Latest post of the previous page:

Notopsz.
To powiedz jeszcze, Macieju, czy istnieje paralela do tak zwanej "poważnej" twórczości? Innymi słowy, czy strategie pisania tego typu wprawki można przełożyć na napisanie książki? I będzie działało podobnie?
Znaczy jasne i oczywiste jest przełożenie w przypadku literatury hmmm... rozrywkowej, eskapistycznej, opartej na sile fabuły. A co z tą bardziej subtelną? Odważyłbyś się awansować analizę ćwiczenia do roli reguły?

Aha. Twoje uznanie (ha! wydawca! polonista! wykładowca! tego... intelektualista!) w zupełności i całkowicie wyczerpuje (z mojej strony) temat przyobiecanej nagrody :-)

Nie mogę wręcz uwierzyć, że to ja zaskarbiłam sobie uznanie fachowca. Jestem przeszczęśliwa, bo to ewenement w moim życiu i miłe zakończenie dnia. Dziękuję, jest to dla mnie wystarczającą satysfakcją. Jako triumfatorka pragnę z tego miejsca podziękować także rodzinie, która mnie wspiera, przyjaciołom i sąsiadom. Lecę w poduchy pomarzyć o naprawianiu świata i ocalaniu ginących gatunków uskrzydlona niniejszym sukcesem

Jak zwykle się spóźniłam, ale co tam. Skoro i tak napisałam, to wrzucam. Super ćwiczenie!

W tę:

- Apokalipsa! - bąknęła ciotka Dorota. Echogram faktycznie głosił "hak i jętka".
- Kolonoskopia. - Lekarz łypnął mimochodem na opis. - Pani rybka się topi.
Uchwycił wędkę zagłady.


I nazad:

- Zarazo! - Wacław uderzył twarogiem swojego ratlerka.
Pies-obibok nie mruknął.
- Łajzo lapidarna! Krótki jamniku!
- Ignorant! - huknął groźnie farfocel elbląski. - Dla chama będzie aśrama!

Zwodzisia Trąbisia pisze:Jako triumfatorka pragnę z tego miejsca podziękować także rodzinie, która mnie wspiera, przyjaciołom i sąsiadom. Lecę w poduchy pomarzyć o naprawianiu świata i ocalaniu ginących gatunków uskrzydlona niniejszym sukcesem

Hej, a buziak dla pokonanych konkurentów?

Leszek Pipka pisze: To powiedz jeszcze, Macieju, czy istnieje paralela do tak zwanej "poważnej" twórczości? Innymi słowy, czy strategie pisania tego typu wprawki można przełożyć na napisanie książki? I będzie działało podobnie?

Prawdę mówiąc - to właśnie chciałem sprawdzić

Według mnie istnieje, ale to tylko moje przypuszczenie, poparte trochę doświadczeniem w pisaniu i pracy z innymi autorami.

Leszek Pipka pisze: Znaczy jasne i oczywiste jest przełożenie w przypadku literatury hmmm... rozrywkowej, eskapistycznej, opartej na sile fabuły.

Tak, prawdopodobnie w tym zakresie to się sprawdza najlepiej. Ja na uczelni robiłem takie mini-badania na tekstach marketingowych i analizowałem razem ze studentami proces twórczy w tym przypadku; a tu dochodziły jeszcze dodatkowe ograniczenia, których przy tym ćwiczeniu nie zawarłem - ale dla przykładu powiedzmy, że opowiadanie miałoby koniecznie rozgrywa się na żaglowcu, albo bohater musiałby mieć na imię Ksawery.

Leszek Pipka pisze: A co z tą bardziej subtelną? Odważyłbyś się awansować analizę ćwiczenia do roli reguły?

Nie po dwakroć - po pierwsze to zbyt skromny materiał (choć bardzo ciekaw jestem Waszych wrażeń i refleksji dotyczących tego, jak pracowaliście nad swoimi tekstami), a po drugie dlatego, że sztuki opisywać w ten sposób niepodobna...

Leszek Pipka pisze: Twoje uznanie (ha! wydawca! polonista! wykładowca! tego... intelektualista!) w zupełności i całkowicie wyczerpuje (z mojej strony) temat przyobiecanej nagrody

To jeszcze dwa zdania o Twoim tekście - przede wszystkim zawiera on wyraźną puentę i stanowi konstrukcję zamkniętą, praktycznie jako jedyny z prezentowanych tutaj. Po drugie - skorzystanie z nazw własnych jest naprawdę dobrym rozwiązaniem, na które nie każdy wpada, a które bardzo pomaga podczas wykonywania tego ćwiczenia.

Zwodzisia Trąbisia pisze: Nie mogę wręcz uwierzyć, że to ja zaskarbiłam sobie uznanie fachowca. Jestem przeszczęśliwa, bo to ewenement w moim życiu i miłe zakończenie dnia. Dziękuję, jest to dla mnie wystarczającą satysfakcją.

Ujęła mnie w tej realizacji przede wszystkim forma. Jednym z założeń ćwiczenia, o którym nie wspomniałem specjalnie, jest zbliżenie się w wypowiedzi jak najbardziej do języka potocznego (bądź literackiego), napisanie tekstu w taki sposób, aby na pierwszy rzut oka nie było widać głównego ograniczenia i Twój tekst to zadanie spełnił najlepiej (według mojej skromnej opinii oczywiście).

Jeszcze raz podziękowania wielkie dla wszystkich, a jeśli jeszcze chcielibyście się podzielić ze mną i napisać, jak pisaliście swoje teksy - to byłbym przeszczęśliwy.

Moje pozakonkursowe refleksje są następujące.

Wypisałam sobie po kolei wszystkie litery alfabetu, których chciałam użyć. W obydwu wersjach. Bo inaczej pewnie bym za każdym razem musiała sobie powtarzać alfabet, żeby wiedzieć, jaka litera jest kolejna.

W wersji od a do z zaczęłam od pierwszego słowa, które wpadło mi do głowy. I jakoś tak wpadło mi z takim impetem, że zamieniło się w wykrzyknienie i kwestię dialogową. Nie wiedziałam o czym będę pisać aż do litery "g" i dopiero przy "h", "i" i "j" wiedziałam, w którą stronę mam iść. I jakoś popłynęło. Chyba nawet wpisałam pojedyncze słowa z zakończenia zanim doszłam do połowy. Oczywiście potem je zmieniłam trochę, ale człon główny pozostał ten sam. Czyli metoda uzupełniania: początek, koniec, środek, szlifowanie końca.

W odwrotną stronę było mi jakoś trudniej (zmęczenie?). Nie chciałam zaczynać od dialogu, a od opisu, tak dla odmiany. I tu mi tekst siadł po pierwszym zdaniu, gdzieś w okolicach "o" czy "n". I próbowałam go ułożyć chyba z pół godziny, ale w końcu się poddałam, bo brakowało mi słów i pomysłu jak to zakończyć. Ba! Wzięłam nawet słownik (byłam za leniwa, by szukać słownika języka polskiego, więc posiłkowałam się polsko-francuskim) i przeglądałam po kolei hasła z danej litery. Na próżno. (Swoją drogą słowniki książkowe, drukowane to w takiej chwili błogosławieństwo. Elektroniczne przegrywają.)
Jednak chcąc sobie poradzić jakoś z zadaniem mimo wszystko, skorzystałam z metody, której użyłam za pierwszym razem, czyli dialogu i wejścia w świat bohaterów od razu. Zakończenie było trochę tricky, bo chciałam zarymować (słownik rymów poszedł w ruch). Ale chyba jakoś się udało.

Ja bardzo lubię ograniczenia, bo wtedy wiem, co i jak mam pisać. I chyba wniosek dla mnie, żeby sobie takich ograniczeń wymyślać jak najwięcej przy pisaniu czegoś większego. A najlepsze dla mnie są ograniczenia formalne, które w swoim ograniczeniu pozwalają, mimo wszystko, na swobodę formalną(!) - tak jak tutaj: mimo ograniczenia alfabetycznego wciąż miałam swobodę w organizowaniu tekstu nie tylko od strony formy, ale i treści.

IMO na pisanie jako takie nie ma to specjalnego wpływu, ale kształci coś, co można nazwać sprawnością językową.

Czym jest "sprawność" językowa?

Walcie po łbach aż zatrzeszczy...

Gruszka pisze: Czym jest "sprawność" językowa?

...by odpowiednie dać rzeczy słowo

Navajero pisze: IMO na pisanie jako takie nie ma to specjalnego wpływu, ale kształci coś, co można nazwać sprawnością językową.

Tak, oczywiście, to jest taka raczej zabawa i nawet pisząc takiego jednego "maćka" dziennie nie dojdziemy do tego, aby po miesiącach ćwiczeń dać sobie radę z powieścią. Ale można trochę wprawy nabyć, a patrząc na sprawę ćwiczenia szerzej - nabrać trochę nawyków, takich jak planowanie niekoniecznie całości dzieła, ale na przykład poszczególnych akapitów.

Opowiem taką pozornie z tematem niezwiązaną anegdotę z mojego życia; swego czasu pisałem teksty do piosenek, które późnej ukazywały się na płytach i kasetach jako "polskie wersje światowych przebojów". Zdarzało mi się w pociągu do i z Warszawy napisać testy do całej płyty z przebojami zespołu Abba na przykład.

Po dwóch latach takiej pracy pisanie piosenek reklamowych, rzecz której większość twórców reklam stara się unikać, szło mi jak z płatka

Gruszka pisze: Czym jest "sprawność" językowa?

Czasami pisząc tekst musisz znaleźć jakieś adekwatne słowo, albo synonim wyrazu którego użyłeś już wcześniej. Rozwiązywanie takich problemów mozna nazwać sprawnością językową ( albo przynajmniej jednym z elementów takowej sprawności). Ćwiczenie jakie zaproponował Maciek może rozwinąć tę zdolność.

MaciejŚlużyński,
jeszcze ja + moje wątpliwości:
Ćwiczenie jest na pewno zabawne, efektowne i językowo rozwijające. Ale czy uczy literackiego myślenia, czy przysposabia (rozwija) warsztat do realizacji zamysłu problemowego? Mam mieszane odczucia. Trochę para idzie w gwizdek. Lokomotywa stoi i bucha buch buch.

Added in 3 minutes 46 seconds:
Aha - tekst Chii wymiata!

No więc tak: pisałem podobnie, jak Chii. Pierwszy wyraz nawinął się ot, tak („antylopa”, za nim natychmiast dwa następne: „beknął” i „czarny”. Zaraz potem (już wiedziałem, że będzie coś o jedzeniu) - „fragment” i „gicz”. Mniej więcej w tym momencie straciłem kontrolę nad literkami, zatem usiadłem i rozrysowałem siatkę liter, uwzględniając słowa już wymyślone.

Zapewniwszy sobie utrwalenie już wymyślonego zająłem się czymś zupełnie innym (taaa... praca), w tle rozważając puentę, która jakoś mi zamknie temat kulinarny. Początkowo kombinowałem z „hodowlą”, że niby zamiast polować, Murzyni będą szamać mięso z ferm - uprzednio dzikich - zwierząt, prowadzonych przez jakichś przedsiębiorczych Chińczykow. Tyle, że koncepcja nie składała się do kupy. Przyjrzawszy się końcówce, wpadła mi „zebra” - no i poszło, kluczem zaś okazała się „pieczona rogacizna”.

„Czarny”, „czarnuch” pasowałoby może do innej historii, więc już wiedziałem, ze trzeba zmienić. Wyrobiło mi się „h”, jak raz w miejscu, gdzie mogłoby być imię interlokutora (roboczo założyłem „Harry”), zatem szybka kwerenda w language na temat imion afrykańskich, po której oba wskoczyły na swoje miejsca. Potem tylko złożenie z uwzględnieniem interpunkcji (dialog!) i – voila!

Wnioski mam różne. Po pierwsze – lubię łamigłówki z użyciem mowy ojczystej, mają strukturę równania matematycznego (choć matmy nie cierpię) i coś z jego elegancji, kiedy wychodzi się na właściwy wynik. Po drugie – zapewne da się w ten sposób napisać opowiadanie, a nawet powieść, w pracy nad wspomnianą strukturą widzę pewne podobieństwo. Przekonująca jest wizja niejakiej dyscypliny, wymuszającej cierpliwe wpasowywanie elementów, aby uzyskać spójną całość. Po trzecie – w dłuższych formach podobny tryb kontroli, panowania nad materią może być problematyczny, rzut oka na kartkę może nie wystarczyć. Po czwarte – takie podejście nie uwzględnia różnych czynników, na przykład samoistnego życia postaci, czy wątków, jakie rodzi się pod piórem pisarza. No i po piąte – rzeczywiście nie widzę (jak Natasza) odpowiedniego marginesu dla czynnika artystycznego, stanowiącego o sile przekazu, gdy „obrabia się” problem, którego tekst ma być pogłębioną egzemplifikacją.

Bawiłem się jednak przednio, co więcej, z perspektywy kilkunastu godzin już wiem, że można by zapisać tekst inaczej, żeby podkręcić puentę. W innych pracach widać słowa, które warte są zastąpienia, dzięki czemu teksty na pewno by zyskały. Co dowodzi, jak ważne jest leżakowanie gotowego wyrobu. I już zupełnie na koniec: zdaje mi się, że największe trudności sprawiają literki: „e” „f” i „h”, mają najmniejszą „elastyczność”, czyli wybór uniwersalnych słów, zwłaszcza przymiotników. Bardzo utrudnia brak dowolności w spójnikach (zdania złożone).

Za rozrywkę uprzejmie dziękuję! :-)

Widzę, że większość poszła drogą wypisania liter, ja również. Chociaż zanim zacząłem to jeszcze określiłem sobie tematykę, że będzie fantasy. Niestety, typowego dla fantasy smoka nie udało się wkomponować i jak widać przekreśliło to szanse na podium.
Gratulacje dla zwycięzców za gibki umysł i pomysłowość.

Tym razem ja się bardzo spóźniam z odpowiedzią na pytanie: jak pisałam, bardzo przepraszam.
Wypisałam alfabet by niczego nie poplątać, bo to mi się ciągle przytrafia. Wpadł mi pierwszy wyraz i potem poszło, bo zadanie było interesujące i ciekawiło mnie czy mogę je zrobić szybko i w miarę poprawnie. Przeczytałam i szybko wysłałam, by się nie zapętlić i nie rozmyślić

MaciejŚlużyński pisze:planowanie

Jestem z dwudziestego trzeciego, tak samo jak Natasz

Jak mam teraz złożyć Cadillaca Eldorado ze sterty złomu na wysypisku? Przed sobą mam skrzynię biegów, tylną oś i fotel pasażera.

Myślałem*, że pisanie jest łatwiejsze.

Added in 21 minutes 24 seconds:

Leszek Pipka pisze:„h”

Nie lubię ha w scrabble, zawsze mam z tym problem. Pozbywam się go jak najszybciej. Jeszcze z "c" to ok, a jak jest jeszcze "u" i " j" to kładę z zadowoleniem, bo słownik pozwala:)

I wśród całej planszy słów, nieźle się prezentuje.