tomek3000xxl pisze:
Nigdy nie odważyłbym sie udzielać porad na jakiś temat nie mając o tym pojęcia.

Wolha.Redna pisze: Ok, to w takim razie mały wykład.
W obrazie schizofrenii mamy objawy pozytywne i negatywne. Objawy pozytywne, wbrew mylącej nazwie, nie są czymś fajnym tylko czymś niejako "dodanym" (znak +) do tego, co ma człowiek tzw. zdrowy. Przykładem objawów pozytywnych są wspomniane wyżej urojenia a także omamy (z którymi w poście wyżej pomylono urojenia, ale to za chwilę). Jeśli chodzi o objawy negatywne, są to objawy, które niejako ujmują (znak -) pewne cechy czy zachowania, które ma człowiek tzw. zdrowy. Do objawów negatywnych możemy zaliczyć np. zubożenie motywacji, zubożenie mowy, brak chęci działania, brak chęci nawiązywania kontaktu itd.
Teraz co do omamów i urojeń, czym się różnią i czego mogą dotyczyć. W poście wyżej wspomniane zostały "wizje", czyli rozumiem, że chodzi o sytuacje, kiedy człowiek widzi, słyszy i czuje coś, czego nie dostrzega nikt oprócz niego. Takie sytuacje to nie są urojenia, lecz omamy. Człowiek może widzieć np. diabła stojącego w kącie albo słyszeć głos, który może identyfikować jako dochodzący np. z sąsiedniego bloku (halucynacje słuchowe) albo z własnej głowy, ale rozumiane jako obce (pseudohalucynacje). Takie omamy można mieć bardzo różne, często spotyka się słuchowe, często są to głosy. To bywa bardzo niebezpieczne, bo głosy mogą namawiać np. do zabicia się albo wyzywać osobę. Omamy są o tyle "wdzięczne", że poddają się leczeniu farmakologicznemu (na ogół), a jeśli nie, to osoba może zachować wobec nich krytycyzm, np. dotknąć przedmiotu, żeby sprawdzić, czy on tam rzeczywiście jest albo zapytać kogoś obok, czy też słyszy ten głos.
Urojenia natomiast są to przekonania. Trudniej poddają się leczeniu. Urojenia mogą być różne: prześladowcze (że śledzi mnie ufo), zdrady (zespół Otella), hipochondryczne, ksobne (wszyscy mnie obserwują, wszyscy na mnie patrzą, wszyscy o mnie mówią). Zdarzają się urojenia takie, że osoba jest przekonana, że jej ciało gnije albo że zamienia się w osobę przeciwnej płci. Bywają bardzo trudne dla otoczenia, dziwaczne i niebezpieczne dla samej osoby, np. że rodzina wokół mnie to tak naprawdę nie rodzina, tylko przebrani agenci albo że się potrafi latać albo że kosmici wszepili w rękę nadajnik (i wtedy osoba się okalecza, żeby ten nadajnik wydobyć). Ogólnie, urojenia pt. "coś mnie śledzi, jest spisek" (może spiskować jedna osoba, rząd, anieli w niebie lub lekarze wraz z sędzią) nazywa się paranoidalnymi. Warto odróżnić urojenia paranoidalne od osobowości paranoicznej. W osobowości paranoicznej urojenia są spójne, logiczne i na pewnym poziomie łatwe do zrozumienia, jakoś powiązane ze światem, np. że CIA nas śledzi z satelitów. Poza tym osoba funkcjonuje w miarę normalnie. Ale gdy CIA śledzi nas z satelitów ukrytych w grzybach, sprzedawanych na targu, a w dodatku promieniowanie przenika do głowy i dlatego trzeba nosić torebkę foliową dla ochrony - no to już są urojenia paranoidalne.
Powodzenia

Jim Skalniak pisze:To bardzo ryzykowny temat przewodni, jeśli nie ma się o nim pojęcia. Dlaczego? Po pierwsze delikatny, w sensie społecznej wagi (sam nie wierzę, że się na to powołuję...!), po drugie wymagający uporządkowanej i ścisłej wiedzy - z jednym z tych dwóch warunków dałoby się jakoś uporać, ale oba na raz... - tylko dla najdzielniejszych.
Czy to znaczy, że nie można go poruszać? Przeciwnie - nawet trzeba, tylko to musi być naprawdę przemyślane. Mały wykład, jakiego udzieliła kol. Wolha.Redna - przypuszczam, że bardzo dobry - powinien być tylko takim "wprowadzeniem do wprowadzenia". Dobrze byłoby się zapoznać, najlepiej bliżej, z kimś, kto albo na schizofrenię cierpi albo zajmuje się pacjentami na nią cierpiącymi.
Po prostu jak się nie ma pojęcia, to łatwo się na temacie chorób "przejechać", czego głupim, ale świeżym przykładem mogą być nieudane spoty z hasłem "Nie świruj, idź na wybory". Ano, to już nie czasy Cervantesa, kiedy sceny pobicia pomylonego starca wywoływały radochę z chochotami, teraz to trzeba tak empatycznie...