi miał panować? Nad duszą? Grzechem? Tak od razu? Trochę przesada. Czy może miał panować nad Francją za pomocą ciała, duszy i grzechu? To drugie zawiera ciekawą myśl, ale właśnie w tym zdaniu nie jest to jasno powiedziane.

Seprioth pisze: Karol nie był jeszcze gotowy do podjęcia roli, którą przeznaczył mu Pan - oddał mizernej radzie regentów władzę nad mizernym skrawkiem ziemi,

Oddał? Miał coś do powiedzenia w ogóle? Chyba lepiej by było zostawić go tutaj biernym: rada przejęła, zamiast oddał. Powtórzenie mizernego się nie sprawdza, zmieniłabym przymiotnik przy skrawku ziemi.

Seprioth pisze:do autorefleksji, w kilka lat później rozciągając jej ramy

Ramy autorefleksji? Rozciągnięte na żonę? Nieudana metafora.

Seprioth pisze: miażdżył kolejne skazy swojej egzystencji.

A tak konkretnie, to co robił? Przydałyby się przykłady, zamiast ogólników.

Seprioth pisze: Pozbawieni horyzontalnego zakrzywienia źrenic ochmistrzowie

Nieczytelne.

Chyba za szybko piszesz, zbyt zwięźle, zbyt skrótowo. Byłoby fajnie, gdybyś wrócił do tego tekstu, trochę go rozwinął i dopracował, bo jest ciekawy. Podoba mi się, ale można go jeszcze ulepszyć.

Pozdrawiam

Dziękuję za komentarz. :) Odnośnie stylistycznych zgrzytów - touche w każdym wypadku, poprawię!

Tu jest niejasno: nad wszystkimi wymienionymi miał panować? Nad duszą? Grzechem? Tak od razu? Trochę przesada.

W istocie, nad wszystkimi wymienionymi. W końcu miał się stać prawdziwym pomazańcem bożym.

Oddał? Miał coś do powiedzenia w ogóle?

Historycznie - niespecjalnie, ale tutaj nie ma to znaczenia. Ma natomiast znaczenie fakt, że oddał. ;)

Faktycznie planuję go kiedyś, hen, w przyszłości rozwinąć, bo mam i do tekstu, i do tematu wielką słabość. W obecnym kształcie jest króciutkie głównie z racji przynależności gatunkowej. Zwłaszcza, że obfitość tu ozdobników, które wiele osób gotowych jest uznać za czystą grafomanię. Nie jestem pewien, czy dłuższą formą w tym samym stylu czytelnik by się przypadkiem nie zmęczył.

Będę jednak bronił ogólników. Nie podałem żadnych szczegółów, bo te wszystkie niefiguratywne paradoksy i inne takie były czymś, co zostało mu zesłane przez Boga, jako jedynej osobie która była godna je poznać. Jeśliby tekst zamienił się w zgadywankę, co też mógł mu Bóg szeptać do uszka, to nie byłoby moim zdaniem dobre. Wyszłoby infantylnie i/lub tandetnie. A w dodatku kłóciłoby się z istotą tekstu, czyli tajemnicą.

Zgodzę się natomiast z tym, że mógłbym dopisać kilka rzeczy przy wszystkich asymetriach jego osoby i tak dalej. Pomyślę o tym, dziękuję serdecznie. :)