W piekle dyplomatów, to czarne zaczynają.
Płacze nad tym Metternich,
lecz takie zasady mu dano.

Przez wieki płacze Talleyrand,
atrament tak ciąży na papierze traktatów,
że ruszyć ich nie sposób.

W piekle dyplomatów rosną połacie ziem,
każdemu po równo dając z jego roszczeń,
a bomby mijają szpitale i szkoły.

Pionki tylko przewracają.

Na poezji się nie znam, ale z historia zawsze chętnie polemizuje. Postać zdecydowanie kontrowersyjna, ale zapisze się w annałach. Poglady i ocena działań zmienia się w czasie jak to dobrze ujął Liu Cixin we "Wspomnianiach o przyszłosci Ziemi". Dopiero co obserwowalismy jego historyczna teraz juz wiadomo ostatnia podróz do Chin. Czy dał tym podwaliny pod przyszły pokój - to się dopiero okaże.

To wcale nie jest epitafium. To zwyczajny wiersz, dziwnie lekki jak na ciężar tematu, ale jakby specjalnie. Gałczyńskopodobny we frazie. Ładny.