Tundrą idę niespiesznie, ja włochaty, ja rogaty.
Garbaty, jakby na krzywej ścianie ręce powoli mnie mazały.
Krusząc pod sobą ostatnie życia kroki.

Widziałem w sumie niewiele, pod lodem nie będzie pewnie inaczej.
Tak samo migrować będą mamuty, tak samo małpy ostrzyć patyki.
Czas jak lodowiec pręży się tylko wobec pustki nieba,
by pękać.

Woda drapieżna, tysiącem kłów, oddech kradnie z każdym zanurzeniem.
Wracam do chłodu, on odchodzi wraz ze mną.
Czas topi się wraz z lodowcem, przemienia w rzeki.

Posłańców śmierci.

Dobrze żyło mi się w tym ulotnym millenium,
w przerwie od interglacjałów.

Twoje teksty powodują że moje myśli przez chwilę zachowują się jak małpy w parku. Takie są... rozhuśtane. Jeszcze nie wiem czemu ale myślę że to ma coś wspólnego z szykiem słów.
Dobrze jest czasem Ciebie przeczytać w tej przerwie od interglacjałów...

Jest moc.

Rozważyłabym tylko, czy utrzymywać inwersję tu:

Baribal pisze: (śr 10 kwie 2024, 11:46) Krusząc pod sobą ostatnie życia kroki.

Czy może dać bardziej naturalny szyk:
Krusząc pod sobą ostatnie kroki życia.

I to samo tu:

Baribal pisze: (śr 10 kwie 2024, 11:46) oddech kradnie z każdym zanurzeniem.

A może:
kradnie oddech z każdym zanurzeniem

Reszta nie budzi we mnie żadnych wątpliwości, za to zostaje w sercu i pamięci. Dobrze jest.