* Noce pod gwiazdami


Noce w Nowym Jorku bywają naprawdę odjazdowe. I nie mam tu wcale na myśli takich zwyczajnych nocek, widzianych z okienka przy kominku u bogaczy, czy z okienka, przy jakimś tam 'grzejniku', u mniej bogatych bogaczy. Gdy jest się bezdomnym, łatwiej dostrzec urok świata. Uwierzcie mi. No weźmy na przykład to, jak często dostrzegaliście piękno w takim księżycu, co? No, niby taki srebrny, okrągły, ale tak to jest... zwykły; normalny. A wyobraziliście sobie kiedyś wakacyjne niebo bez niego? No właśnie. Albo... piękno w 'targanych wiatrem' dębach? Nie wspomnę tu już o żarciu i jakim jest ono dla bezdomnych... skarbem. A już na pewno nie wspomnę o pieniądzach... i jakim są one dla bezdomnych... gównem. A propos nocy. Najwygodniej jest spać nad metrem, to chyba oczywiste. Trochę kartonów, kolega przy boku, od czasu do czasu jakiś-tam-portfel przy wejściu, raz w roku skórzany Portfel, raz na dwa lata wypchany forsą jakiś-tam-portfel, no i wypchany forsą skórzany Portfel... raz na pięć lat, powiedzmy. Tyle że z tym ostatnim to trzeba mieć naprawdę porządne szczęście. No i łapy stosunkowo silne, a nogi... sprawne.

Noce w Nowym Jorku bywają naprawdę odjazdowe. Pamiętam, jak kiedyś byłem w odwiedzinach u kumpla w Chicago, miałem tam do załatwienie pewne sprawy z miejscowym dziennikiem. Chyba już coś wam o tym wspominałem, co nie? Kumpel mieszkał w starej chacie na przedmieściach Chicago. Nazywał się Gurbin, o ile mnie pamięć nie myli i był Irlandczykiem. Znałem go już za dzieciaka, zawsze przyjeżdżał nad Michigan na wakacje. Tak jak i ja, choć on z matką, a ja bez. Jakaś różnica? Niewielka, prawda? Kto wtedy pamięta o rodzicach? Dom staje się jedynie hotelem i to darmowym... gorzej wygląda z żarciem, no i obsługa też nie za dobra, ale jest gdzie spać. A to się liczy najbardziej. W wakacje.

Gurbin był stosunkowo wolnym człowiekiem. Nie przykładał więc większej wagi do swojego „wyglądu”, 'zapachu', czy opinii, jaka krąży na jego temat w dzielnicy. Miał brązowy pierz na łbie, oczy też nieciekawe... takie... zanadto brązowe, jak na mój gust; nogi jak patyki, a łapska jak u panienki. To trochę niefortunne porównanie, wiem. Ale zawsze gdy mi podawał te swoje lepkie rączki, nie wiedziałem do końca, czy zdawał sobie sprawę z tego, co przechowuje w tej swojej....”środkowej” kieszeni.

Wiecie, Gurbin to taka uboższa wersja mafioso. Włochaty jak bestia, ale potulny jak panienka. Jednak mieszkał w Chicago; palił cygara, no i po ojcu odziedziczył ten zabójczy czarny kapelusz i garnitur; fakt ten sprawiał, że w liceum był bożyszczem dziewczyn. Wszystkie, dosłownie wszystkie, z klas równorzędnych, z klas sportowych, z mat-fizu, nawet laski z koła szachowego; wszystkie próbowały go usidlić. A Gurbin nie głupi człowiek był, niejedną tam w kącie podczas przerwy obracał. I nie był przy tym wcale napuszonym bufonem, choć pozbawiony manier i tego...no, dobrego wychowania. Wszystko to dlatego, że Gurbin nie był pozerem, a po prostu wolnym człowiekiem.

Piszę o nim z tego względu, że to właśnie dzięki jego wyobraźni i fascynacji muzyką, zająłem się zalążkami czegoś, co później nazwano rock and rollem i pokochałem Stany. Tak prawdziwie, jak się kocha tę jedyną. Jedni mówią na nią Ojczyzna, ci drudzy widzą w niej wyuzdaną dziwkę. Mniejsza. Chodzi oto, że kumpel nauczył mnie żyć dla siebie. A czy wspominałem już o Sekcie? No właśnie...

**** Sekta

Motherwall było starą wioską rybacką położoną nad brzegami Michigan. Dobrze patrząc, z brzegu dałoby radę zobaczyć słupy dymów unoszące się nad Detroit, a sprawny obserwator zauważyłby również, że okolica wokół wody nie jest tak wyludniona na jaką wyglądała jeszcze parę kilometrów przed brzegami jeziora; a samo Motherwall stanowi jedynie nic nie znaczący punkcik na mapie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. A jednak w mniemaniu mojej matki wiocha ta była wyjątkowa. Coś tam kiedyś mi tłumaczyła, plotła o swoim... „gorejącym z tęsknoty” sercu... gdzie tam jej mocniej bije, a gdzie nieco słabiej. Chrzaniła o duszy, jakby ją w ogóle miała! Ta jej dziwaczna religijność i jeszcze bardziej dziwaczny pogląd na rzeczywistość naprawdę mocno oddziaływały na ludzi, których wokół siebie gromadziła. Do takich na przykład zaliczałem się ja, Anthony i mój nieszczęsny ojciec - Fergus. Jak ten drugi skończył, już wiecie; a mój 'oryginalny' koniec gdzieś na pewno czekał w kącie... sam... sam jeden.

Pamiętam także, jak co niedziele nad ranem cichcem wymykała się z sypialni, taszcząc po schodach solidną, wojskową walizę ojca. Przed wyjściem najpierw starannie i z gustem wybierała sobie jeden z tych płaszczów wiszących w komórce pod schodami; potem do wybranego przypinała sobie jakiś medal czy cóś, nie wiem, w każdym bądź razie - błyszczało. Następnie przez dobre piętnaście minut gapiła się w lustro, co chwila wzdychając, coś tam sobie w międzyczasie poprawiając we włosach. Musicie wiedzieć, że miała cholernie gęste, czarne włosy. W ogóle była bardzo owłosiona, jak na kobietę.

Nie przeczę, to dziwne, że mam głowę do takich szczegółów, tym bardziej, że to wszystko było na długo przed śmiercią Fergusa, a jak wiadomo-w chwili jego śmierci byłem jeszcze na etapie szczania w łóżko. Swoją drogą, na te pampersy, czy cóś tam innego, matka nigdy nie wydawała forsy. No i lałem w to swoje cholerne łóżko. W ten sposób przynajmniej miałem co „z siebie wylewać”. Bida była, no niestety. Oszczędzało się na wszelkie możliwe sposoby. Nie uznacie za zbytnią dygresję i zboczenie z tematu, jeśli pokażę wam papiery tego gościa, który prowadził 'śledztwo' w sprawie śmierci Fergusa?

**** Clodeville, wiosna 1949 roku

Akta pułkownika Nollinsa.

Zdarzenie: śmierć majora Fergusa Timothy`ego na miejscu, najprawdopodobniej na skutek ran odniesionych w wyniku wybuchu ładunku(-ów) typu granat F-1. Najprawdopodobniej broń wbrew decyzjom rządu nie została zwrócona siłom lądowym wojska Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.

Opis miejsca zdarzenia: dom dwupiętrowy, drewniany; położony nieopodal Savannah, w niemal nienaruszonym stanie co mogłoby ewentualnie tłumaczyć;ciało znaleziono na parterze, identyfikacja dokonana na podstawie stopnia wojskowego i medalu honoru przyszytego do munduru, który to znajdował się na ciele ofiary.

-. Stan zwłok: rozległe obrażenia wewnętrzne; żadna z głównych części ciała nie przylegała do siebie w sposób naturalny. Biegli byli w stanie zidentyfikować tylko niespełna 20% procent ciała mężczyzny. 'Cudem ocalała' część korpusu z mundurem, na którym został znaleziony wspomniany wyżej medal i stopień żołnierski, przetrwała tylko dzięki wyjątkowemu położeniu ładunku. Jednakże również dzięki temu samemu wyjątkowemu ułożeniu ładunku, ok.80% masy ciała uległo całkowitej deformacji, pokrywając się np. licznymi poparzeniami czy wieloma metalowymi odłamkami, z racji rodzaju ładunku. Pomieszczenie, tj. przedsionek, z wieloma dowodami świadczącymi o braku udziału osób trzecich w tej tragedii. Po pierwsze (...), po trzecie warto nadmienić fakt, iż biegli na miejscu zdarzenia uznali, że głowa ofiary (...) została rozsadzona od wewnątrz, co potwierdza tezę, jakoby major Fergus Timothy próbował ów ładunek... połknąć. Jednakże nie uzasadniałoby to aż tak głębokiego uszkodzenia ciała; podejrzewa się więc, iż (...) ofiara poniosła obrażenia w wyniku dwóch ładunków tego samego rodzaju, 'odpalonych' niemal jednocześnie (...), w tym samym czasie, tj. najprawdopodobniej około godziny szóstej wieczorem. God Bless Him

****

Motherwall, koniec lipca 1955 roku

Zamieszkałem w chacie mojego wujostwa. Jak co roku zresztą. Cały dom obity był deskami, pomalowanymi białą farbą, która z biegiem lat zdążyła już solidnie wyblaknąć, tak że bywały miejsca, gdzie deski straciły 'swój' kolor albo gdzie w ogóle ich nie było lub utrzymywały się tylko na jednym wiekowym gwoździu. Weranda była jednak rzeczywiście zadbana. Sam fakt, że ktoś na takiej brudnej wiosce posiadał zadbaną werandę, że gówien psich ani rybich łbów nie sposób było tam znaleźć; wszystko to świadczyło o niebywałej 'przyzwoitości' rezydentów domostwa. Tak, Ciotka Cycera i jej mąż Ernie tworzyli całkiem zgraną parę. On – stary prosty rybak, ona- jeszcze starsza a z wykształcenia chyba sprzątaczka i z tego co pamiętam, była kuzynką mojej matki. Swego czasu musiała być naprawdę niezłą laską. Rybak nie głupi człowiek i wie dobrze, co dla niego najlepsze. Ale dzieciarów to nie mieli. I to mnie najbardziej zastanawiało. Kurde, cycata sprzątaczka; super włosy, twarz przepiękna, nogi pewnie też musiała mieć zgrabne, a tu co? Nico, cholera. Kto wie, może 'coś' tam łykała, Jędza; albo łykał on, Gawiedź; możliwe też, że któś mu kiedyś z buta fangą w jajca strzelił.... a mało było takich? To dziwne, ale zawsze gdy mamy przed sobą statystykę czy coś w tym stylu, jesteśmy pewni, że nie przypadnie nam los bycia tym jednym pechowcem na tysiąc lub milion. Unikamy statystyk, bo kłamią.

Gurbin mieszkał dwie przecznice dalej. Razem z rodzicami co roku wynajmował jeden z 'domków - składaków' w ośrodku „Słoneczny Aloes”. Ernie mówił, że ośrodek ten wybudowano po wojnie, jako kurort dla tych „najgorszych skurwieli, dziwkarzy i pijaków, jakie armia Stanów Zjednoczonych kiedykolwiek nosiła w swym łonie”. Do ośrodka trafiali weterani II WŚ, którzy na wojnie popisywali się nie tylko odwagą i bohaterstwem. Tak więc już chyba w '52r. 'kurort' zamknięto. E tam, zamknięto; po prostu armia przestała zjeżdżać i urządzać tam dzikie libacje nad brzegami jeziora. I tyle. Ich miejsce zajęli zwykli cywile, którzy z gównianych składaków budowali porządne domy, dobudowywali piętra, wstawiali nowe okna, wymieniali meble i boazerię; a na miejscu posterunku żandarmerii postawili wspólne WC dla mieszkańców ośrodka. Było jeszcze weselej niż za panowania wojska; jeszcze więcej alkoholu i durnych mieszkańców; jeszcze więcej dziwek i alfonsów; I Gdyby tak wakacyjną nocą paru urzędników zakradło się cichcem do miasteczka i sporządziło odpowiednie statystyki, wyszłoby im na to, że mieszkańcy Motherwall to w trzydziestu procentach prostytutki, a pozostałe siedemdziesią to klienci tych prostytutek. Unikamy statystyk, bo kłamią.

Ollars, chyba masz pecha, bo znowu dorwałem się do Twojego tekstu. Z powodów dla mnie nieodgadnionych (ale mogę czegoś nie wiedzieć z uwagi na krótki staż) jest to najstarsza „zerówka” w dziale weryfikacji. Nie jest długa, więc tak dla treningu przed zasłużonym odpoczynkiem popastwię się nad nią.
Aha, miotłę chcę – dam sąsiadce z góry, niech sobie franca polata.


Noce pod gwiazdami


”Noce w Nowym Jorku bywają naprawdę odjazdowe. I nie mam tu wcale na myśli takich zwyczajnych nocek, widzianych z okienka przy kominku u bogaczy, czy z okienka, przy jakimś tam 'grzejniku', u mniej bogatych bogaczy.”
No dobra, to o jakie noce chodzi, jeśli nie o te wymienione powyżej? Bo dalej jest wolta w kierunku uroków świata i noce już umykają. I czy noce u bogaczy są takie zupełnie zwykłe? A jeśli w taką noc przy kominku bogacze omawiają fuzję Google i Facebooka? Albo obstawiają wygraną/przegraną wynajętych zawodników, którzy przy kominku grają w ruską ruletkę?
„Gdy jest się bezdomnym, łatwiej dostrzec urok świata. Uwierzcie mi”.
Bardzo, bardzo ryzykowna teza. Nie wierzę. Mógłbyś napisać coś więcej, żeby mnie przekonać?
„No, niby taki srebrny, okrągły, ale tak to jest... zwykły; normalny. A wyobraziliście sobie kiedyś wakacyjne niebo bez niego?”
Może tak: No, niby jest srebrny, okrągły, ale bo ja wiem…zwykły, normalny. A wyobraziliście sobie kiedyś wakacyjne niebo nocą bez niego?
Noc jest ważna, niby to oczywiste, ale latem księżyc całkiem często pokazuje się w dzień, choć ja nie umiem powiedzieć, dlaczego.
„No właśnie. Albo... piękno w 'targanych wiatrem' dębach?”
Czemu akurat dębach? Nie drzewach? Cudzysłów sugeruje dystans, że niby cytat z poezji albo poetyckiej prozy. O to chodziło? Więc co jest tak pięknego w „targanych wiatrem dębach” czego nie widzi normalny człowiek a może dostrzec bezdomny?
„Nie wspomnę tu już o żarciu i jakim jest ono dla bezdomnych... skarbem”
Piękno można dostrzec w wykwintnie przyrządzonym daniu, trudno sobie wyobrazić bezdomnego nad medalionem z piersi przepiórki z kuleczkami foie gras i posypką z karmelizowanych w miodzie migdałów. Żarcie nie jest piękne. Jest, żeby je wp…lić.
„A już na pewno nie wspomnę o pieniądzach... i jakim są one dla bezdomnych... gównem”.
Dlaczego??? Bezdomny się brzydzi kasą? Czy tym, co kasa robi z tzw. normalnych ludzi?
Całe intro rozłazi się jak pochlastana brzytwą poduszka.
„A propos nocy. Najwygodniej jest spać nad metrem, to chyba oczywiste. Trochę kartonów, kolega przy boku, od czasu do czasu jakiś-tam-portfel przy wejściu, raz w roku skórzany Portfel, raz na dwa lata wypchany forsą jakiś-tam-portfel, no i wypchany forsą skórzany Portfel... raz na pięć lat, powiedzmy”.
Ale co? Portfel jest potrzebny do spania? Żeby sobie pod głowę podłożyć? Raz na pięć lat?
Przemyśl to, proszę, może jakiś łącznik, że nie chodzi o spanie, tylko o kaskę na mózgojeba, fajki, bułę i kaszankę?
Ale zdanie o portfelach jest fajne, żeby było fajniejsze Skórzany Portfel trzeba dużą literą.
„Tyle że z tym ostatnim to trzeba mieć naprawdę porządne szczęście. No i łapy stosunkowo silne, a nogi... sprawne.”
To zależy, czy kroi się śpiącego pijaka, grożąc kosą opróżnia kieszenie spóźnionego japiszona, „na wydrę” łapie portfel z wyciągniętej ręki nieuważnego podróżnego, czy przy pomocy żyletki w peronowym tłoku obrabia torebkę gadającej przez komórę blondynce. Wówczas zmieniają się wymagalne dla kończyn kwalifikacje.
”Noce w Nowym Jorku bywają naprawdę odjazdowe”.
Jaka jest funkcja refrenu o Nowym Jorku? Bo tutaj zderza się z Chicago i to jest niezręczne.
„Pamiętam, jak kiedyś byłem w odwiedzinach u kumpla w Chicago, miałem tam do załatwienie pewne sprawy z miejscowym dziennikiem. Chyba już coś wam o tym wspominałem, co nie? Kumpel mieszkał w starej chacie na przedmieściach Chicago”
Ostatnie Chicago niepotrzebne.
Nazywał się Gurbin, o ile mnie pamięć nie myli i był Irlandczykiem. Znałem go już za dzieciaka (gdy był dzieciakiem, stylizacja nie usprawiedliwia pojechania tak grubo) zawsze przyjeżdżał nad Michigan na wakacje. Tak jak i ja, choć on z matką, a ja bez. Jakaś różnica?” „Niewielka, prawda? Kto wtedy pamięta o rodzicach?”
Niewielka, no bo kto w wakacje przejmuje się starymi, nie?
Dom staje się jedynie hotelem i to darmowym... gorzej wygląda (jest!) z żarciem, no i obsługa też nie za dobra, ale jest gdzie spać. A to się liczy najbardziej. W wakacje.
’Gurbin był stosunkowo wolnym człowiekiem”.
Dodałbym np „Stosunkowo wolnym, bo całkowicie wolni ludzie to tylko miejska legenda”
„Nie przykładał więc większej wagi do swojego „wyglądu”, 'zapachu', czy opinii, jaka krąży na jego temat w dzielnicy. Miał brązowy pierz na łbie, oczy też nieciekawe... takie... zanadto brązowe, jak na mój gust; nogi jak patyki, a łapska jak u panienki”.
Nie pierz. Pierze albo perz. Wybieraj.
Łapska to ma kowal. Panienka ma łapki. Albo witki, skoro rzeczy dzieją się na dzielni.
„To trochę niefortunne porównanie, wiem. Ale zawsze gdy mi podawał te swoje lepkie rączki, nie wiedziałem do końca, czy zdawał sobie sprawę z tego, co przechowuje w tej swojej....”środkowej” kieszeni”.
Nie rozumiem. Znaczy chodzi o to, że uprawiał bilard kieszonkowy? Od tego ma się rączki lepkie tylko w wersji hard z zakończeniem. Ewentualnie po tygodniowym niemyciu. I kieszenie trzeba mieć dziurawe.
„Wiecie, Gurbin to taka uboższa wersja mafioso. Włochaty jak bestia, ale potulny jak panienka. Jednak mieszkał w Chicago; palił cygara, no i po ojcu odziedziczył ten zabójczy czarny kapelusz i garnitur; fakt ten sprawiał, że w liceum był bożyszczem dziewczyn. Wszystkie, dosłownie wszystkie, z klas równorzędnych, z klas sportowych, z mat-fizu, nawet laski z koła szachowego; wszystkie próbowały go usidlić. A Gurbin nie głupi człowiek był, niejedną tam w kącie podczas przerwy obracał. I nie był przy tym wcale napuszonym bufonem, choć pozbawiony manier i tego...no, dobrego wychowania. Wszystko to dlatego, że Gurbin nie był pozerem, a po prostu (stosunkowo!)wolnym człowiekiem.”
Weź się ogarnij…Na bycie młodą dziewczyną nie mam szans ze względu na wiek (jedna pani posłanka zaświadcza dowodnie, że pozostałe przeszkody można przezwyciężyć), mimo to nie sprawia mi trudności oświadczenie, że jako panienka w życiu nie dałbym się wyobracać facetowi, który jest obrośnięty jak małpa, śmierdzi na kilometr, ma nieciekawe oczy i lepkie ręce. Żeby nawet przemawiał heksametrem, nosił zajebisty gajer i był nie wiem jak wolny. Plizzz..
”Piszę o nim z tego względu, że to właśnie dzięki jego wyobraźni i fascynacji muzyką, zająłem się zalążkami czegoś, co później nazwano rock and rollem i pokochałem Stany. Tak prawdziwie, jak się kocha tę jedyną. Jedni mówią na nią Ojczyzna, ci drudzy widzą w niej wyuzdaną dziwkę. Mniejsza”.
Którzy drudzy? I dlaczego ta dziwka jest mniejsza?
„Chodzi oto, że kumpel (Gurbin?) nauczył mnie żyć dla siebie.”
”Motherwall było starą wioską rybacką położoną nad brzegami Michigan. Dobrze patrząc, z brzegu dałoby radę zobaczyć słupy dymów unoszące się nad Detroit, a sprawny obserwator zauważyłby również, że okolica wokół wody nie jest tak wyludniona na jaką wyglądała (jakby się wydawało!) jeszcze parę kilometrów przed brzegami jeziora; KROPKA. NOWE ZDANIE. (a) Samo Motherwall stanowi jedynie nic nie znaczący punkcik na mapie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. A jednak w mniemaniu mojej matki wiocha ta była wyjątkowa. Coś tam kiedyś mi tłumaczyła, plotła o swoim... „gorejącym z tęsknoty” sercu... gdzie tam jej mocniej bije, a gdzie nieco słabiej. Chrzaniła (Pieprzyła, chrzaniła jest…drętwe) o duszy, jakby ją w ogóle miała! Ta jej dziwaczna religijność i jeszcze bardziej dziwaczny pogląd na rzeczywistość naprawdę mocno oddziaływały na ludzi, których wokół siebie gromadziła. Do takich na przykład zaliczałem się ja, Anthony i mój nieszczęsny ojciec - Fergus. Jak ten drugi skończył, już wiecie; a mój 'oryginalny' koniec gdzieś na pewno czekał w kącie... sam... sam jeden”.
Nie do końca zrozumiałem ostatnie dwa zdania, ale może w kontekście da się to pojąć. Mimo to będzie zgrzytać, ale na poprawki redakcyjne nie mam już pary.
”Przed wyjściem najpierw starannie i z gustem wybierała sobie jeden z tych płaszczów (PŁASZCZY) wiszących w komórce pod schodami; potem do wybranego przypinała sobie jakiś medal czy cóś,(COŚ chyba, palec przytrzymał Alt, czy jak, bo na stylizację znowu za grubo) nie wiem, w każdym bądź razie – błyszczało”.
„W ogóle była bardzo owłosiona, jak na kobietę”.
Miała futro na klacie? Brodę i wąsy? Robiła w wesołym miasteczku jako podstawowa atrakcja?
Dobra, miała bujne uwłosienie pod pachami i okazałe futerko w kroku. Przecież możesz to wykorzystać dla charakterystyki bohatera – niepokoje dojrzewania i podglądanie napędzane hormonalnie usprawiedliwioną ciekawością, nie? I np. że matka przyłapała i co wtedy się stało z jej religijnością – wzięła górę, czy zaczęła się wdzięcznie prężyć przed synem, no worek możliwości. To się mogło stać już po śmierci Fergusa i wtedy czasowo będzie OK.
”Nie przeczę, to dziwne, że mam głowę do takich szczegółów, tym bardziej, że to wszystko było na długo przed śmiercią Fergusa, a jak wiadomo-w chwili jego śmierci byłem jeszcze na etapie szczania w łóżko. Swoją drogą, na te pampersy, czy cóś (JAK WYŻEJ) tam innego, matka nigdy nie wydawała forsy. No i lałem w to swoje cholerne łóżko. W ten sposób przynajmniej miałem co „z siebie wylewać”. Bida była, no niestety. Oszczędzało się na wszelkie możliwe sposoby.”
Zmiana kolejności, logika jakaś być musi. Czyli
Nie przeczę, to dziwne, że mam głowę do takich szczegółów, tym bardziej, że to wszystko było na długo przed śmiercią Fergusa, a jak wiadomo-w chwili jego śmierci byłem jeszcze na etapie szczania w łóżko. Swoją drogą, na te pampersy, czy coś tam innego, matka nigdy nie wydawała forsy. Bida była, no niestety. Oszczędzało się na wszelkie możliwe sposoby. No i lałem w to swoje cholerne łóżko.W ten sposób przynajmniej miałem co „z siebie wylewać”.
Ostatniego zdania nie chwytam. Ciemny jestem. Tak na 99,9%
”Zdarzenie: śmierć majora Fergusa Timothy`ego na miejscu, najprawdopodobniej na skutek ran odniesionych w wyniku wybuchu ładunku(-ów) typu granat F-1.”
Ja bym napisał tak:
Zdarzenie: śmierć majora Fergusa Timothy`ego na miejscu, najprawdopodobniej na skutek ran odniesionych w wyniku wybuchu ładunku wybuchowego/ładunków wybuchowych. Analiza miejsca zdarzenia, siły rażenia i pozostałości wskazuje na granat typu F-1.lub podobny”

„Najprawdopodobniej broń wbrew decyzjom rządu (DOWÓDZTWA) nie została zwrócona siłom lądowym wojska (ARMII) Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.
Opis miejsca zdarzenia: dom dwupiętrowy, drewniany; położony nieopodal Savannah, w niemal nienaruszonym stanie co mogłoby ewentualnie tłumaczyć; (CO????)
ciało znaleziono na parterze, identyfikacja dokonana na podstawie stopnia wojskowego i (M)medalu (H)honoru przyszytego do munduru, który to znajdował się na ciele ofiary.”
”-. Stan zwłok: rozległe obrażenia wewnętrzne; żadna z głównych części ciała nie przylegała do siebie w sposób naturalny. Biegli byli w stanie zidentyfikować tylko niespełna 20% procent ciała mężczyzny. 'Cudem ocalała' część korpusu z mundurem, na którym został znaleziony wspomniany wyżej medal i stopień żołnierski, przetrwała tylko dzięki wyjątkowemu położeniu ładunku.”
Jak wygląda identyfikacja 20% trupa? W raporcie nie ma cudów, to są akta urzędowe i sformułowania są suche i oficjalne. Czyli tak:
W stanie względnie nienaruszonym pozostało niespełna 20% ciała mężczyzny. Była to część korpusu z mundurem, na którym został znaleziony wspomniany wyżej medal i stopień żołnierski. Opisany stan zwłok możliwy był tylko dzięki wyjątkowemu położeniu ładunku wybuchowego.
„Jednakże również dzięki temu samemu wyjątkowemu ułożeniu ładunku, ok.80% masy ciała uległo całkowitej deformacji, pokrywając się np. licznymi poparzeniami czy wieloma metalowymi odłamkami, z racji rodzaju ładunku.”
Teraz: Biegli na miejscu zdarzeni uznali itd….wieczorem.
I dalej:
W pomieszczeniu tj przedsionku nie stwierdzono jakichkolwiek śladów świadczących o udziale osób trzecich w zdarzeniu .
Podpisano: Det. Lt Harry Conick   czy kogo tam jeszcze wymyślisz.
Pomieszczenie, tj. przedsionek, z wieloma dowodami świadczącymi o braku udziału osób trzecich w tej tragedii. Po pierwsze (...), po trzecie warto nadmienić fakt, iż biegli na miejscu zdarzenia uznali, że głowa ofiary (...) została rozsadzona od wewnątrz, co potwierdza tezę, jakoby major Fergus Timothy próbował ów ładunek... połknąć. Jednakże nie uzasadniałoby to aż tak głębokiego uszkodzenia ciała; podejrzewa się więc, iż (...) ofiara poniosła obrażenia w wyniku dwóch ładunków tego samego rodzaju, 'odpalonych' niemal jednocześnie (...), w tym samym czasie, tj. najprawdopodobniej około godziny szóstej wieczorem.
„ God Bless Him”
Jesteś pewien? W oficjalnych aktach ze śledztwa?
Czemu zrezygnowałeś z koncepcji połykania granatu? Jest cholernie zagadkowa!
”Zamieszkałem w chacie mojego wujostwa. Jak co roku zresztą”
Zamieszkałem w chacie mojego wujostwa, zresztą jak co roku.
„Cały dom obity był deskami, pomalowanymi białą farbą, która z biegiem lat zdążyła już solidnie wyblaknąć, tak że bywały miejsca, gdzie deski straciły 'swój' kolor albo gdzie w ogóle ich nie było lub utrzymywały się tylko na jednym wiekowym gwoździu.”
Cały dom obity był deskami, pomalowanymi białą farbą, która z biegiem lat zdążyła już solidnie wyblaknąć. Gdzieniegdzie straszyły dziury, bo tam desek nie było w ogóle, w kilku innych miejscach utrzymywały się tylko na jednym wiekowym gwoździu.
„Weranda była jednak rzeczywiście zadbana. Sam fakt, że ktoś na takiej brudnej wiosce posiadał TAK zadbaną werandę, że gówien psich (PSICH GÓWIEN) ani rybich łbów nie sposób było tam znaleźć; (wszystko to WYWALIĆ) świadczyło o niebywałej 'przyzwoitości' rezydentów domostwa”.
Coś się tak uparł na te apostrofy? W tym zdaniu jest ironia i nie potrzeba jej dodatkowo podkreślać.
„Tak, Ciotka Cycera i jej mąż Ernie tworzyli całkiem zgraną parę. On – stary prosty rybak, ona- jeszcze starsza a z wykształcenia chyba sprzątaczka i z tego co pamiętam, (była) kuzynk(ą)A mojej matki. Swego czasu musiała być naprawdę niezłą laską. Rybak nie głupi człowiek i wie dobrze, co dla niego najlepsze. Ale dzieciarów to nie mieli. I to mnie najbardziej zastanawiało. Kurde, cycata sprzątaczka; super włosy, twarz przepiękna, nogi pewnie też musiała mieć zgrabne, a tu co? Nico, cholera. Kto wie, może 'coś' tam łykała, Jędza; albo łykał on, Gawiedź; możliwe też, że któś mu kiedyś z buta fangą w jajca strzelił.... a mało było takich? To dziwne, ale zawsze gdy mamy przed sobą statystykę czy coś w tym stylu, jesteśmy pewni, że nie przypadnie nam los bycia tym jednym pechowcem na tysiąc lub milion. Unikamy statystyk, bo kłamią.”
OK, myśli dobre, wykonanie gorsze. Przecież ciotka nóg nie chowała więc po co czas przeszły? Z buta fangą w jajca to niby knajackie, ale ni w cholerę nie pasuje, taka stylizacja na siłę. Części tego akapitu też nie kumam.
Gurbin mieszkał dwie przecznice dalej. Razem z rodzicami co roku wynajmował jeden z 'domków - składaków' w ośrodku „Słoneczny Aloes”. Ernie mówił, że ośrodek ten wybudowano po wojnie, jako kurort dla tych „najgorszych skurwieli, dziwkarzy i pijaków, jakie armia Stanów Zjednoczonych kiedykolwiek nosiła w swym łonie”. Do ośrodka trafiali weterani II WŚ, którzy na wojnie popisywali się nie tylko odwagą i bohaterstwem. Tak więc już chyba w '52r. 'kurort' zamknięto. E tam, zamknięto; po prostu armia przestała zjeżdżać i urządzać tam dzikie libacje nad brzegami jeziora. I tyle. Ich miejsce zajęli zwykli cywile, którzy z gównianych składaków budowali porządne domy, dobudowywali piętra, wstawiali nowe okna, wymieniali meble i boazerię; a na miejscu posterunku żandarmerii postawili wspólne WC dla mieszkańców ośrodka. Było jeszcze weselej niż za panowania wojska; jeszcze więcej alkoholu i durnych mieszkańców; jeszcze więcej dziwek i alfonsów; I Gdyby tak wakacyjną nocą paru urzędników zakradło się cichcem do miasteczka i sporządziło odpowiednie statystyki, wyszłoby im na to, że mieszkańcy Motherwall to w trzydziestu procentach prostytutki, a W pozostałeYCH siedemdziesiĘCIUą to klienci tych prostytutek. Unikamy statystyk, bo kłamią.
Tym razem refren jest dobrze osadzony.
Mam tylko wątpliwości, no bo pomyśl, chałupy się remontuje, żeby na wakacje przyjeżdżać z rodzinami, doświadczenie podpowiada mi, że pijaństwo i posuwanie dziwek ma miejsce raczej po sezonie, kiedy faceci udają się do letniskowych rezydencji pod pretekstem łowienia ryb albo zabezpieczania łódek przed zimą. Albo przed sezonem, że niby trzeba wszystko przygotować na zasłużony urlop. Możesz to przemyśleć?

Miało być krótko, a skończyło się tak samo. Powinienem Cię uwielbiać za to, że dostarczasz materiał wyjątkowo łatwy do zaatakowania ironią i przekąsem. Tymczasem jestem coraz bardziej wk….urzony. Bo marnujesz potencjał. Bo – jeśli by to ode mnie zależało – wsadziłbym Ci nogi w betonowe buty, posadził przed kompem, karmił chlebem i wodą do czasu, aż wypłodziłbyś tekst uczciwie przemyślany i przyzwoicie zredagowany. Bo wiele osób zaglądających na to forum, a nawet pisujących tu, oddałoby rzeczy dla nich cenne za Twoją łatwość wymyślania fabuł tego typu. Bo to poniekąd obciach wrzucać na forum same brudnopisy.
Na tle standardu (nikogo nie obrażając) objawiającego się naprzemiennie w rycerzach z magicznymi mocami, albo osobnikami o swojsko brzmiących imionach typu Seth, Max, czy Flo ganiającymi po obcych planetach sfory wilkołaków z miotaczem grawitacyjnym Twoje pisanie wydaje mi się świeże i warte uwagi.
Jest klimat, w tle pobrzmiewa nutka melancholii, błąka się muzyka – może korzenny blues, może Sinatra, może Allman Brothers, czy Lynyrd Skynyrd.- nie wiem. Postaci (choć to tylko szkice) zapowiadają się ciekawie. I znowu intrygujące – jaki gobelin utkasz z tych nitek. Zrób to do cholery. Porządnie. Kilka osób na pewno na to czeka.


Weryfikacja zatwierdzona przez Adriannę

Naczytałam się tych fragmentów "Alabamy" sporo i tak się zastanawiam... Ty to masz gdzieś połączone? To tworzy jakąś spójną całość. Bo, czytając ten fragment, odniosłam wrażenie, że sporo rzeczy się powtarza (zwłaszcza to o Gurbinie) i ogólnie, że nie wiem, jak to wszystko miałoby się ze sobą ostatecznie komponować.

Ale to tak na marginesie.

Językową rozbiórkę tekstu zrobił porządnie Leszek. Ja nadmienię, że mi się czytało to średnio. Z jednej strony narrator (i autor) gawędzić umie, opowiadać umie, z drugiej strony trochę za dużo skakania po tematach, trochę za mało spójności i język miejscami nie gra.

Zdecydowanie nie podobał mi się ten fragment z aktami. Właśnie językowo. Tam narracja nie brzmi wiarygodnie. Wstawki o cudach, "pokrywaniu się na przykład"... Na to raczej nie ma miejsca w aktach.

Bohaterowie za to, chyba jak zwykle, zaciekawiają i stąd moje zainteresowanie, jak to wygląda w całości.
Tekst ma też klimat, który miejscami trochę ginie w języku, ale jednak jest plus minus spójny dla całego tekstu (tekstów).

Pozdrawiam,
Ada