Commendante,

na chwilę wyłaniasz się z tłumu
kierujesz wzrok w dal i – chyba naprawdę –
dostrzegasz więcej. już za chwilę znikniesz,
lecz twoja sylwetka wciąż będzie kołysać się lekko
na jędrnych piersiach amerykańskich nastolatek

zrozumieją to nawet ich rówieśniczki
po drugiej stronie Estracho de la Floryda
ściskając w dłoniach twój wizerunek
na banknocie tres pesos którego
nie da się wymienić na chleb

och, tylko nie posądzaj mnie o ignorancję
swąd spalonych ciał wciąż unosi się nad miastem
jak dym z kubańskiego cygara, które wciąż
tli się w twoim ręku – dla nas, wrażliwych astmatyków
jest to zapach szczególnie przykry

wiesz, w końcu i tak zatrujemy się
czymś z McDonald'sa, upijemy coca colą
ale pozwól nam jeszcze wierzyć,
że ten bunt ma jakiś głębszy sens,
że nie zatoniemy widząc na horyzoncie

Wolność opromieniającą świat

Bardzo jasny i jednoznaczny wiersz, z konkretnymi przemyśleniami.
Dobrze, można i tak (jeśli forma jest dobra, a tutaj jest).

Żeby tylko Andrzej się nie zorientował, że na forum opiewa się marksistowskiego "zbrodniarza"

PS. A mi się podobają szczere i świeże utwory socrealistyczne, czy raczej antyimperialistyczne, jak ten. Imperializm, którego doswiadczenie mamy z pierwszej ręki, jest o wiele gorszy od socjalizmu (socjalizmu demokratycznego, liberalnego, w odróżnieniu od komunizmu), niezależnie od tego, jaką propagandę próbują wcisnąć nam tzw. niezależne media, forsujące ideę wolnego rynku.

Co prawda nie znam się na wierszach, ale ten mi się podoba. Na temat budowy nie potrafię wiele powiedzieć, poza tym, że czytało mi się płynnie. jest interpunkcja, więc szacun, ja nie potrafie

Moralitet taki, ale nie nachalny. Raczej szydera z koszulkowych rewolucjonistów, ignorantów nie wiedzących nic o historii. a przybywa takich, oj przybywa, wraz z upływem czasu...

podoba mi się

Gdzie tu widzicie opiewanie albo moralizatorstwo?

VV pisze:moralizatorstwo

cały wydźwięk odwołuje się do tego, co jest moralne, a co nie. ale jest to zrobione w przewrotny sposób. jest tu wyśmiewanie się z komunizmu i liberalizmu jednocześnie. więc autor stawia się jakby poza tym. choć tak naprawdę nie ma wyboru. tragiczne. wie co jest złe, ale nic nie może na to poradzić. i ta wiedza o tym co złe, to dla mnie moralizatorstwo.

Nie mam żadnych zarzutów. Wiersz jest zbudowany tak jak powinien - przy czytaniu nic nie zgrzyta. Pada dokładnie tyle słów, ile paść powinno. Niedosłownie. Myśl dobrze opakowana...

swąd spalonych ciał wciąż unosi się nad miastem
jak dym z kubańskiego cygara, które wciąż
tli się w twoim ręku – dla nas, wrażliwych astmatyków
jest to zapach szczególnie przykry

A ten fragment jest dla mnie niesamowity.

Dopracowany wiersz, naprawdę, brawo!

Absolutnie nie widzę tu socrealizmu. Krytyka komunizmu i konsumpcyjnego stylu życia na raz. W ciekawej, dającej do myślenia formie.