W pomieszczeniu na zużyte ciała
mogliśmy jedynie milczeć.
Było nas troje: ja, ty i Bóg.
Zamknęli tam nie-nasze dusze,
które jakby ciążyły im przez wartość.

Pamiętasz, jak co trzy dni o 19 z minutami
zamykałam oczy pod poduszką?
Ona przynosiła wskazówki i tylko
naiwna Aleksandra miała jeszcze nadzieję,
że plan się powiedzie.

Ty nie wierzyłaś.
Powtarzałaś, że nie ma Boga,
a czułam Jego obecność w każdym
kęsie spalonej trawy.

Nasze krzesła były zawsze puste.
Przywiązywali mnie do nich
wstążkami zagłuszania sumienia.
Nie umiałam uciekać.

W nocy przyłapali nas na lataniu za oknem.
Były kraty na trzecim piętrze,
zmyślone historie o umieraniu.
Dłonie zaciśnięte powietrzem,
za mało tlenu, za mało kofeinowych
doznań, jak wtedy: z głodem wolności.

Przykleiłaś do siebie pastylkowe skrzydła.
Nie lubiłaś pożegnań.
Zostawiłaś mi jedynie trzy ściany,
zabrałaś nawet Boga.

Hm. No tak. Poezja współczesna.
Ciekawa wizja, ładne obrazowanie, nonsensowna treść naciągnięta na nonsensowne ramy, a cała konstrukcja w jakiś dziwny sposób przemawia. Co jeszcze mogę powiedzieć? Nie rozumiem, przynajmniej nie na poziomie świadomości i logiki. Instynkty coś znajomego zwąchały. Podoba mi się. Rezonuje.