Przed Wami takie oto cuś. Itadakimasu!


„Pytanie numer dziewięć”

___Lubię wyjść na cały dzień z domu. Przekręcić klucz w drzwiach i zaciągnąć się popołudniowym powietrzem.
___Lubię mieć świadomość, że nie mam wyznaczonej godziny powrotu, ale mam dokąd wracać.
___Lubię wtedy wyjść na środek ulicy Krótkiej, Beechwood Avenue czy Lnianej i spojrzeć jeszcze raz na okno pokoju, w którym siedziałam zaledwie dwie minuty wcześniej. Potem rozglądam się dookoła i zapamiętuje punkt charakterystyczny w okolicy. Przedszkole, kościół protestancki, kobietę sprzedającą grzyby przy bloku – wszystko jedno. Ruszam przed siebie.
___Lubię patrzeć w oczy ludziom, których mijam. Bo najważniejsze jest to pierwsze spojrzenie, chwila, w której nawiązuje się kontakt wzrokowy. Wtedy ta druga osoba nie jest przygotowana i możesz jej ukraść kawałek duszy.
Lubię po bezcelowej wędrówce odnaleźć park. Nieważne, czy jestem w Łodzi, Coventry czy Płocku. Ważne jest, aby on tam był.
___Lubię skręcić w pustą alejkę. Dopiero tam mogę odczuwać wszystkimi zmysłami. Wtedy słyszę śpiew liści, trawa kusi mnie zapachem, a żwir pod stopami zaczyna tańczyć. Jest jeszcze wiatr, ale nie mogę go zrozumieć w takim miejscu. Bo on jest egoistyczny. Chce mojej uwagi tylko dla siebie.
___To przez niego opuszczam bezpieczny park. Wracam do domu, choć tak naprawdę to nie powrót. Docieram na odpowiednią ulicę, znajduje odpowiedni budynek. Wkładam rękę do kieszeni, ale nie wyciągam jeszcze klucza. Opieram się plecami o drzwi i zamykam oczy. Czekam na niego, wiem, że będzie. Zaczynam się denerwować, ale to nie strach, tylko podniecenie. On czuje, że jestem gotowa. Zaczyna subtelnie – bawi się moimi włosami i szepcze do ucha. Potem głaszcze moje policzki i delikatnie przesuwa palcami po szyi. Potem po karku. Potem po ramionach. Sprawnym ruchem wślizguje się pod bluzkę. Mimowolnie rozchylam usta. Nigdy nie marnuje takiej okazji. Przywiera do moich ust, a język bezczelnie wsuwa-
___Stop! Nie chcę takich spotkań z wiatrem!
___Wyciągam klucz, otwieram, zatrzaskuję drzwi za sobą. W przedpokoju zdejmuję chłodną bluzkę, buty i spodnie. Wyciągam z szafy ciepłe ubrania. Idę do kuchni, a rzeczy ze spaceru uwalniają się powoli z jego zapachu. Robię kawę i z gorącym kubkiem w dłoniach siadam w fotelu przy oknie. Słyszę, że jest na mnie zły. Krzyczy, przeklina i próbuje stłuc szybę obok mnie.
___Lubię flirtować z wiatrem. Zrywać z nim po raz setny, aby za kilka dni, w zupełnie innym miejscu, dać mu po raz sto pierwszy nadzieję, że nasz związek ma szansę zaistnieć.

Fajnie się czyta.
Też lubię odbywać długie bezcelowe spacery

Ciekawy pomysł, niestety warsztat jeszcze zbyt słaby, aby go dobrze przedstawić. Ale coś w tym jest

Nie wiem, chyba się starzeję, ale zaczynają mi się podobać takie króciaki, impresje, czy jak tam się to nazywa. Kiedyś uważałem je za bzdury, głupotki pensjonarek, które każde uczucie przed przelaniem na papier muszą wyolbrzymić i wzbogacić o dawkę patosu w stężeniu dla mnie nie przyswajalnym. Słowem, teksty o niczym pretendujące do bycia czymś.

Naprawdę, nie wiem, dlaczego Twój tekst tak bardzo mi się podoba:). Od początku: wrzucasz trzy nazwy ulic, potem wplatasz odpowiadające im miejsca (super!), dokładasz ładną scenę przy drzwiach domu (trochę erotyzujesz, 2 x super!), poprawiasz sceną w mieszkaniu (zapach stygnących ubrań i kawy, wiatr, szyba, złość), i ładnie kończysz całość ("...w zupełnie innym miejscu, dać mu po raz sto pierwszy nadzieję..."). Po przeczytaniu można też pobawić się w próby interpretacji, tekst wręcz zaprasza do tego.

Z uwag technicznych, to coś nie grało mi w długości zdań (długie-krótkie), ale nie jestem pewien, czy to zarzut, czy czepialstwo:)

_Lubię wyjść na cały dzień z domu. Przekręcić klucz w drzwiach i zaciągnąć się popołudniowym powietrzem.

Skoro zaciąga się popołudniowym powietrzem, to nie wychodzi na cały dzień, ale na całe popołudnie.

Lubię mieć świadomość, że nie mam wyznaczonej godziny powrotu, ale mam dokąd wracać.

A czemuż nie mogłaby wrócić?

Lubię wtedy wyjść na środek ulicy Krótkiej, Beechwood Avenue czy Lnianej i spojrzeć jeszcze raz na okno pokoju, w którym siedziałam zaledwie dwie minuty wcześniej.

Nigdzie w tekście nie ma, że spoglądała na okna pokoju wcześniej.

Potem rozglądam się dookoła i zapamiętuje punkt charakterystyczny w okolicy.

Zjadłaś ogonek. Zapamiętywanie punktów charakterystycznych miałoby sens wtedy, gdyby znajdowała się w owej okolicy po raz pierwszy i obawiała się, że nie trafi tu z powrotem, a przecież ona tu mieszka i pewnie nie raz wracała do mieszkania.

Lubię po bezcelowej wędrówce odnaleźć park.

Skoro wędrówka była bezcelowa, to natrafiała na park w trakcie swojej bezcelowej wędrówki, lub decydowała się iść do parku po bezcelowej wędrówce.

Stworzyłaś ciekawie skonstruowany tekst z przekonującą atmosferą, nieźle przedstawiłaś emocje bohaterki. Czasem gdzieś tam zgrzyta logika, ale czyta się z zainteresowaniem. Duży plus za uosobienie wiatru, które ci świetnie wyszło. Dlaczego jednak taki tytuł dla miniatury?

A tytuł właśnie taki, ponieważ miniaturka była inspirowana zeszytem, który znalazłam po kilku latach. To tak zwane "złote myśli". Gdy go przeglądałam, to zauważyłam, że pytanie numer dziewięć brzmi: "Co lubisz robić?" I pomyślałam, że teraz dałabym kompletnie inną odpowiedź, taką bardziej dojrzałą i może ciut poetycką .

Dzięki wszystkim za komentarze.

Pozdrawiam,
mil93

Czytało się przyjemnie całkiem, chociaż za krótko.

Mnie tutaj brakuje rozwinięcia. Trochę więcej opisów, trochę więcej emocji? Sama nie wiem, ale na pewno w obecnym kształcie tekst odbieram jako taką "wrażeniówkę", która jest miła, ale nie zostanie we mnie na dłużej.

Podoba mi się motyw z wiatrem. Może dlatego żałuję, że dajesz mu tak mało miejsca.

Warsztatowo bez większych błędów (gdzieniegdzie jakiś ogonek zwiał). Jeśli chodzi o styl, to gładko, płynnie, ale bez "błysku". Brakuje mi czegoś, co podbarwiłoby opis, nadało mu rumieńców.

Ogólnie mi się podobało, ale pozostał lekki niedosyt.

Pozdrawiam,
Ada