Palcem po mapie, poza Boreaszem, tam gdzie Lemuria.
Do Atlantydy marzeń biednych,
bo prostych,
przez co niemożliwych.
Tam prowadź mnie wyobraźnio.
Niech drzwi pękają tysiącem rzeczywistości,
pod kolbą pragmatyzmu.
Chwyć mnie za rękę, Avalonie
o cerze bladej jak śmierć,
o lokach czerwieńszych od krwi.
Zatańczmy razem w rytmie podkutych moralnością butów.
Skrótem do Xanadu
2Weryfikator
Na tle innych Twoich to jest słabe. Rytm się sypie, myśl się chowa. Może forma nie ta? Może to bardziej prozą powinno być?
Oczywiście nieunikniona metafora, węgorz lub gwiazda, oczywiście czepianie się obrazu, oczywiście fikcja ergo spokój bibliotek i foteli; cóż chcesz, inaczej nie można zostać maharadżą Dżajpur, ławicą węgorzy, człowiekiem wznoszącym twarz ku przepastnej rudowłosej nocy.
Julio Cortázar: Proza z obserwatorium
Ryju malowany spróbuj nazwać nienazwane - Lech Janerka
Julio Cortázar: Proza z obserwatorium
Ryju malowany spróbuj nazwać nienazwane - Lech Janerka
Skrótem do Xanadu
4Odczytuję ten wiersz jako głęboką opowieść o tym, jak trudno jest być wrażliwym w świecie, który ceni sobie inny kanon wartości.
Wiersz zestawia świat marzeń i mitów – jak Lemuria, Atlantyda czy Avalon – z opresyjnym ciężarem rzeczywistości, która zmusza do tańca ‘w podkutych moralnością butach’. To nie tylko obraz ucieczki, ale też wewnętrznego buntu.
Tymczasem wrażliwość wymaga ogromnej siły i odwagi, nie każdy jest w stanie takowe z siebie wykrzesać, więc zdarza się, że niektórzy usiłują tłamsić czyjąś wrażliwość, ponieważ nie każdy potrafi unieść lustro, które pokazuje zbyt wiele.
Wiersz zestawia świat marzeń i mitów – jak Lemuria, Atlantyda czy Avalon – z opresyjnym ciężarem rzeczywistości, która zmusza do tańca ‘w podkutych moralnością butach’. To nie tylko obraz ucieczki, ale też wewnętrznego buntu.
Tymczasem wrażliwość wymaga ogromnej siły i odwagi, nie każdy jest w stanie takowe z siebie wykrzesać, więc zdarza się, że niektórzy usiłują tłamsić czyjąś wrażliwość, ponieważ nie każdy potrafi unieść lustro, które pokazuje zbyt wiele.