Szept Żołnierza

Jestem narzędziem.
W rękach ludzi z
wysokich stołków.
Bronią, taką samą
jak karabin który
trzymam w dłoniach.

Jestem narzędziem.
Zdalnie sterowanym robotem
z krwi i kości.
Brak we mnie sumienia.
Ważny jest tylko rozkaz.

Jestem narzędziem.
Eksterminacja moich braci
jest tylko zbiciem
kolejnego pionka
w taktycznym
meczu szachowym.

Jestem narzędziem.
Śmierć to część mego życia.

bardzo ciekawie, przemyślane, nie ma jakichś niepotrzebnych słów, czy też przeładowania emocjami. Jedynie mógłbyś zastanowić się nad ostatnim wersem, bo jest taki jednoznaczny i jakby nie pasuje do końca do reszty.

pozdrawiam

Marv pisze:z
wysokich stołków

Chyba "na wysokich stołkach"? Licentia poetica swoją drogą, a poprawność frazeologiczna swoją. Ale nie wiem, może czepiam się niepotrzebnie?

Marv pisze:Brak we mnie sumienia.

Nie dość, że nie brzmi poetycko to w ogóle nie brzmi po naszemu.

Marv pisze:w taktycznym
meczu szachowym

Nijak nie jestem sobie w stanie wyobrazić sobie taktycznego meczu szachowego. Zbędne określenie - albo gra się w szachy, w którym to przypadku taktyka zawsze gdzieś tam jest, albo w szachopodobną grę zręcznościową.

Być może czepiam się tylko, vide powyższe zastrzeżenia, ale całość nie przypadła mi do gustu. Nie jest niczym odkrywczym, nie jest rewelacyjna, nie zwala mnie z nóg. Być może dlatego, że nie lubię poezji a do tematu zajrzałem przypadkiem...

Nie jest niczym odkrywczym (...)

Zgodzę się, przesłanie jest banalne. Wszystko to jest nam dobrze znane, jednak mało kto o tym rozmawia :-)