Mam odwieczny problem - zawsze gdy tworzę bohaterów to od mówienia sobie "wybierz coś prostego" zawsze kończy się odwrotnie
Stworzyłam przypadkowo bohaterkę, do której postanowiłam stworzyć historię, w której główny motyw to walka, więzi rodzinne i przyjacielskie, oraz rozwój emocjonalny + specyficzne style walki, w których role odgrywa natura. Gdy już sobie wymyśliłam to pojawił się właśnie ten odwieczny problem. Skończyło się na tym, że jej nazwisko rodowe to Tacea (
). Nazwa ta wzięła się od skróconej nazwy naukowej rośliny cisu. Roślinka ta towarzyszy mi od dziecka, przypomina dom i lata młodości, zawsze mnie intrygowała. Więc stwierdziłam, idealne. No i wyszedł taki potworek. W głowie mam takie "no przecież nie nazwę ją Cis!". Zbyt polsko. Nie żebym się wstydziła, wolę bardziej mixy nazwisk i imion, rzadko podoba mi się oryginał.Czy ja nie przesadziłam? Wiem, że to moje, ale często słyszę od osób, które chwytają się za moje twory, że coś brzmi przekombinowanie i często nie potrafią ich przeczytać na głos. Stąd moje pytanie - czy zostać przy tej nazwie, a może rzeczywiście sobie utrudniam? Nawet gdy tłumaczę skąd dana nazwa to otrzymuję odpowiedź w postaci skrzywionej miny.
Co sądzicie o takich doborach imion i nazwisk? Czy warto wymyślać tak dziwne nazwy w wymyślonym świecie? Dodatkowo ta historia ma być skierowana w kierunku dzieci, a później nastolatków. Więc tym bardziej uważam, że taka nazwa może być skomplikowana. Ale to nie Harry Potter, gdzie historia jest w naszym świecie, tylko wymyślona.
Jak myślicie? Tylko proszę, nie podawajcie przykładów. Wolę sama dotrzeć do tego idealnego nazwiska.
Czasem tylko trzeba dłużej kombinować.
nie chcę innych, bo chcę utrzymać taką słowiańskość mojej książce. I tu pies pogrzebany 
