Latest post of the previous page:

Fajne, podobało mi się, bo dawno nie czytałam czegoś tak gładko napisanego, aczkolwiek musisz mniej ściągać z Sienkiewicza. Podrabianie narracji to nie jest (wg mnie) nic złego, bo stylu opatentować nie można, ale takie inspirowanie się jak w przypadku wstępu do Ogniem i Mieczem może trącać plagiatem. Na twoim miejscu napisałabym całą powieść w tym klimacie. Chętnie kupię.

tumi1 pisze: Jadący na przedzie Zabrajski zerknął z mieszaniną powagi i rozbawienia na przygaszonego nagle chłopaka. Po chwili zastanowienia uniósł nieco lejce, zwolnił chód konia i zrównał się z Piechowiczem i Wieszczkiem.
- O, rotmistrz się obudził! Wiedziałem, swój chłop, o chędożeniu usłyszy to zaraz..
- Dałbyś pokój chłopakowi – powiedział Szabraj, sięgając leniwie po prawie pusty już bukłak z wodą. – Całą drogę mu życie uprzykrzasz. Jeszcze trochę i gotów pomyśleć, że go nie chcemy z nami.
- Bo żartujemy? Szabraju, sztywny jesteś dzisiaj jakby ci kto kij w gardło wsadził.

Mówiłam o lukach w prezentacji - popatrz - nie kojarzy czytelnik Zabrajskiego z Szabrajem, musilałam grzebać, zeby ustalić kto to jest Szabraj.

tumi1 pisze: - Żeniaczka. Borna wydaje swoją Zosieńkę za Jeremkę Krzeszukę. A piękna to dziewczyna! Piękna! Jak jej matka, nieboszczka, niech jej Panienka świeci…
- A chlebem i solą w domu swoim raczy – dokończył Zabrajski, kończąc krótką modlitwę i kręcąc koło na piersi. – Wybaczcie moje zdziwienie, gospodarzu, ale wesele… Nie pamiętam, kiedy byłem na ostatnim.

A tu skojarzenie idzie dziwnym tropem: w rozdziale drugim długi czas nie ma info, że kobieta ma na imię Kornelia. Myślałam, ze to owa Zośka.

tumi1 pisze: Jadący na przedzie Zabrajski zerknął z mieszaniną powagi i rozbawienia na przygaszonego nagle chłopaka. Po chwili zastanowienia uniósł nieco lejce, zwolnił chód konia i zrównał się z Piechowiczem i Wieszczkiem.
- O, rotmistrz się obudził! Wiedziałem, swój chłop, o chędożeniu usłyszy to zaraz..
- Dałbyś pokój chłopakowi – powiedział Szabraj, sięgając leniwie po prawie pusty już bukłak z wodą. – Całą drogę mu życie uprzykrzasz. Jeszcze trochę i gotów pomyśleć, że go nie chcemy z nami.
- Bo żartujemy? Szabraju, sztywny jesteś dzisiaj jakby ci kto kij w gardło wsadził.

Mówiłam o lukach w prezentacji - popatrz - nie kojarzy czytelnik Zabrajskiego z Szabrajem, musilałam grzebać, zeby ustalić kto to jest Szabraj.

tumi1 pisze: - Żeniaczka. Borna wydaje swoją Zosieńkę za Jeremkę Krzeszukę. A piękna to dziewczyna! Piękna! Jak jej matka, nieboszczka, niech jej Panienka świeci…
- A chlebem i solą w domu swoim raczy – dokończył Zabrajski, kończąc krótką modlitwę i kręcąc koło na piersi. – Wybaczcie moje zdziwienie, gospodarzu, ale wesele… Nie pamiętam, kiedy byłem na ostatnim.

A tu skojarzenie idzie dziwnym tropem: w rozdziale drugim długi czas nie ma info, że kobieta ma na imię Kornelia. Myślałam, ze to owa Zośka.

Czarna Nina pisze: Na twoim miejscu napisałabym całą powieść w tym klimacie. Chętnie kupię.

Chyba w końcu na tym stanie Kto wie, może już za miesiąc pojawi się mój dzienniczek na weryfikatorium?

Natomiast co do samych prezentacji, to faktycznie dziwnie to wygląda miejscami, zwłaszcza we fragmencie z Zośką. Pisałem kiedyś alternatywny wstęp do tego tekstu i tam wyraźnie zaznaczyłem, że opowiadanie będzie o Samuelu Zabrajskim zwanym Szabrajem - może więc tędy droga?

Co do Kornelii to chciałem, żeby długo czytelnik nie wiedział co to za kobieta, co to za postać; zbudować wokół tej osoby aurę tajemniczości, ale jednocześnie zaznaczyć, że wywiera osobliwy wpływ na Szabraja.

To jest po prostu bardzo, bardzo dobre. Żeby się nie rozpisywać, jeśli porównują Cię do Sienkiewicza i Sapkowskiego to nie masz się o co martwić. Me gusta! Pozdrawiam.

Słuchajcie, dzięki wszystkim za odzew! Póki co kończę jeszcze jedno opowiadanie, które mam nadzieję zobaczyć wkrótce drukiem, ale do Szabraja na pewno wrócę. Raz, żeby dokończyć to opowiadanie, dwa - kurde, zawsze chciałem napisać fantastykę, a teraz wreszcie mam świat, który jest w pełni mój i, jako tako, hula.