Miałem to przy pisaniu samochodzika. Termin goni trzeba siadać do roboty. Nie idzie. I ta świadomość przede mną - 200 stron znorn. (circa 400 k znaków do wklepania). a potem ulga - zrobiłem to już 10 razy i dałem radę. No to zrobię po raz jedenasty. Dziesięć czy jedenaście to żadna różnica.

Bo czym ten dzień różni się od tamtych? co najwyżej tym że dziś wprawy mam ciut więcej

Kazali napisać książkę to napiszę. Trzeba oddać za trzy tygodnie bo jeden z autorów nawalił i jest obsów - to będzie za trzy tygodnie. może by w dwa tygodnie - ale to będzie siedzenie po 12-14 godzin dziennie - musicie coś dorzucić ekstra. Ślusarz narzędziowy ratuje plan kwartalny...

Myślę że doświadczenie przy każdego rodzaju pracy budzi w człowieku swoistą pewność siebie (nie mylić z nonszalancją!). Każą to się napisze i tyle. Pierwsze książki to przeżycie, emocje - mimo drobnych niedoskonałości. Najpierw wrażenie szaleńczego porwania się z motyką na słońce. człowiek myśli "Pisarze to Chmielewska, Łysiak, Szklarski, Wernic. Gdzie ja się pcham. To nie jest moje miejsce". Później idzie lżej. Piszemy, czytamy, redakcja autorska nadajemy szlif - stwierdzamy: dobra. Może lepsza od poprzedniej. Na pewno nie gorsza. No to filiżanka kawy i piszemy następną. I nagle człowiek widzi że jest dla niego krzesło - gdzieś przy końcu stołu...

Myślę że ta pierwsza dziesiątka to granica za którą człowiek czuje się już spokojnym profesjonalistą "oświeconym i zjednoczonym ze wszechświatem". Zyskuje świadomość swoich ograniczeń, wie komu nie podskoczy pewnie nigdy, a komu podskoczy za 5 lat, ale konieczność wklepania kolejnych 500 k znaków przestaje być ograniczeniem.

*

Kryterium 300 godzin - by umieć wykonywać daną robotę dobrze.
(kasa w biedronce...)
Kryterium 10 tysięcy godzin - by osiągnąć poziom majstra.
(tyle trzeba wtopić by nauczyć się dobrze grać na skrzypcach).
Reszta życia by zostać mistrzem. Lub nie.

Fachowość i płynąca z niej pewność siebie.
To musicie nabyć.

*

Słoń jest kilkadziesiąt razy silniejszy od człowieka i ma masę rzędu 4 ton. W ruchu nie da zatrzymać. To jak próbować zatrzymać czołg. Pocisk nitro expres jest w stanie powalić słonia - ale nawet precyzyjnie trafiony nie zatrzyma się tak zupełnie w miejscu.

W ZOO Boras (Szwecja) młody pracownik słoniarni był uzbrojony w elektryczny ankuz z ładunkiem zdolnym w razie czego oszołomić słonia. (coś tam milion wolt i wysoki amperaż)(trasery używane na ludzi mają bodaj 200 tyś volt). Facet lubił te zwierzaki ale raczej unikał wchodzenia na wybieg.

Mój Ojciec stary wyjadacz w warszawskim ZOO zaganiał słonie a potem hipopotamy uzbrojony miotłę

Taka różnica

Pierwsza książka to Wasz pierwszy dzień na słoniarni.

Te bydlaki są DUŻE. Ruszają się.
Czujecie że przydałby się wam ktoś z rusznicą przeciwpancerną jako ubezpieczenie.

Potem stwierdzacie że w sumie może wystarczy ankuz walący milionem wolt.
Bo w Szwecji takie noszą. Rąbniemy słonia trąbę jelektryką, on odskoczy w tył a my w drugą stronę i chodu...
Może nie dogoni...

Przyjdzie dzień gdy zrozumiecie że TO już jest w was.
Że w sumie i gołymi rękami można. Że potrzebna Wam tylko brzozowa miotła jako zewnętrzny atrybut wewnętrznej siły.

*

Wydaje mi się że ta granica to 10 książek. Może dla kogoś mniej. Może dla kogoś więcej.

Andrzej Pilipiuk pisze: Te bydlaki są DUŻE. Ruszają się.
Czujecie że przydałby się wam ktoś z rusznicą przeciwpancerną jako ubezpieczenie.

Od jakiegoś czasu pisywałam krótkie teksty, żeby się wprawić. Uznałam, że nie jestem na tyle utalentowana, by usiąść i z miejsca wystrzelić kilkaset stron powieści. Po jakimś czasie dopiero zaczęłam skrobać tę swoją powieść, doszłam gdzieś do połowy z planowanej całości i teraz właśnie czuję coś w rodzaju strachu przed słoniem. Przeczekam, uzbroję się i ruszę znowu. Za jakiś czas. Dzięki za wskazówkę

Z tą biedronką to trochę przestrzeliłeś, bo nawet średnio wyszkolona małpa po miesiącu na kasie zasuwa jak stara wyga. Starczy odrobina pewności siebie i nie wrażliwość na ludzką głupotę :wink:

Najtrudniej napisać pierwsze dziesięć książek?
Znam ten ból
Gratulacje z okazji wydania trzydziestej którejś tam książki
chapeau bas!

Najtrudniej napisać siódmą - dziesiątą książkę. Pierwszą się pisze na tzw. "ciągu". Drugą - trzecią - na zasadzie euforii... Czwartą - piątą - bo jest zainteresowanie.... Później człowiek zaczyna się zastanawiać, czy aby nie obniży poziomu i trzeba z tym walczyć... Po dziesiątej leci się, bo jakoś to będzie i nie ma co się przejmować. Ale każdy z nas jest inny...

DAF pisze: Z tą biedronką to trochę przestrzeliłeś, bo nawet średnio wyszkolona małpa po miesiącu na kasie zasuwa jak stara wyga.

a o czym ja napisałem!?

30 dni razy 7 godzin + nadgodziny = 300 godzin wprawy by śmigać na kasie.

Added in 3 minutes 7 seconds:

slavec2723 pisze: Gratulacje z okazji wydania trzydziestej którejś tam książki

trzydziestej drugiej (+19 fuch pod pseudonimem)

tak wiem, komisja wojskowa wykryła to już w 1993-cim, ale nie zgadzam się na żadne leczenie.

Added in 6 minutes 9 seconds:
dodam jeszcze że konie też są duże i silne - ale w stadninie gdzie jeździ moja córka panienki po 9-10 lat zasuwają z braku kucyków na "pełnowymiarowych' kobyłkach i jakoś sobie radzą. Tylko że mało kto boi się koni - przykład ze słoniem uznałem za lepszy.

A ten ankuz który oglądałem w ZOO w Boras nie wyglądał imponująco - jak różdżka Harrego Pottera ale z haczykiem...
miotła wyglądała groźniej

Andrzej Pilipiuk pisze: człowiek myśli "Pisarze to Chmielewska, Łysiak, Szklarski, Wernic. Gdzie ja się pcham. To nie jest moje miejsce". Później idzie lżej. Piszemy, czytamy, redakcja autorska nadajemy szlif - stwierdzamy: dobra. Może lepsza od poprzedniej. Na pewno nie gorsza. No to filiżanka kawy i piszemy następną. I nagle człowiek widzi że jest dla niego krzesło - gdzieś przy końcu stołu...

Pięknie napisane.

największe jaja były jak się wbiłem prosto z ulicy do redakcji "Pulsu Warszawy" z moimi wypocinami historycznymi.
a potem otwieram drugi numer gazety i widzę że mój tekst jako przerywnik między Olgierdem Budrewiczem a Danutą Szmit-Zawieruchą...

normalnie jakbym na dyplomatyczne przyjęcie wlazł w kufajce...

ale opanowałem panikę i pisałem dalej...

Andrzej Pilipiuk pisze:30 dni razy 7 godzin + nadgodziny = 300 godzin wprawy by śmigać na kasie.

Andrzej, chyba dawno nie byłeś na etacie, żeby tak rachować :wink:

W każdym razie gratulacje wypuszczenia kolejnej ksiązki i, no kurde, może w przyszłości jakaś impreza z okazji "okrągłej" premiery? Może przy pięćdziesiątym tytule?

gdy byłem piękny i młody robiłem na akord przy sitodruku 12-13-14 godzin na dobę

cholernie chciałem jechać na wakacje....

a ja jestem przy pierwszej mikro no ale nic, całe życie na napisanie czegokolwiek

Słuchaj Andrzeja, nikt z nas nie był i nie jest tak pracowity jak ON.

Mi się wydaje że po prostu trzeba lubić to co się pisze, być fanem swojej powieści, wielu z was narzeka na to że im nie idzie, a może po prostu problem tkwi w tym że nie lubicie swojej powieści, w japonii mają mangi z tygodniowym deadlinem i masa z nich rysuje przez lata zachowując bądź nie zachowując poziomu. To samo jest z książką, nie ma historii bez autora nie ma autora bez pasji do swojej książki

i nie, komiks jest gorszy od książki, książkę klepiesz, dobierasz słowa, opisujesz sytuację, a tu masz masę innych rzeczy do zrobienia

Jagth, nie wiem, jak w uprzejmy sposób zwrócić ci uwagę na to, że zachowujesz się jak pryszczaty nastolatek udzielający Casanovie porad jak zaspokajać kobiety...

Nie no, porównanie miarodajne, prawda jest niestety taka że jak człowiek ma dość swojej powieści to coraz ciężej mu się za nią zabrać, dziwnym trafem przez 20 lat japońce utrzymują tygodniowe tempo, wszystko jest sytuacyjne ale ciężko nie zauważyć że ci co kochają swoje dzieło siedzą w nim 24h/7 i piszą/rysują, tworzą i dla nich 10 książek to jak z bicza strzelił

Added in 3 minutes 12 seconds:
mówimy teraz o fakcie dokonanym; jak chcesz usprawiedliwić to że przez 20 lat jeden japończyk wykonuje swoje zadanie tydzień w tydzień i do tego ciągle stara się by zachować jakość? jeśli dla kogoś 10 książek to jest 'coś' to naprawdę powinien się zastanowić czy lubi to co robi

Added in 22 minutes 8 seconds:
chodzi mi o pokazanie różnicy między znudzeniem a zabawą