- Już za późno, kiciu. Twój Lancelot może się tu nawet teleportować, ale i tak ja będę szybszy.

Facet wiedział, co mówi. Przebycie czterech mil przez dystrykt Dauthraten zajmie Jahuanowi jakieś dwadzieścia minut, a podcięcie gardła to czas rzędu mrugnięcia okiem. Sklamgneiar miał kolejny powód do szerokiego uśmiechu, który i tak gościł na jego twarzy.

- I co teraz zrobisz?! – wrzasnęła dziewczyna, opryskując mężczyznę śliną. Błysnęło światło odbite od jej zębów, gdy wyszczerzyła je niczym wściekły wilk. Grzywka opadła jej na twarz, włosy powłaziły do oczu i poprzyklejały się do mokrych policzków.

Sklamgneiar oparł natjal o ścianę i przeciągnął się, aż coś strzeliło mu w plecach. Westchnął z ulgą i poprawił okrągłe okulary na nosie.

- Jak to co? – odparł spokojnie. – Czekamy.

Przeciągnął się jeszcze raz, angażując każdy mięsień. Sprawiało mu to widoczną satysfakcję – wyglądał jak kocur, rozciągający się po drzemce. Pod koniec wyciągnął przed siebie ręce, wyłamując palce.

- Mamy mnóstwo czasu, kotku. Niech ta rycerzyna myśli sobie, że jest zupełnie inaczej. A teraz pozwól, że przygotuję się na pojedynek.

Odwrócił się od niej i podszedł do ściany pomieszczenia, przeskakując po drodze nad kałużami. Betonowa piwnica pod jednym z budynków w Dauthraten była w opłakanym stanie, jak cały dystrykt z resztą. Sufit w kilku miejscach świecił dziurami, przez które skapywała woda nieskończonego deszczu, tworząc zacieki wzdłuż ścian i małe jeziorka na posadzce. Poza mrugającą jarzeniówką owe wyrwy były jednak jedynym źródłem światła w pomieszczeniu, więc Leian nie narzekała na nie zbytnio.

Poza kablami pod sufitem i dwójką ludzi, piwnica była pusta. Wejście do niej znajdowało się naprzeciwko skrępowanej, oddalone od niej o jakieś dwa tuziny łokci. Sufit pomieszczenia podtrzymywały trzy kwadratowe kolumny, stojące w linii dzielącej salę na pół. Do jednej z nich przywiązana była Leian. Aby skrępować dziewczynę Sklamgneiar zużył kilku sążni kabla zerwanego z sufitu, odcinając jednocześnie pół tuzina jarzeniówek od źródła zasilania. Dla niego i tak było to obojętne - w ciemności widział jak kot, jeżeli nie lepiej, a poza tym nagie, betonowe ściany piwnicy nie były wdzięcznymi obiektami obserwacji.

Tymczasem mężczyzna zrzucił czarny płaszcz i zawiesił go na zaimprowizowanym wieszaku ze zwisających kabli. Stał przed nią w granatowych spodniach i obcisłej, białej bluzce. Na nogach miał modne, czarne buty z wysoką cholewą i stalowymi podeszwami. Teraz uwięziona mogła ujrzeć jego chude, kościste ciało o szerokich barkach i żylastych przedramionach. Kiedy ściągnął bluzkę, okazało się, że plotki mówiły prawdę.

Wzdłuż kręgosłupa biegł misternie wykrojony, pełen detali bliznuaż w kształcie powietrznego węża. Ktoś musiał go wycinać godzinami, a Sklamgneiar nie mógł w tym czasie nawet drgnąć. Dla takich szczegółów rysunku najmniejszy ruch byłby zabójczy, więc mężczyzna albo naćpał się skrangiem przed seansem, albo nie robił sobie nic z bólu, gdy artysta kroił skórę jego pleców rozpalonym skalpelem.

Kiedy odwrócił się do niej przodem, zobaczyła półksiężycowate blizny wielkości paznokcia na jego piersi. Szram rozmieszczonych jak łuski u ryby, w ukośnych rzędach, widniało kilka tuzinów. Były to pozostałości po operacji wczepienia dranalowych płytek pod skórę – całkiem rozsądny zabieg, któremu poddawał się każdy niepewny jutra. Dranalowe łuski działały jak kamizelka kuloodporna, były jednak o wiele lżejsze i bardziej bolesne przy zakładaniu. Idealny patent dla kogoś takiego jak Sklamgneiar.

Przeczesał włosy ręką – były na tyle krótkie, aby nie przeszkadzać mu w walce, ale też wystarczająco długie, by mógł je mierzwić, co wyraźnie lubił. Szare kosmyki sterczały we wszystkie strony jak kolce na grzbiecie yannarn.

Szybkim skokiem dopadł swego ostrza, chwycił je za rękojeść i odbił się od ściany. Poszybował w kierunku sufitu. Złapał wolną dłonią obluzowany kabel, biegnący wzdłuż stropu, jednocześnie wyrzucając nogi w przód. Odbił się stopami od sufitu, lekko i zgrabnie jak Latrehai. Prawdę mówiąc, prawdopodobnie był jednym z nich. W locie wykonał salto z cięciem i wylądował tuż obok Leian. Przebył ponad dziesięć łokci nie dotykając stopą ziemi.

Nieważne, co chce sobą pokazać, Jahuan i tak sobie z nim poradzi - pomyślała dziewczyna. Była przekonana o wyższości swego chłopaka nad Sklamgneiarem, tak samo jak w to, że następnego dnia będzie padać deszcz.

Tymczasem porywacz ćwiczył, skacząc po całej piwnicy. Wydawało się, że nie działała na niego grawitacja – bez problemu przebiegał krótkie dystanse po ścianach czy zawisał na suficie, czepiając się go szeroko rozwartymi, napiętymi palcami. Pewnie dlatego był tak przeraźliwie chudy – jego skóra opinała tylko sterczące kości i małe, acz twarde mięśnie. Rzadko kiedy dotykał podłogi, a jeśli już, to tylko po to, by zaraz później odbić się od niej i poszybować do najbliższej kolumny czy ściany. Od czasu do czasu wyprowadzał cięcie w pustkę, błyskawiczne i pewne.

W końcu, po kilku minutach miotania się po piwnicy, wylądował przewrotem na ziemi i oznajmił:

- Nie wiem jak twój kochaś, ale ja jestem gotowy na małe conieco.

Zagadnięta w odpowiedzi wlepiła tylko wzrok w jedną z kałuż, licząc apatycznie krople wpadające do niej w sobie tylko znanym rytmie. W oczekiwaniu na kolejną łezkę deszczu wzniosła spojrzenie do dziury w suficie, skąd skapywała woda. Nowa kropla rosła tam powoli, nabierając sił do finałowej szarży. Jeszcze wyżej widać było skraweczek nieba, wiecznie zaciągniętego szarymi chmurami.

Ciekawe, czy taka kropla boi się upadku. Jest taka mała, drobna i bezbronna, przywiązana do rzeczywistości. Kiedy rośnie, coś pociąga ją w milczącą otchłań, sama nawet nie wie co. I wtedy jest już za późno, bo spada, leci, wali się jej cały dotychczasowy obraz na świat. Tak jak inne przed nią, dąży do otchłani, pogrąża się w nią. Czy tego chce?

Nieważne, bo w połowie drogi rozcina ją natjal Sklamgneiara, tańczący w dłoni właściciela.

Wojownik z nudów wziął się za finezyjne ćwiczenia szermiercze, z rodzaju tych, których nigdy nie używa się w prawdziwej walce. Oparł rękojeść na nadgarstkach i kręcił ostrzem młynki, trzymając ją przed sobą. Broń była dopasowana specjalnie dla niego. I tak krótka klinga natjala została przycięta do tego stopnia, że jej długość równa była rękojeści. Całość miała nieco ponad łokieć, co bardzo mu odpowiadało, był bowiem zwolennikiem ostrzy lekkich, szybkich i poręcznych.

Spacerował po piwnicy, stukając obcasami do rytmu gwizdanej przez siebie melodii. Echo nagich ścian bawiło się dźwiękiem, splatając w muzyczny warkocz jednostajny szum deszczu, staccato pojedynczych kropli i pogwizdywanie Sklamgneiara.

Po kilku okrążeniach piwnicy stanął w wejściu do pomieszczenia, obrócił się doń plecami i wodził leniwie wzrokiem po ścianach. W jego palcach natjal wywijała zabójcze piruety, wydawałoby się niezależnie od woli mężczyzny, podczas gdy ten wyglądał na piekielnie zanudzonego.

- Twój kochaś się spóźnia. To naprawdę irytujące; mógłby przyjść punktualnie chociażby na swój pogrzeb – westchnął, a kąciki jego ust powędrowały do góry, tworząc szyderczy uśmiech. Leian wydyszała coś w odpowiedzi, jednak było to zbyt ciche, aby porywacz mógł ją zrozumieć. – Co tam mamroczesz? – spytał, podchodząc do dziewczyny. Nachylił się nad nią i powtórzył: - Co znowu? Słucham! – Natjal oparł się na jej obojczyku.

- Kabel… Za mocno ściska… - wydusiła z siebie, łapiąc z trudem powietrze. Istotnie, więzy wpijały się powoli w jej ciało. Węzeł samozaciskający, znany także jako splot złodzieja tchu, zdawał egzamin celująco. – Nie mogę… nabrać… - ciągnęła ostatkiem sił.

- A właśnie że możesz i te słowa są tego dowodem! – parsknął. – Podziękuj Jahuanowi za jego punktualność, dziecinko.

Leian nie mogła spełnić nakazu porywacza, bo zemdlała zaraz po swoich ostatnich słowach. Twarz Sklamgneiara przed jej oczyma zamazała się, jakby patrzyła na nią przez zaparowaną szybę, po czym ogarnęła ją ciemność.

Mężczyzna uśmiechnął się do swoich myśli.

Lubię fantastykę. Nie żebym przepadła i nocą w ramach bezsenności, pochłaniała coraz to nowsze tomy danej tematyki. Gorzej spawa ma się z gatunkiem zwanym s-f. Nie potrafię przebrnąć przez te neologizmy nowoczesnej technologi i naukowych odkryć. Ponieważ jest już późno dopatrzyłam się tylko kilku uchybień, pomijając te w których gubisz przecinki

Prawdę mówiąc, prawdopodobnie był jednym z nich.

Nie brzmi to najlepiej.

Rzadko kiedy dotykał podłogi, a jeśli już, to tylko po to, by zaraz później odbić się

To w końcu, zaraz czy później?

Nie wiem jak twój kochaś, ale ja jestem gotowy na małe conieco

co nieco

Istotnie, więzy wpijały się powoli w jej ciało.

wpinały lub wbijały - jak tam wolisz





To tyle. Kilka zdań ma złą składnie, ale o tym przy następnej okazji.

Ogólnie plus za połączenie w dość umiejętny sposób tych dwóch gatunków. Wielkie dzięki, że akcja nie ma miejsca na statku kosmicznym czy w odległej galaktyce. Takie to stereotypowe i zazwyczaj s-f kojarzy mi się tylko i wyłącznie z tym.

Lubię styl w jakim piszesz. Ciężko stwierdzić dlaczego. Pomijając te nowoczesne frazy, tworzysz w prosty sposób, a to do mnie trafia. Troszkę nużące jest czytać o tych wszystkich przygotowaniach, niemniej wciągnęło mnie. Czekam na ciąg dalszy, póki co skorzystam z mojej bujnej wyobraźni



Dobranoc.

wpinały lub wbijały - jak tam wolisz

A dlaczego nie "wpijały"?



Dzięki za komentarz. Tak przy okazji, te "naukowe nazwy" to wytwory mojej wyobraźni, np. dranal jest luźno wzorowany na kevlarze, ale w świecie rzeczywistym nie istnieje (chyba że w bunkrach Pentagonu).



Co do odległych galaktyk i space-shipów, to muszę przyznać, że mi sf też kojarzy się głównie z nimi. Ech, te stereotypy... Dopiero teraz zorientowałem się, że tekst jest czymś w rodzaju URBAN FANTASY, więc przepraszam za pomyłkę.

Dopiero teraz zorientowałem się, że tekst jest czymś w rodzaju URBAN FANTASY, więc przepraszam za pomyłkę.

Nie wiem czy pomyłkę, fragment mi urban fantasy nie przypomina, prędzej właśnie s-f, techno fantasy. Może dalej jest inaczej.



No właśnie. Dalej. Co dalej? ;P



Bo zaprezentowany fragment... Jest fragmentem. Coś błyszczy, ciekawi. Plus:

- za to, że wrzucasz czytelnika w wir wydarzeń bez żadnych wyjaśnień, od razu wpychasz go w Twoją wizję;

- za to, że Sklamgneiar (swoją drogą, jak upiornie sadystyczną radość sprawiło Ci wstawienie takiego łamacza języków do opowiadania? ) przygotowuje się do walki, rozgrzewa się itp.; niby szczegół ale cieszy;

- za niezły, zajmujący styl;

- za dobre dialogi.



Minus:

- za trochę potknięć, które m.in. wymieniła Raxe + inne jak np.:

Była przekonana o wyższości swego chłopaka nad Sklamgneiarem, tak samo jak w to, że następnego dnia będzie padać deszcz.

Chyba w początkowym zamyśle chciałeś - albo napisałeś - "Wierzyła w wyższość(...)"

Błysnęło światło odbite od jej zębów, gdy wyszczerzyła

je

niczym wściekły wilk. Grzywka opadła jej na twarz

Wejście do niej znajdowało się naprzeciwko skrępowanej, oddalone od niej o jakieś dwa tuziny łokci.

Poza tym za pierwszym razem nie mogłem się połapać osotuchozi.

Ciekawe, czy taka kropla boi się upadku. Jest taka mała

- za mnogoś nazw, którymi zasypujesz czytelnika na samym początku, może zirytować (np. Raxe ); mnie irytowało, dopiero po przeczytaniu przeszło. No i ten Sklamgneiar czy Dauthraten... Brałeś pierwszy zlepek liter, którzy przyszedł Ci do głowy? ;D



Natomiast same znaczenia tych słów dosyć ciekawe, te wszystkie łuski, bliznuaże kojarzyły się z Yuuzhan Vongami. Z początku nie podobał mi się akapit o kropli, ale później stwierdziłem, że jego inność i bezpośrednie połączenie z tekstem w postaci szermierczych popisów Sklamgneiara działa na korzyść. Generalnie o fabule nie można za wiele powiedzieć, zapowiada się nieźle, co będzie? Się okaże. Narazie się podoba się.



Pozdrawiam.

Nie wiem, co mam myśleć o tym tekście, rzeczywiście jest w nim coś, co może się podobać, ale miejscami denerwuje. O fabule za wiele powiedzieć nie można. Sporo błędów - oprócz tych wymienionych przez innych pragnę zwrócić uwagę na:

zużył kilku sążni kabla

kilka sążni



zawiesił go na zaimprowizowanym wieszaku ze zwisających kabli.

lepiej będzie brzmiało jak napiszesz na prowizorycznym wieszaku

po operacji wczepienia dranalowych płytek pod skórę –

wczepić — wczepiać «wbić w coś palce, pazury, kolce, korzenie itp.»

wszczepić — wszczepiać

2. «wprowadzić do organizmu jakąś substancję przez nakłuty lub nadcięty naskórek»

3. «wprowadzić do organizmu tkanki, narząd lub protezę w celu zastąpienia nimi uszkodzonych lub usuniętych tkanek lub narządów; też: wprowadzić urządzenie pobudzające pracę uszkodzonego narządu»

wydaje mi się, że raczej chodziło ci o operację wszczepienia, prawda?

wali się jej cały dotychczasowy obraz na świat.

co to jest obraz na świat?

wiem co to jest obraz świata, i spojrzenie na świat - bez kontaminacji proszę bardzo



Ogólnie chyba mi się podoba, ale radzę popracować nad tym tekstem.



pozdrawiam

Fajna scena.

Chociaż "odbijanie się od ścian" brzmi nieco komicznie. To Flubber, czy popisówka zajebistego wojownika? łapię, akrobatyczny styl walki. Ale przecież i samurajowie nie należeli do powolnych i niezręcznych - a ich trening, czy przygotowanie do walki to na przykład proste uderzanie ostrzem w jeden punkt, do znudzenia. Kto widział jakikolwiek stary samurajski film - ten wie.



No, ale może taki urok Sklamgneiara, albo jego rasy.



Troszkę na początku za mocno przysoliłeś nazwami. Trzy skomplikowane imiona/nazwy w jednym akapicie, na samym początku to nieco za dużo.



Niezgorsze dialogi. Choć z ich charakteru wynika że "ten zły" to głupiec, i że w następnej scenie zginie marnie.



- Ha ha! Możesz oddychać! Bo skoro to powiedziałaś, to znaczy że możesz! Ha ha ha, ha ha, ha ha! Bo gdybyś nie mogła oddychać, to byś nic nie mówiła, tylko zemdlała! Ha ha! Człowiek nie może mówić bez powietrza!

[Dziewczyna mdleje]

- Ha ha ha, ha ha, ha ha! O kurczę, a jednak! Ha ha!



Nie czepiam się, serio.



Generalnie tekst jest bardzo bardzo, nieco egzotyczny, ciekawy. I, jak mówiłem, niezłe otwarcie, choć ten zły mógłby być nieco... Mądrzejszy. I mniej się popisywać. Powinien... powinien... O! Sprawiać wrażenie powinien. Darth Vader. Wchodzi, i już wiemy, że to podły, straszliwy skurwysyn. Potężny. Nie musi odbijać się od ścian, żeby to pokazać.



I podobnie jak poprzednik, dodam, że tekst się urywa. Prosimy o jeszcze. Jakieś zakończenie. Zamknij tą scenę.