Jeden z najważniejszych dla mnie. Nieco chaotyczny, jak życie W...







urodzona w pospólstwie nagle stałaś się

szlachcianką z płonącą głową

i sumieniem gładząc miękkie sierści kotów

próbowałaś być i nie być jednocześnie



potem ciągle zapracowana

wysysałaś narkotyczne sny i wizje

z chorych głów i nuciłaś kołysanki

nie wiadomo czy życzyłaś im poranku



usypianie siebie było słodkie

podkrążone wizje pijanych proroków

widziałaś je owinięta w grube szaliki dymu

pechowcowi pod murem rzuciłaś kilka groszy



sześćset szesnaście kilometrów

dalej poprosiłaś taksówkarza

o kurs na czwarte piętro w jego ramionach

mamo ratuj wciąż umieram



po powrocie zastałaś pełną skrzynkę

listy rachunki wyniki badań kartki świąteczne

spaliłaś wszystko i jeszcze wrzuciłaś do ogniska

wszystkie swoje płaszcze buty i wspomnienia



codziennie dzwoniłaś czasem płakałaś

nocami pisałaś listy bez adresata

płonęły w końcu oprócz jednego

zbudujcie mi biały dom







po kryjomu

hodowałaś raki

spaliłaś wszystko i jeszcze wrzuciłaś do ogniska

bardzo dobry wers.

Wiersz świetny, bardzo mocny i bardzo smutny. Mógłby być dla mnie, gdyby nie dwa, niezgodne szczegóły. Brawo.

Wiersz rzeczywiście bardzo smutny i w pewnym sensie bliski mi... Wysoki poziom. Odebrałem go na swój sposób. Przesączony emocjami i na pewno dość osobisty :]

światny wiersz, jestem pod wrażeniem.