Pierwszy nagrobek. Garść czarnej ziemi i obumarły bukiet
kwiatów.
Przeczytasz: Matka Natura. Jest z nami, w zaświatach.
Gdzieś w dali skowyt bestii oznajmia, że już wie.
Przybyłeś z krainy spokoju. Boisz się?

Drugi nagrobek. Tysiące imion i dziecinna czapeczka rzucona
na złamany krzyż.
Odeszły za wcześnie. Zapłacz nad lodowatym kamieniem, zapal
ostatni czarny znicz.

Słyszysz ich kroki. Nadchodzą, by cię przywitać.
Strażnicy krainy umarłych zadrwią z ciebie i nie wypuszczą...
póki wszystkich imion nie odczytasz.

Trzeci nagrobek. Miłość złożona niedbale, obok pokoju i
empatii.
Tak mocne i wszechobecne? Gniją jak trupy, wolą cywilizacji.


Liżą lubieżnie twoje uszy, już chwytają cię szpony diabłów!
Uciekasz! Nie chcesz uwierzyć, że świat to tylko mogiły i
smutne daty.

Czwarty nagrobek. Matki, ojcowie.
Piąty dla przyjaciół.
Biegniesz szybciej, by nie wiedzieć już nic. A oni wciąż cię
gonią.
Bestie nie pozwolą ci odejść! Tak, teraz się boisz.
Cmentarz stworzony ręką człowieka. I człowiekowi
przeznaczony.

Szósty ledwie widoczny w pędzie, ale krzykną ci na złość: To
my tu leżymy!
Wszystkie nadzieje świata, że zło przegra w walce z sercami
ludzkimi!

Mogliście pielęgnować, a wciąż jad bezkresny w
modlitwie do Króla.
Mogliście tworzyć, a niszczyliście. I oto wasz koniec.
Wiara czyni cuda.

Siódmy, ósmy, dziewiąty
i wreszcie, pierwsza setka grobów.
Nagle...dół świeżo wykopany. Szept blisko oznajmia: Witaj
nasz Panie! Zaopiekujemy się Tobą.

Oja, człowieku! Musisz odczekać 30 dni do opublikowania tekstu!!!

Przesunęłam tutaj i problem 30 dni znika. Dzięki Monilviam za czujność.
Sede Vacante, w dziale "Tu wrzuć" umieszczamy prozę.

Chyba więc nieświadomie "naśmieciłem" w nieodpowiednim temacie?
Czyli wiersze pod ocenę wrzucać do "prozy poetyckiej" i do "poezji rymowanej"?
Ok, przepraszam.